Laatste kans

37.

Geschreven door AjaxLady

'Ik ga Digby uitlaten.' Zoey pakte de hondenriem en ze liep naar Digby toe. 'Wacht. Ik ga mee. Het is tijd voor een vader dochter wandeling.' Zei Josh. 'Oké.' Zoey deed de riem bij Digby om. Snel trok Josh zijn schoenen aan hij vertrok samen met Zoey en Digby van huis om een rondje te gaan wandelen door de wijk.

Het was een week later en het was heerlijk weer. Het zonnetje scheen en Zoey was al vroeg klaar met school vandaag. De laatste twee uren vielen uit dus rond half twee stond Zoey al op de stoep met het nieuws dat ze uitval had.

'Hoe was het op school vandaag?' Vroeg Josh. 'Ging wel goed. Ik had een acht voor mijn Engels toets.' Antwoordde Zoey. 'Wauw! Wat knap Zo!' Vond Josh. Zoey glimlachte. 'Het was ook wel een makkelijke toets hoor.' Zei het meisje. 'Alsnog. Echt heel knap!'

'Dankje Josh.' Glimlachte Zoey. 'En hoe gaat het met vriendinnen maken op school? Lukt het al wat beter?' Vroeg Josh. Zoey haalde haar schouders op. 'Iedereen is wel aardig tegen mij maar ik heb gewoon geen klik met mijn klasgenoten. Ze begrijpen mij gewoon niet.' Zuchtte ze. 'Is er iets waarmee Ginny en ik jou kunnen helpen?' Vroeg Josh.

Ze kwamen aan bij het honden uitlaatveld en Josh maakte de deur open. Zoey liep met Digby naar binnen en ze klikte de lijn los. Als een dolle rende Digby weg en Josh en Zoey keken hem na. 'Zullen we even gaan zitten?' Vroeg Josh. Zoey knikte. Josh en Zoey liepen naar een bankje en ze gingen zitten. 'Maar hoe denk jij dat Ginny en ik je kunnen helpen?' Vroeg Josh. Zoey dacht even na. 'Weet ik niet.' Antwoordde ze toen zachtjes.

'Zoey, Ginnifer en ik maken ons een beetje zorgen over je. Toen je net bij ons kwam wonen had je het zo naar je zin maar sinds die ontmoeting met je biologische moeder lijk je zo ongelukkig. We willen ons meisje gelukkig zien.' Zei Josh. 'Ons meisje?' Zoey keek Josh aan.

'Uhm ja. Ginnifer en ik wouden het eigenlijk tegen jou en Sam tegelijk zeggen maar we vroegen ons af of jullie misschien voor altijd bij ons willen blijven?' Josh keek het meisje glimlachend aan. Zoey haar mond viel open. 'Adopteren bedoel je?' Josh knikte. Zoey bleef even stil. 'Zullen we anders naar huis gaan en het er met Sam en Ginnifer bij bespreken?' Josh keek het meisje vragend aan. Zoey knikte. Josh riep de Digby en ze keerden om naar huis.

Toen ze thuis kwamen riep Josh Ginnifer, Sam en Zoey bij zich. Oliver en Hugo waren in de speelkamer aan het spelen dus het was de perfecte gelegenheid om even te praten met z'n alle. 'Waarom kijk je zo sip Zo?' Vragend keek Sam haar zusje aan. 'Ik ben niet sip.' Antwoordde Zoey snel.

'Ginnifer en ik willen iets met jullie bespreken.' Begon Josh. 'Afgelopen maanden waren voor ons allemaal niet de makkelijkste maanden. We hebben veel tegenslagen moeten overwinnen, maar we hebben ook veel leuke momenten samen gehad. Onze reis naar het strand, de winkels, de wandelingen, het weekendje weg, de filmavondjes.'

'Dit is het moment dat Ginnifer en ik jullie iets willen vragen. Iets heel persoonlijks.' Geheimzinnig keek Josh de twee meiden aan. Zoey wist natuurlijk allang wat Josh ging zeggen maar Sam had geen enkel idee en ze keek het stel nieuwsgierig aan. 'Wat? Wat willen jullie ons vragen?' Vroeg Sam.

'Aan jou de eer.' Josh keek naar Ginnifer. 'Josh, Oliver, Hugo en ik zouden het heel leuk vinden als jullie voor vast bij ons komen wonen. En dan bedoelen we niet als pleegkinderen, maar we zouden jullie heel graag willen adopteren.' Ginnifer glimlachte. 'Ons?' Sam haar mond viel open. 'Natuurlijk willen we dat.' Sam stond op en ze knuffelde Josh en Ginnifer. Blij knuffelden iedereen elkaar, alleen Zoey bleef op haar stoel zitten en ze staarde voor zich uit.

'Zo, ben je niet blij?' Sam merkte op dat Zoey niet mee deed met de feestvreugde. 'Ik.. ik..' Zoey wou zoveel zeggen maar ze kreeg het er niet uit. Josh, Ginnifer en Sam keken het meisje verwachtingsvol aan. Zoey beet op haar lip en uit paniek rende ze de ruimte uit.

'Zoey, wacht!' Riep Ginnifer. Zoey luisterde niet en ze rende weg. Ze vluchtte voor haar problemen zoals ze dat altijd deed als ze bang was. Ze was bang om geadopteerd te worden. Om het officieel te maken. Ergens diep van binnen wou ze niks liever dan bij Josh en Ginny wonen. Ze was dol op het stel en ze hield van hun, maar ze wist ook dat ze niet goed genoeg voor hun was. Ze kon nooit aan hun verwachtingen tippen.

Zoey rende het huis uit de straat op en ze rende weg zover als ze kon. Achter haar hoorde ze Josh en Ginnifer roepen, maar ze deed geen moeite om zich om te draaien. Ze wou gewoon zover mogelijk weg van deze plek..