Το ματ των ανόητων

Αδύναμοι

- Θα είχε νόημα;

- Απο πότε χρειάζεται νόημα η εκδίκηση;

Την ακούω και γελώ. 

- Συγχωρεμένη λόγω  ανωριμότητας.

- Θες να τσακωθούμε Σωτηράκι;;;

Ρωτα εκνευρισμενη και σαν σκια στεκεται από πάνω μου ετοιμοπόλεμη. Ή δεν καταλαβαίνει τη σοβαρότητα της κατάστασης ή φυλά πολλή δύναμη και αισιοδοξία μέσα της. Καταλαβαίνει όμως. Το ξέρω. Κάθε φόρα με εξέπλητταν οι για εμένα απρόσμενες εκρήξης ευφυίας της.

- Είσαι έξυπνη μικρή.

- Γιατί το λες σαν να το αντιλήφθηκες μόλις τώρα αυτό;

Σηκώνομαι πάνω. Γιατροί και αστυνόμοι τρεχουν πανικόβλητοι πάνω κάτω κι εμείς οι δύο στριμωγμένοι στη γωνία.

- Λες να είναι για τον δικό μας;

Αναρωτιέμαι κι νιώθω το χέρι της στον ώμο μου.

- Πες μου τι έγινε; Γιατί είναι μαζεμένη η αστυνομία;

- Άστο Νεφέλη. Αυτο αναρωτιέμαι κι εγώ. Η γυναικα που με ενημέρωνε είπε πως κάτι γίνεται με το δωμάτιο του και μετά εξαφανίστηκε μην μπλέξει κι εκείνη. Οσο λιγότερα ξέρει τόσο καλύτερα. 

- Και; Αυτό ήταν;; Μπορεί να συμβαινει κάτι αλλο. Δεν ειναι απαραίτητα μαζεμένοι για τον δικό μας.

- Δεν είμαι τυχερος ανθρωπος Νεφέλη. Εχω την τυχη και το δίκιο εναντίον μου. Οπως και να έχει. Είναι επικινδυνο να πλησιάσουμε τώρα, δεν γίνεται να μαθουμε. Μένει απλα να περιμένω. Εσύ φύγε.

- Και να πάω στους γονεις μου όπως είπες;

- Ακριβώς. Ακομα και στον Γεωργίου στην ανάγκη. Μακριά από εδώ.

- Θα το έκανα, θα έφευγα μην νομίζεις..

Λέει σκεπτικη και περπατάει γυρω μου.

- Θα το έκανες.. αλλά;

- Είναι που δεν θέλω να κατηγορηθώ για εγκατάληψη συζυγικής εστίας.

Κοροιδεύει και φτιάχνοντας το φόρεμα της αφήνεται στο πάτωμα.

Στο προσωπό της μια εκφραση. Εξυπνη, γεμάτη σιγουριά και αυτοπεποιθηση. Στα μάτια της ζωηρή λαμψη, στα χείλη της ένα χαμόγελο.  Δεν ξέρω απο που της γεννάται, δεν ξέρω γιατί δεν με εγκαταλείπει.. ξέρω πως πρέπει να φυγει και σίγουρα ξέρω πως περιέργως χαίρομαι που δεν το κάνει. Μου αποσπά την προσοχή, παίρνει λίγο από το βάρος που κουράζει τους ώμους μου.