Red Eyed Diamond

Ongeluk

De rechtervoorband raakte de berm, en een harde klap volgede. Ik greep me in een reflex vast aan aan mijn gordel en de deur. Ik voelde dat we op zn kop gingen, en weer rechtkwamen. Dat herhaalde zich een paar keer. Ik werd kotsmisselijk van al het gedraai. Toen we eindelijk tot stilstand kwamen, kwam mijn hoofd met een klap tegen de deur en mijn hoofdsteun. Mijn ogen draaide weg, ik dreigde mijn bijwewustzijn te verliezen. Ik dwong mezelf bij te blijven. Ik ademde een paar keer stevig in en uit, en begon daarna als een gek aan de deur te duwen en te trekken, toen hij ineens met een ruk uit mijn handen werd getrokken, en de zelfde handen die de deur open hadden gemaakt, trokken mij de auto uit.Zijn handen waren koud, ijskoud, maar het was januari, dus het was niet raar. Ik werd opgetilt, en wazig zag ik een bleke jongen met zwart haar. Als ik langs hem heen keek, kon ik de auto zien.Helemaal gekreukelt. en hij rookte. Ik werd in het gras gelegd door de jongen, die daarna snel, pijlsnel, weer terug naar de auto rende.De grond was hard, koud, en nat van de sneeuw. De extreme kou versterkte mijn hoofdpijn ook nog eens, en ik begon te trillen. De jongen kwam weer aanlopen, en legde iemand anders langs me in het gras. Ik kon niet zien of het papa of mama was. het was te donker. Weer rende de jongen weg.Met mijn hand taste ik de grond rechts van me af, op zoek naar de hand van degene langs me. Toen ik hem vond, en vastpakte, voelde ik een warme substantie mijn hand overdruppelen. Bloed.Ik voelde, door het bloed heen, aan de grote en de ruwheid van de hand dat het mijn vader was. Hij ademde zwaar, maar toen hij mijn hand voelde, gaf hij er een klein kneepje in. Ik dacht dat ik hem "het spijt me, ik hou van je" hoorde fluisteren, maar ik wist het niet zeker. Ik zag de jongen weer aankomen lopen, met mama in zijn handen. Een extreme hitte volgde, en alles wat ik zag werd oranje gekleurd. De klap die de ontploffing maakte, zorgde ervoor dat mijn hoofdpijn zo erg was, dat ik het bewustzijn verloor.

Hijgend schiet ik omhoog. Ik trek mijn bennen op en sla mijn armen er omheen. Ik begin te trillen en zachtjes te huilen.Dit was de 3e keer al sinds ik hier lag, 2 dagen. Ik ben moe, maar steeds als ik slaap, krijg ik die droom weer. De deur gaat open, en de dokter komt binnen. Ik vergeet zijn naam steeds, maar hij zegt dat het komt omdat ik een hele erge hersenschudding heb. Dat onthoud ik dan wel weer. De dokter legt een hand op mijn schouder, en geeft er een bemoedigend kneepje in. De kou van zijn hand dringt tot diep in mijm schouder door. Hij heeft het door en haalt hem weg. Ik verman mezelf, en veeg de tranen weg. Ik haal een keer luidruchtig mijn neus op, en kijk dan naar de dokter.'Je had de droom weer he?' Vraagt de dokter. Ik knik. Ik probeer uit alle macht zijn naam te herinneren, maar het lukt niet. Ik krijg er alleen maar meer hoofdpijn van. 'Sorry' mompel ik. Ik leg mijn benen recht en ga weer liggen. 'Dokter Cullen' zegt hij, al begrijpend waarom ik sorry zei. 'Dat was het' zeg ik. Dokter Cullen voert zijn rits met testen weer op me uit, en ik onderga het allemaal maar. Ineens gaat de deur open. Een bleke jongen met zwart haar komt binnen. Ver weg herken ik hem ergens van.'Emmett!' Zegt dokter Cullen blij verrast. 'Hoe gaat het met haar?' Vraagt de jongen. Zijn stem sterft weg als hij ziet dat ik wakker ben. Ik kijk vragend van de jongen naar mijn dokter. 'Aubrey, dit is Emmett, de jongen die je uit de auto heeft gehaalt, en hij is ook mijn adoptiezoon' zegt dokter Cullen. 'J-jij hebt me uit de a-auto gehaalt?' Stamel ik. De jongen knikt en steekt zijn hand uit. 'Ik ben Emmett' zegt hij. Ik pak zijn hand en schut hem. Hij is net zo koud als die van dokter Cullen. En het is hier binnen toch niet koud. "Hij zal wel net van buiten komem" denk ik bij mezelf. 'Ik ben Aubrey', ik stel mezelf voor aan Emmett. Als hij mijn hand loslaat, mompelt hij iets onverstaanbaars. voor mij in ieders geval, want dokter Cullen heeft het blijkbaar wel verstaan. Eerst kijkt hij even met grote ogen naar Emmett, en kijkt daarna bezorgt naar mij. Dan schut hij zijn hoofd. 'Ik ben bang dat ze dat nog niet kan onthouden' zegt dokter Cullen. Vragend kijk ik hem aan. 'Ik wil het weten' zeg ik vastbesloten. Dokter Cullen loopt mijn kamer uit, en wenkt Emmett dat hij mee moet komen. Ik ga liggen en staar naar het witte ziekenhuis plafond. De beelden van de dromen blijven me steeds meer bij. Mijn dromen krijgen ook steeds meer details. Ik merk dat mijn hoofd zich weer bij elkaar aan het rapen is. Maar ik twijfel erover of ik dat wel wil. Ik wil namelijk al die dromen niet, en alle details. Ik wil gewoon weg uit dit verrekte ziekenhuis, en ik wil weer gewoon naar school, naar mijn vrienden, en naar mijn familie. Net op dat moment gaat de deur open en dokter Cullen en Emmett komen weer binnen. 'Morgen, belooft' zegt dokter Cullen tegen Emmett, en hij richt zich daarna naar mij, 'Aubrey, ik kom vanavond nog even kijken hoe het gaat, beterschap' zegt hij. Ik bedank hem, en hij loopt weg. Emmett blijft bij me in de kamer. Het is een beetje ongemakkelijk, want ik weet niet echt wat ik tegen hem moet zeggen. Emmett gaat op de stoel zitten die bij het raam staat, en staart voor zich uit. 'Dankje' Zeg ik na een tijdje. Emmett kijkt op. 'Waarvoor?' vraagt hij. 'Dat je me uit de auto heb gehaalt' Zeg ik. Ik staar naar het plafond. Een hele boel gedachten gaan door me heen, maar ik let er niet op. Het is een soort woordenstroom zonder betekenis. 'Ik zag het gebeuren' zegt Emmett zacht. Ik kijk zijn kant op. Hij zit nog steeds stokstijf voor zich uit te staren naar de grond. Hij ademt rustig. Bijna alsof hij vergeet dat hij dat ook nog moet doen. 'Het zou harteloos zijn niet te helpen' vervolgt Emmett. 'Dan nog, niet iedereen zou dat doen. Zonder jou was ik er nu niet meer' zeg ik. Emmett staat op, en loopt naar mijn bed toe. Hij leunt tegen het voeteneind aan. 'Ik ga weer eens naar huis' zegt hij. Hij loopt naar de deur, en doet hem open. 'Emmett, wacht even!' Zeg ik snel. Hij draaid om en kijkt me vragend aan. 'Kom je nog een keer terug?' Vraagt ik, voordat ik uberhautpt zelf echt goed doorheb wat ik vraag. Hij knikt. 'Dat beloof ik, bij deze' zegt hij, en loopt weg. De zoon van mijn dokter heeft me gered, blijft maar door mijn hoofd gaan. Ik sluit mijn ogen en probeer mijn hoofd leeg te maken. Na een tijdje lukt het? En vermoeidheid daalt over me neer. Ik verzet me er tegen, bang voor de droom die koman gaat, maar uiteindelijk wint de vermoeidheid toch, en val ik in slaap.

Ik word wonder boven wonder niet wakker van een of andere explosie in mijn droom, maar van dokter Cullen, die weer wat testjes moet doen. 'Heb je lekker geslapen?' Vraagt hij, terwijl hij met een reflexhamertje en zachte tik op mijn knie geeft, die met een mongolische beweging omhoog schiet. 'Uhm...ja, eigenlijk wel' zeg ik 'volgens mij heb ik een keer niet gedroomt'. Dokter Cullen kijkt me aan, en geeft me een glimlach. Hij verwisselt het refelxhamertje voor een lampje en schijnt in mijn ogen. 'Ik ben blij dat te horen' zegt hij 'je verdient het'. Hij stopt het lampje weg en loopt naar de kar met medicijnen die hij op de gang voor mijn kamer heeft geparkeert, en pakt mijn pijnstillers, en een glas water. Ik pak het aan, en slik de 3 pilletjes zo snel mogelijk weg. Het is zo ranzig! 'Bah' zeur ik 'niet lekker. Dokter Cullen moet lachen, en verwisselt mijn oude waterglas voor het nieuwe, wat hij weer opnieuw heeft bijgevult. 'Hoorde ik het nou trouwens goed? Heeft emmett belooft dat hij nog een keer terug komt?' Vraagt dokter Cullen. Ik knik. 'Dat ik had ik hem gevragen' zeg ik. 'Hij heeft een vriendin hoor' zegt dokter Cullen met een knipoog. Ik schiet in de lach. 'Zo denk ik helemaal niet over hem' zeg ik lachend. Blij omdat ik weer iets heb om over te lachen. Even lijkt dokter Cullem verbaast, maar snel corrigeert hij zijn blik. 'Je eten is er binnen nu en 30 minuutjes. Ik kom morgenvroeg weer op controle' zegt hij. Ik bedankt hem, en hij loopt weg. Ik pak de tv afstandsbediening, en zap wat rond. Er zijn niet echt spetterend leuke dingen op tv, dus laat ik hem maar staan op het nos nieuws. Het gaat over een ontsnapte pandabeer in japan. Hij is ontsnapt omdat een kleuter van 3 het zielig vond dat de panda opgesloten zat, en na veel pogingen had hij de deur van het verblijf opengekregen, en was de panda als een malle weggerent. De vrouw van het nieuws sluit het onderwerp af door te zeggen dat de panda ondertussen weer terecht is, en de ouders van de kleuter bezig zijn een gepaste straf te bedenken. De gaat verder met het volgende onderwerp. '2 dode na een ongeval op de a9' beging te vrouw 'nadat de bestuurder de macht over het stuur was verloren, mogelijk door ijzel op de weg, is de auto in de berm geraakt, en een aantal keer over de kop geslagen in een weiland. Een omstander die het ongeval heeft zien gebeuren, is er heengegaan en heeft de 3 inzittende op tijd uit de auto weten te halem, voordat hij ontplofte. De omstander wilde liever niet in beeld komen, en had er ook niks over te zeggen. Na informatie van zeer betrouwbare bronnen kan ik u melden dat alleen het 16 jarige meisje, die achter in de auto zat, en er als eerste uit was gehaalt, het ongeval heeft overleeft. De andere 2 inzittende, die na uitslag van dna testen haar ouder bleken te zijn, zijn overleden. De vrouw in de ambulance op weg naar het ziekenhuis. De man tijdens eem operatie in de hoop hem nog te kunnen redden. Het meisje is er vanaf gekomen met een flinke hersenschudding en een gekneusde arm. Omze condoleance en respect gaat uit naar het meisje, en we wensen haar veek sterkte'. Ik staat naar het beeldscherm. Pas halverwege besefte ik dat dit ging over mij. Mijn auto-ongeluk. En mijn ouders. Ik zette met trillende vinger de tv uit, en legde de afstadsbediening op het tafeltje langs me. Huilend en trillend kroop ik op als een balletje. Ik laat mezelf op mijn zij vallen, en laat alles gaan. Mijn ouders hebben het niet overleeft. Ze zijn er niet meer. Ze zullen er ook nooit meer zijn. Ze zijn dood. MIJN FUCKING OUDERS ZIJN DOOD! Dit was wat ik nog niet mocht weten van dokter Cullen, ik weet het zeker. Ik begin te hyperfentileren. Dat doe ik altijd als mijn emoties de overhand nemen. Ik dwing mezelf rustig te ademhalen. Het lukt niet, dus accepteer ik het maar. Ik besluit alles maar te accepteren en over me heen te laten komen. Dat mijn ouders dood zijn. Dat ik er met eem schrammetje vanaf ben gekomen. Dat ik wees bent. Dat ik als ik straks uit het ziekenhuis kom, waarschijnlijk bij mijn peettante en peetoom moet gaan wonen. 45 minuten rijden vanaf mijn geboorte dorp. Mijn leven ligt aan puin. En ik weet niet hoe ik dit ooit nog goed moest krijgen. Niet zonder mijn vader en moeder.

YES! dat was hs 1. Ik hoop dat je het leuk vind. In de bijlage heb ik het liedje gestopt wat in de twilight film word gedraaid tijdens de baseball scene.

Groetjes, L.