Chapter 35

676 23 3
                                    

TASY's POV

I walked inside the pool area again, dahil lumabas ako kanina para kausapin ang secretary ko. I'll start working tomorrow, and i hope i can make time.

Nagtaka ako dahil walang tao sa pool area, pumasok ako sa loob at tinanong ang isang katulong na naglilinis sa sala.

"Magpapahinga na raw po si Sir, Ma'am." Sabi nito, i thanked her. I sighed. Kinuha ko ang mga gamit ko at tinanong kung nasaan ang kwarto ni Macsimo, magpapaalam ako na aalis na ako.

"Macsimo..." Kumatok ako ng dalawang beses, pero walang sumagot. "Uuwi na ako...rest, okay? I'll see you...again."

He didn't answered, i sighed and started walking away.

Nang makauwi ako sa bahay, agad akong nagpahinga dahil mukhang marami-rami akong aasikasuhin bukas. Maybe I'll just see Macsimo when i have my free time, or will have lunch or dinner with him.

I WOKE up and started doing my morning routine, when i was done, kumain lang ako nang mabilis at agad nang umalis. I parked my car on the private parking lot for the higher ups.

Nang makarating ako sa lobby, the employees were lining up, and greeted. I greeted them back and someone, who's my secretary for now guided me to my office.

I started the day with tons of meeting, at ng mag lunch, sa office na lang akong kumain dahil may meeting agad-agad buong mag hapon.

I was doing something in my computer, nang makita ko ang makulimlim na kalangitan, nagbabadyang umulan. I sighed and looked at the clock, it's just 5PM. Nagtrabaho lang ako, hanggang maramdaman ko ang antok.

I was fixing my things, when my phone vibrated, someone was calling. It's Mikayla, sinagot ko ito.

"Tasy, are you with Macsimo?" Tanong nito, nangunot ang noo ko sa tanong niya, "No, andito ako sa kumpanya buong araw? Bakit, anong nangyari?" Kinakabahan kong tanong.

"He's nowhere to be found! Kakatawag lang sa akin ng Ama niya, nag away daw sila. And Macsimo's nowhere to found," Anito. Agad kong pinatay ang tawag at kinakabahan umalis sa opisina ko.

I tried calling him, but he wasn't answering. I was driving nervously nang madaanan ko ang view, at sa hindi malaman dahilan, i saw Macsimo.

He was leaning on the railings, agad kong pinark ang kotse ko hindi malayo doon. And when i was running towards him, the rain started to pour.

"Macsimo!" I shouted, he didn't looked back at me so i continued running towards him. When I reached him, hinawakan ko ang braso niya.

"Macsimo-" He looked at me, i can see the glistening in his eyes, pero hindi ko alam kung luha ba ang nasa mukha niya, o tubig ulan.

"You're...my girlfriend." He said in a small voice. Lips trembling, tears started to pool my eyes. I looked at his eyes, and with that, i saw so much pain.

"Why didn't you tell me..." He said, pain in his voice. Suminghap ako at nag iwas nang tingin sa kaniya, "Answer me, Anastasia! Bakit hindi mo sinabi sa akin, nung nagkausap tayo? Bakit?!" Lumakas ang boses niya, sobs starting to came out of my mouth.

"I-I'm sorry, I hurted...y-you." Umiling ito at hinawakan ako sa magkabila kong braso, he slightly shook me,

"I tried so hard...to remember you. Sabihin mo sa akin, Tasy. Bakit wala ka sa mga panahon na yun..." nanghihina nitong sabi.

"Because...we broke up. and I'm sorry, because i wasn't there when you were suffering. Sorry, because I didn't had the chance to take care of you-" he cut me off,

"That's not the...point! Gusto kong malaman kung bakit hindi mo man lang ako hinabol?!" Galit nitong sabi, i started to cry and knees started to wobble.

"Because i was hurt! You didn't let me explain, Macsimo! Umalis ka bigla, eh! Iniwan mo ako, umalis ka!"

Galit akong sumigaw sa kaniya, he shook his head, and i heard his sobs. Agad akong lumapit sa kaniya.

"I'm sorry, i left you..." Anito. I swallowed hard, shaking my head as i held his face.

"Kung hindi lang ako umalis, hindi ka aalis. Kung hindi lang ako umalis...hindi tayo hahantong sa ganito." Anito, habang hirap siyang dumilat, dahil sa naghahalong patak ng ulan, at mga luha.

"No, we shouldn't blame ourselves..." Mahina sabi ko.

"How did you know?" Mahinang tanong ko sa kaniya. Suminghap siya at hinawakan ang kamay ko.

"I saw our polaroid picture...nahulog ito galing sa bag mo." Suminghap ako, naalala ang polaroid na nilagay ko sa bag ko.

"I asked my father earlier, about that...he told me everything, Tasy. Lahat, kung bakit tayo nagkaganito."

I bit my lower lip, naramdaman ko ang basa dahil sa mga tubig ulan na may halong luha ko.

"You could've told me yesterday..." Sabi nito sa mahinang boses, umiling ako at tipid na ngumiti.

"I can't force you to remember me, Macsimo." Sabi ko sa mahinang boses, nag tama ang tingin namin, and I looked at him, the way I looked at him before.

"Do you remember me?" I asked, my heart started beating fast. I was waiting for him to answer, and when he did, my heart sank.

"No..." Tears rolled down my cheeks, he still doesn't remember me, huh? Mukhang permanente na akong nabura sa ala-ala niya.

"Oh..." Mahinang sabi ko suminghap. That's okay, right? I'll just...create new memories with him. Andito naman na ako, aalagaan ko siya.

"It's okay..." sabi ko sa mababang boses, tumingin siya sa akin, guilt all over his face. I shook my head, saying it's okay.

"It's okay, don't force yourself. Maybe in the right time...you'll remember me, right?" Sabi ko sa kaniya at tipid na ngumiti.

"Maybe you'll remember your past lover." Mapait kong sabi sa kaniya. Tumingin siya sa akin, at sa paraan nang kaniyang pag tingin, doon ako nawalan ng pag-asa.

Wala na, nakalimutan na. Hindi na maibabalik pa ang ala-ala ng kahapon, tapos na.

"Please remember me, Macsimo." I pleaded, pain in my voice.

-End of Chapter 36-

The Forgotten Lover Where stories live. Discover now