Βάλε φαντασία 2 : Τον... κλάψαμε τον μακαρίτη

33.

"Θα το κάνω", απάντησε αδιάφορα ο Ελληνοϊσπανός.

''Πότε θα μάθεις να συμπεριφέρεσαι σαν κύριος;'' τον ρώτησε και η Χριστίνα, μπαίνοντας στο σαλόνι.

"Είμαι ΚΥΡΙΟΣ, μωρό μου". 

Της απάντησε με τον καπνό του να βγαίνει πλούσιος από τα πνευμονία του και την Τασία να καταπίνει με δυσκολία. Ήταν τόσο όμορφος και το παιχνίδι του είχε περάσει σε άπιαστο επίπεδο καθώς δεν ήταν λίγα τα βράδια που τον άκουγε να αυτοϊκανοποιείται, κάτι που την έκανε να τον ποθεί ακόμα πιο πολύ, όπως και η γυναίκα της που λουζόταν στα καυτά της υγρά για χατίρι του.

''Δε φαίνεται...'' του απάντησε σταυρώνοντας τα πόδια, με το μακρύ, λευκό φουστάνι της να σηκώνεται αποκαλύπτοντας τις μακριές και καλλίγραμμες γάμπες της. Περιέργως, εδώ και έναν μήνα, παρά τις προκλητικές εμφανίσεις του, ποτέ δεν τους έκανε άσεμνη πρόταση, ένα γεγονός που την προβλημάτιζε ιδιαίτερα. Άραγε, μήπως έπαιζε κι εκείνος το ίδιο παιχνίδι που έπαιζαν κι αυτές;

"Γιατί το λες αυτό, mi corazon;" απάντησε με το ίδιο ύφος κατεβάζοντας το πόδι του και ανοίγοντάς τα ελαφρώς, με τα μάτια και των δυο γυναικών να καρφώνονται σε εκείνο το σημείο, δίχως να βλέπουν κάτι από τον καλά κρυμμένο θησαυρό του.

''Εσύ γιατί νομίζεις;'' αντιγύρισε καρφώνοντας τα πράσινα μάτια της στα δικά του. ''Πόσο σοβαρός μπορεί να είσαι, κυκλοφορώντας με την πετσέτα;'' Μπορεί η συμπεριφορά του να μην τη θύμωνε, μα της ξυπνούσε όλες της τις αισθήσεις και δεν ήξερε για πόσο ακόμα θα άντεχε να περιορίζει τον εαυτό της και τη γυναίκα της.

Ο Sergio χαμογέλασε, έσβησε το τσιγάρο και σηκώθηκε όρθιος με τα βήματά του να σταματούν μπροστά στην Τασία. Έσκυψε από πάνω της και ακούμπησε τις παλάμες του στα μπράτσα της πολυθρόνας.

"Γιατί δε με διώχνεις;" τη ρώτησε κοιτώντας τη κατάματα στα μπλε, σκούρα και διαπεραστικά μάτια της, με 'κείνη να μένει σιωπηλή.

"Γιατί δεν απαντάς; Γιατί με κρατάς;" συνέχισε να τη ρωτά ενώ πλησίαζε όλο και πιο πολύ κοντά στα χείλη της.

"Γιατί... Γιατί... είσαι..." προσπάθησε να βάλει τις σκέψεις της σε μια σειρά όμως ήταν αδύνατον με την πετσέτα και το στόμα του σε απόσταση αναπνοής, βλέποντας τη Χριστίνα πίσω του να σχηματίζει κύματα με τα χέρια της και να ξαπλώνει στην πολυθρόνα, σαν να της έλεγε να χαλαρώσει και να εκφραστεί ελεύθερα.