Ben kimdim?
Hiçbir şey bilmiyordum. Hafızam yoktu. Hiçbir şey yoktu. Hatırlamıyorum.
Geçmişim var mıydı? Ailem gerçek miydi?
Bilmiyorum.
Dışarı çıkmakla bir insanın başı belaya girer miydi? Girerdi.
Sanırım ben şansız insanlar arasına giriyordum. Y...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Yeraltı"
Ölüm...
Bu dünyada en büyük acının ölüm olduğunu biliyorduk. Acısının ağır olduğunu da.
Berkan'ın verdiği haber ile herkes hastaneye gelmişti. Arat, ameliyathane kapısında yere çömelmiş boş boş yere bakıyordu.
Canı yanıyordu. Tekin onun için çok ayrıydı.
"Arat."
Elzem'in sesiyle ona döndü Arat. Arat ona kızaran gözleriyle baktı. Sarılmak istedi. Ama yapmadı. Elzem onu sevmiyordu. Rahatsız olurdu.
"Biraz kendine gel Arat. Diğerlerinin senin gücüne ihtiyacı var. Onların moralini yerine getir. Tekin iyileşecek."
Arat kafasını sallayarak ayağa kalktı. İlk gidip Günal'in yanına oturdu.
"Ağlama lan! Tekin'in bizi bırakacağı yok. Birazdan normal odaya alacaklar. Ağladığını görürsem çocuklarına şirket almam."dediğinde Günal'in yüzünde bir gülümseme oluştu.
Arat kalkıp Berkan'ın yanına oturdu. O da kötüydü.
"Neden bebekler gibi ağlıyorsun? Ben size ne olursa olsun ağlamayın, demedim mi?"
"Arat."
"Tekin iyileşecek. Her zamanki gibi sokakta bulduğu kedileri bize getirip yemek yedirecek. Ağlama. O ağlamamızı istemezdi. Hadi biraz kendine gel."
Arat Berkan'ın yanında kalkıp İmge'nin yanına oturdu. Hiç ağlamamıştı. Sadece boş boş yere bakıyordu.
