Βάλε φαντασία 2 : Τον... κλάψαμε τον μακαρίτη

7.

Κάθε άγιος έχει παρελθόν. Κάθε αμαρτωλός έχει μέλλον.

Όσκαρ Ουάιλντ, 1854 - 1900, Ιρλανδός συγγραφέας

-------------------------------------------------------------------------

Ο μεσήλικας με το ψηλό ανάστημα, το ξεθωριασμένο τζιν και το καφέ παλτό στάθηκε απέναντί της και της έκοψε την ανάσα, αναγκάζοντάς τη να σφίγγει όλο και πιο έντονα το χέρι της Χριστίνας που προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί, χαζεύοντας πότε τη φίλη της και πότε τον άγνωστο άντρα. Τα γκρίζα μαλλιά του έφταναν μέχρι τους ώμους του, το πρόσωπό του ήταν φρεσκοξυρισμένο και οι βαθιές ρυτίδες γύρω από τα βλέφαρά του τον έκαναν να μοιάζει καταβεβλημένος μα ταυτόχρονα του χάριζαν μια απροσδιόριστη γοητεία, και τα μάτια του -που θύμιζαν ολάνθιστα λιβάδια- βυθίστηκαν στα γεμάτα τρόμο μάτια της Τασίας, βάζοντας τα χέρια στις τσέπες του από την αναστάτωση που του προκάλεσε η αναπάντεχη συμπεριφορά της εντυπωσιακής, ξανθιάς γυναίκας που τον έκανε να την πλησιάσει, ελπίζοντας ότι θα του δώσει την ευκαιρία να τη γνωρίσει ή έστω να μάθει το όνομά της.

''Συγγνώμη. Δεν ήταν σκοπός μου να σας τρομάξω'' είπε, ''Ήθελα μόνο να σας πω πως φτιάξατε τη διάθεση όλων μας!'' συμπλήρωσε χαμογελώντας.

"Να... Να... να είστε καλά;" είπε η Τασία με αλλαγμένη τη φωνή της, μιας και ο άντρας απέναντί της δεν φάνηκε να γνωρίζει την ταυτότητά της, και, κακά τα ψέματα, ούτε η ίδια θα αναγνώριζε τον εαυτό της μετά την τόσο μεγάλη της αλλαγή. Κατέβασε το απαλό ροζ, κοντό φόρεμά της με το ένα χέρι ενώ το άλλο κόντευε να λιώσει αυτό της Χριστίνας, που τόση ώρα έσφιγγε τα ούλα της για μην τη βρίσει.

''Πας καλά, τι σε έπιασε ξαφνικά; Θες να με κουλάνεις, χριστιανή μου;'' φώναξε μην αντέχοντας να διατηρεί άλλο την ψυχραιμία της. ''Άφησέ με, επιτέλους, και πες μου γιατί άλλαξες τη φωνή σου!'' τράβηξε το χέρι της να το ελευθερώσει καθώς έτεινε το άλλο στον άντρα που της αναπτέρωσε το ηθικό με το όμορφο σχόλιό του, για να του συστηθεί.

''Με λένε Τίνα'', είπε με νάζι και εκείνος συνέχισε να χαμογελάει στην Τασία δίχως να παίρνει τα μάτια του από πάνω της.

''Χάρηκα'' της είπε αδιάφορα, ''Εσείς θα μου χαρίσετε το ονοματάκι σας;''

"Άννα", είπε με πιο παράξενη προφορά από πριν. 

Δεν είχε αλλάξει καθόλου, ήταν το ίδιο γοητευτικός όπως πάντα, όμως δεν την άγγιζε πια η εντυπωσιακή του εμφάνιση. Τα πράσινα μάτια του είχαν την ίδια λάμψη με τριάντα έξι χρόνια νωρίτερα, τότε που συνάντησαν για πρώτη φορά ο ένας τον άλλον, αλλά εκείνη δεν είχε τίποτα ίδιο με τη γυναίκα που ήταν κάποτε. Είχε αφήσει τον εαυτό της στα χέρια του χρόνου, της οικογένειας και του κύκλου της να δείχνει σε όλους ένα ψεύτικο προσωπείο, ένα προσωπείο που ήταν αποκλειστικό δημιούργημά του κι εκείνη το έκανε κτήμα της, το έκανε ένα με την ύπαρξή της. Δε θα επαναλάμβανε ποτέ ξανά τα ίδια λάθη και δε θα τον άφηνε να κόβει βόλτες βάζοντας εμπόδια στις ζωές τους.