Βάλε φαντασία 2 : Τον... κλάψαμε τον μακαρίτη

25.

Ένα έργο διακρίνεται για την ιδιομορφία του. Ξεχωρίζει δηλαδή στο μέτρο που ο δημιουργός του αρνείται να μιμηθεί μια μορφή ή να συμβιβαστεί με την ομοιομορφία.

Τέοντορ Αντόρνο, 1903 - 1969, Γερμανός φιλόσοφος

------------------------------------------------------------------------

🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞🔞

Ο Ακριβός έμεινε να κοιτά την οθόνη με χαμόγελο. Kαταλάβαινε τον Ερωτόκριτο που δεν ήθελε να του πάρει ολόκληρο το ποσό, μα αυτή ήταν η μόνη λύση για να ξεμπερδέψει εύκολα από αυτήν την ιστορία, αφού το παιχνίδι των διεφθαρμένων αστυνομικών δε θα είχε τέλος. Είχε απογοητευτεί από την τροπή που πήρε η κατάσταση σ' αυτό το θέμα, όμως, δεν υπήρχε άλλη λύση πέρα από το να τους κάνει τα κέφια για να μη βρεθεί πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Εκεί που ήταν χαμένος στις σκέψεις του, άκουσε ένα σύρσιμο, σαν βήματα στην αμμουδιά, τα λιγοστά πετραδάκια της έκανα θόρυβο, και σηκώθηκε ψάχνοντας με το βλέμμα του για τον απρόσκλητο επισκέπτη. 

Προς έκπληξή του είδε τον μόνο άνθρωπο που δεν περίμενε να δει. ''Τι κάνεις εσύ εδώ;'' ρώτησε τον άντρα απέναντί του.

''Μου έλειψες'', άρχισε να σφυρίζει κοιτώντας ολόγυρα, με τα χέρια στις τσέπες. ''Είχα πολλά χρόνια να έρθω εδώ και είπα να θυμηθούμε τα παλιά. Είσαι για μια βόλτα;'' του έδειξε τη μηχανή που είχε σταθμεύσει στο σκοτεινό δρομάκι πίσω τους.

Τα μαύρα μαλλιά του ήταν κομμένα κοντά και ένα τσουλουφάκι έπεφτε στο μέτωπό του, χαρίζοντάς του μια παραπάνω γοητεία. Οι γωνίες του μαλάκωσαν, το μαύρο βλέμμα του γλύκανε και πονήρεψε ταυτόχρονα. Η καρδία του Ακριβού χτύπησε σαν τρελή, αλλά ήθελε να κάνει πίσω, να τρέξει στο σπίτι του και να μην του δώσει σημασία. ''Εμένα καθόλου. Όχι, δεν είμαι για βόλτα, ήπια κρασί'', είπε αδιάφορα και τράβηξε μια τζούρα από το ηλεκτρονικό του τσιγάρο.

''Όμορφα! Θες να αράξουμε εδώ;'' Άλλη μία ερώτηση βγήκε από τα χείλη του Δάντη που ευθύς κάθισε στην αμμουδιά, λερώνοντας το λευκό παντελόνι του. Έκανε μεγάλη υπομονή για να μην εισβάλλει στη ζωή του, μα εντέλει λύγισε. Όσο λάτρευε την Αγνή του και το μωρό τους, άλλο τόσο το ένα κομμάτι του εαυτού του αιμορραγούσε, αποκομμένο από την αληθινή του φύση. ''Μου έλειψες, και δε ζητάω πολλά, λίγο χρόνο ζητώ κι αυτό μετά από τρεισήμισι μήνες.'' 

"Λίγο χρόνο γιατί, Δάντη; Να πας στη γυναίκα και στο παιδί σου και άσε με κι εμένα να συνεχίσω", απάντησε ο Ακριβός που άρχισε να βαδίζει στο σπίτι του.