Βάλε φαντασία 2 : Τον... κλάψαμε τον μακαρίτη

30.

"Κούκλος, απ' όσο πρόλαβα να τον δω μιας και η μάνα μου δεν τον αφήνει λεπτό. Αν δε με έδιωχνες εκείνη την ημέρα, δε θα έκανες κακό στον εαυτό σου." Είπε γλυκά ο Ακριβός τρίβοντας τους χαρακωμένους καρπούς του Ερωτόκριτου και άφησε το ένα του χέρι βγάζοντας από την τσέπη του το πορφυρό βότσαλο που το άφησε στα χέρια του τη στιγμή που ο Υάκινθος σταμάτησε τα βήματά του στο τελευταίο σκαλί, δίχως να τον αντιληφθούν, και έμεινε να τους κοιτά παγωμένος από την επαφή τους.... ενώ ο έρωτάς του έκλεισε δυνατά τη χούφτα και τα μάτια του και ανάσανε βαθιά που το βαστούσε και πάλι, λες και συνάντησε ένα νεκρό κομμάτι του εαυτού του που μεμιάς αναστήθηκε, μαλακώνοντας τον πόνο του.

''Το μάζεψες και δεύτερη φορά για 'μένα'', διαπίστωσε με τα δάκρυα να αυλακώνουν στα βλέφαρά του καθώς θυμόταν την πρώτη φορά που το πήρε από το έδαφος και το έβαλε ανάμεσά τους ενώ συζητούσαν στο γκαράζ του σπιτιού του. ''Συγγνώμη που σε προκάλεσα να το κάνεις μαζί μου και που σ' εκμεταλλεύτηκα... Σ' ευχαριστώ πολύ'', του είπε τραβώντας τον στην αγκαλιά του, ''Το έψαχνα και δεν το έβρισκα πουθενά...''

"Ήταν και είναι σημαντικό για 'σένα. Πώς μπορούσα να το αφήσω εκεί; Εξάλλου είσαι τρελός και θα το πετούσες... οπότε, το μάζεψα και το φύλαξα μέχρι να σε ξαναδώ", του απάντησε ειλικρινά και του έκλεισε τα δάχτυλα, σφίγγοντάς το στην παλάμη του. "Δεν έχει πλέον ουσία να σκεφτόμαστε έτσι. Ας αφήσουμε το παρελθόν μια και καλή. Σήμερα έχω τα γενέθλιά μου, μπαίνω και επίσημα στα τριάντα. Έτσι, ό,τι έκανα στα είκοσι είναι παρελθόν", έξυσε τα κόκκινα γένια του και ο Ερωτόκριτος κούνησε θετικά το κεφάλι του.

''Καλά τα λες, πάνε και δέκα χρόνια από τότε, όμως δε γίνεται να ξεχάσω πόσο καλός ήσουν και είσαι μαζί μου... Χρόνια πολλά!'' του χαμογέλασε τείνοντάς του με στυλ το χέρι του, ''Μια βοήθεια τη χρειάζομαι, ίσα για να σηκωθώ'', ξεφύσηξε σε μια προσπάθεια να φυλακίσει τα δάκρυα ανακούφισης που του προκάλεσε η χειρονομία του.

"Ευχαριστώ. Δεν ξεχνώ ούτε τα καλά ούτε τα κακά. Όλα είναι κομμάτια μας, μαθήματα... κι από αυτήν την ιστορία έμαθα πολλά και ειδικά από εσένα", έπιασε το χέρι του για να τον βοηθήσει. Η αλήθεια ήταν πως όσα πέρασαν οι δυο τους ήταν καλά φυλαγμένα στην καρδιά του, όμως όφειλε να σεβαστεί την επιθυμία του Υάκινθου να μείνει μακριά τους, ο οποίος παρέμενε στη θέση του και μόνο ανέπνεε, για να τους αφήσει να μιλήσουν και να δει τις προθέσεις του κοκκινομάλλη.