Βάλε φαντασία 2 : Τον... κλάψαμε τον μακαρίτη

19.

Η ζωή είναι κωμωδία γι' αυτούς που σκέφτονται και τραγωδία γι' αυτούς που αισθάνονται

Horace Walpole, 1717 - 1797, Άγγλος συγγραφέας

--------------------------------------------------------------------

Οι ώρες περνούσαν και η Πανωραία φουντωμένη από τις ορμόνες της, σκεφτόταν πως αν τον έβλεπε μετά από τέσσερις ολόκληρες ημέρες, θα του έσκαγε ένα χαστούκι να του γυρίσει το κεφάλι. Όμως και πάλι ηρεμούσε, τον καταλάβαινε, ήξερε πως δεν το έκανε από ζήλια, ήξερε πως όλες οι ανασφάλειές του θα του χτυπούσαν την πόρτα και πως, αν γινόταν έρμαιό τους, θα έμενε κλεισμένος στον εαυτό του. 

Έκανε αέρα με τα χέρια της για να ξεφουντώσει και κοίταξε τον Ακριβό και την Ελένη απέναντί της. Η κοπέλα δεν έλεγε να τον αφήσει μόνο, μια υπέροχη κίνηση που δήλωνε ενδιαφέρον... ή ενοχές. Ο Υάκινθος την είχε φέρει για να ξεκουραστεί και να περιμένει την επιστροφή του νεαρού οινοπαραγωγού. Από την άλλη, εκείνος αν και τρομοκρατημένος από το περιστατικό με τη βόμβα, έδειχνε να ενδιαφέρεται για την κοπέλα, δεν είχε σταματήσει να την ευχαριστεί και να γέλα με κάθε αστείο της.

"Ανησυχώ, λες να τους θεώρησαν ενόχους για τη βόμβα; Λες να τους χώσουν μέσα;" άκουσε τη φωνή του κοκκινομάλλη και βγήκε από τις σκέψεις της.

"Αν ήξερες καλά αυτούς τους δύο, δε θα ανησυχούσες καθόλου. Αυτοί είναι ικανοί να ξεσηκώσουν όλο το πυροσβεστικό και το αστυνομικό τμήμα και στο τέλος να τους βγάλουν τρελούς. Άσε που θα βρουν και τρόπο να καλύψουν το συμβάν", είπε η Πανωραία και συνέχισε: "Όλα καλά, μην ανησυχείς."

Ο Ακριβός πήρε μια ανάσα ανακούφισης από τα λόγια της, και κοίταξε και πάλι την Ελένη. "Θα έρθεις μαζί μου;" τη ρώτησε ακόμα μια φορά και έκλεισε τις παλάμες του γύρω από τις δικές της. Της το πρότεινε και στο νοσοκομείο, να δουλέψει μαζί του, να της βρει ένα σπιτάκι κοντά στο δικό του και να αφήσουν τα υπόλοιπα στη μοίρα, αλλά εκείνη δεν του απάντησε. Τώρα όμως ήταν μια καλή ευκαιρία και αυτή η κοπέλα την άξιζε!

''Θα έρθω'', του χαμογέλασε. 

Οι ψίθυροι του Ερωτόκριτου και του Υάκινθου που απλώνονταν τριγύρω όσο ήταν στο νοσοκομείο, την έκαναν να καταλάβει πως δεν αποτελούσε την αιτία για τον τραυματισμό του γλυκού αγοριού με τα φωτεινά μάτια και ένιωσε τους ώμους της να χαλαρώνουν από το βάρος, αλλά αυτές οι δεκατέσσερις ημέρες που μοιράστηκε μαζί του της γέννησαν την επιθυμία να τον γνωρίσει καλύτερα. Συν τοις άλλοις, ήταν επί πολλούς μήνες άνεργη και χρειαζόταν να βρει μια δουλειά - όχι μόνο για να έχει ένα εισόδημα, αλλά και για να καλύψει δημιουργικά τον χρόνο της.