Ben kimdim?
Hiçbir şey bilmiyordum. Hafızam yoktu. Hiçbir şey yoktu. Hatırlamıyorum.
Geçmişim var mıydı? Ailem gerçek miydi?
Bilmiyorum.
Dışarı çıkmakla bir insanın başı belaya girer miydi? Girerdi.
Sanırım ben şansız insanlar arasına giriyordum. Y...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Senin Yüzünden!"
Akşam olduğunda Elzem dışarı çıkmak için hazırlanmaya başlamıştı. Siyah kot pantolon, kırmızı sweatshirt ile gayet şıktı. Saçını at kuyruğu yapıp gözlerine eyeliner sürüp telefonunu da alıp evden çıktı.
Aşağı da onu bekleyen Günal'i görünce gülümseyip yanına ilerledi. Günal'i kendine yakın hissediyordu. Günal'de onu görüp gülümsemişti.
"Bu ne güzellik Elzem Hanım?"
"Teşekkür ederim. Sende fena değilsin."
"Biliyorum. Ben her halimle harikayım."dediğinde Elzem göz devirmek ile yetindi.
Ama sonra gülmeye başlamıştı. Günal diğerleri gibi değildi. O cana yakın biriydi. En azından ona karşı.
"Hadi gidelim."diyerek önden yürümeye başladı.
Elzem bu davranışa göz devirdi. Resmen ondan önce gidiyor. Derin bir nefes verip onun arkasından ilerlemeye başladı.
💙⏳
İmge yine yorgun bir şekilde eve gelmişti. Kafes dövüşleri onu bayağı yoruyordu. Salonda sigara içen Arat'ı görünce kaşlarını çattı. Genellikle bu saatte evde olmazdı. Hatta pek eve uğramazdı bile. Yavaş adımlarla yanına ilerledi.
"Ne işin var bu saatte burada?"
"Niye İmge?"
"Anlamadım."
"Niye böylesin?"
"Nasıl mışım?"
"Resmen gözlerinle insanları korkutuyorsun."
"Bunun sebebi sensin biliyorsun."
"Ben ne yaptım sana?"
"Ne mi yaptın? Hayatımı çaldın sen benim!"
"Ben mi dedim yanımda ol diye?"
"Evet."
"Pekâlâ madem benim suçum. Sen de böyle olmak zorunda değilsin."
