De snelweg naar mijn hart

14

'O, gewoon,' doet hij luchtig. 'Ik stalk je.'

'Daar begint het verdacht veel op te lijken, ja.'

Miles schiet in de lach. 'Nee, even serieus: ik weet van Dusty dat jullie hier zijn. Ik was toevallig bij een vriend in de stad op bezoek. Dit is Caleb.'

Nu pas merk ik de jongen op die naast Miles staat. Een paar pieken donkerblond haar piepen onder een blauw petje uit en hij draagt een verwassen bandshirt van Nirvana. Ter begroeting steekt hij een hand naar me op. 'Hoi.'

Ik kopieer zijn gebaar. 'Hoi. Ik ben Clio.'

'Wat heb je met Dusty gedaan?' wil Miles weten. 'Als ik iemand hier midden op de dansvloer had verwacht dan is zij het.'

Ik haal mijn neus op. 'Jij kent mij duidelijk nog niet goed genoeg. Dusty is drankjes halen.'

'Goed plan.' Caleb stoot Miles aan. 'Biertje?'

'Ja, lekker.'

'Ben zo terug.' En dan verdwijnt Caleb ook tussen alle dansende lijven door, mij alleen achterlatend met de vaste klant van de autosloop.

Nu sta ik tenminste niet meer in mijn eentje. Dat zou het makkelijker moeten maken om helemaal los te gaan. Waarom voelt het dan niet zo?

Miles buigt zich naar me toe. 'Dus jij houdt ook wel van dansen?'

'Ja.' Maar waarom is het plotseling dan alsof elke beweging onder een vergrootglas lijkt te liggen? Hij lijkt me aardig genoeg om me niet uit te lachen om mijn dansmoves.

'Het is maar dat je het weet, maar ik kan dus echt niet dansen.'

'O nee?' vraag ik met een speels opgetrokken wenkbrauw.

Miles schudt zijn hoofd. 'Voor geen meter. Dus dan ben je gewaarschuwd. Ik begrijp het volledig als je na vanavond niet meer met me gezien wilt worden.'

'Dat zal wel meevallen.'

Meteen begint Miles allerlei rare bewegingen te maken die volgens mij dansen moeten voorstellen. Ik zweer dat hij het expres doet, want zijn mondhoeken trekken een beetje. Toch blijft hij doorgaan alsof hij de enige op de wereld is.

Als hij maar niet denkt dat hij ook de enige is die zo maf kan doen. Ik begin van die moves te maken die tieners op televisie laten zien als ze hun ouders belachelijk willen maken om hun dansmoves. Niet veel later volgt Miles mijn voorbeeld. We gaan los als een stel breinaalden uit de jaren zeventig. Het is leuk. Ik ben pas iets van vijftien minuten binnen en ik heb me in tijden niet zo goed gevoeld. Als de rest van de avond net zo verloopt, verdient Dusty op z'n minst een doos bonbons. Dit had ik nodig.

Plotseling verandert de muziek in iets veel langzamers, gevolgd door de stem van de dj die een aankondiging doet. 'Dames en heren, ik kreeg een verzoekje voor alle stelletjes in de zaal. Dus als je hier vanavond bent met je liefje of je geheime aanbidder of je buurman of wat dan ook; grijp elkaar eens stevig vast. Deze is voor jullie.'

Zodra hij ophoudt met praten, herken ik het nummer. I want to know what love is van Foreigner. Een gouwe ouwe.

Miles blijft wat onbeholpen staan. 'Deze heb jij vast niet aangevraagd, hè, Miss Celibatair?'

Ik schaam me nog steeds dood omdat ik dat tegen hem gezegd heb. 'Nee. Ik ben het type dat altijd klaagt over de dj zonder zelf ooit maar een verzoekje te doen.'

Zijn mond beweegt zich weer naar mijn oor. 'En wat voor verzoekje zou je dan doen als je het wel zou doen?'

Daar denk ik even over na. Het moet iets zijn wat bekend is in Amerika, maar ik wil ook niet dat het te cliché is. En het moet dansbaar zijn. 'Footloose van Kenny Loggins.'

'Heb je de film gezien?'

'Alleen de remake.'

'Zonde,' vindt Miles. 'Als je het niet te druk hebt met het huiswerk voor je rijlessen kunnen we het origineel misschien een keer samen kijken.'

'Zou kunnen.' Ik hou niet van oude films, maar ik laat het wel uit mijn hoofd om dat hardop te zeggen. De meeste mensen lijken dat niet te kunnen waarderen. Alsof alles wat oud is ook per se goed is. Ik ben meer van de moderne dingen, verse hoofdrolspelers, flashy effecten.

Een dronken gast botst tegen Miles op en grijnst verontschuldigend naar hem. Dan fronst hij alsof hij iets geks ziet. 'Hé maat, jij hebt duidelijk iets niet goed begrepen. Dit is het perfecte nummer om met je vriendin op te dansen.' En voor we in de gaten hebben wat er gebeurt, heeft de dronken jongen Miles' handen op mijn heupen gelegd. Met een tevreden glimlach salueert hij naar ons voor hij weer verder strompelt op zoek naar zijn eigen vrienden.

Ondertussen lijkt mijn huid te branden op de plekken waar Miles mijn hotpants aanraakt. Wat logisch is, want mijn ervaring met jongens is zo beperkt. Ik heb nog nooit met een jongen gedanst. Mijn enige relatie tot nu toe duurde drie maanden en in die tijd zijn we nooit uit geweest. En als ik met Alice of andere vriendinnen ging stappen, was ik meestal meer met de muziekkeuze van de dj bezig dan met de aanwezige hoeveelheid testosteron.

Miles kijkt me aan alsof hij niet weet wat hij met mijn handen aan moet. Alsof er een heel scala aan opties is in plaats van ze gewoon van me af te halen en hij al die opties uitgebreid moet overwegen voor hij een definitieve keuze kan maken.

Plotseling voel ik hoe hij me dichter naar zich toe trekt. In een automatische reactie leg ik mijn handen op zijn schouders. Pas als ik zie hoe akelig dichtbij zijn gezicht nu is, besef ik wat ik gedaan heb. Nu lijken we net een echt stelletje.

Meteen haal ik mijn handen weer weg. Ze hangen nu ongemakkelijk langs mijn lichaam. 'Ik eh... Ik kan dit niet. Niet nu. Dat celibataire gedoe was maar deels een grapje.'

'O, het was een grapje?' reageert Miles alsof hij dat niet in de gaten had.

'Niet helemaal dus. Ik kan niet...' Wat kan ik precies niet? Toegeven dat ik de grootste loser van de eeuw ben? Want dat ben ik, dus het zou alleen maar eerlijk zijn om hem de waarheid te vertellen.

'Hé,' doet Miles. 'Het was niet mijn bedoeling om jou het gevoel te geven dat –'

'Laat maar,' onderbreek ik hem. 'Ik ga even...' Zonder mijn zin af te maken, draai ik me om. Daardoor bots ik bijna tegen iemand aan. Het is Dusty, met twee drankjes in haar handen.

'Sorry dat het zo lang duurde,' verontschuldigt ze zich. 'Ik kwam een oud-klasgenootje tegen, dus we hebben even bijgekletst.'

'Kunnen we gaan?' vraag ik gehaast.

Niet-begrijpend kijkt ze me aan. 'Hoezo? We zijn er net. Je hebt nog niet eens iets gedronken. Hier.' Ze reikt me het glas Smirnoff ice aan.

Ik sla het in één teug achterover en hou het glas omhoog om te demonstreren dat het leeg is. 'Op. Kunnen we nu gaan? Dit is toch niet echt mijn plek.'

'Maar we zijn er net. Laten we nog heel even blijven. In ieder geval tot ik mijn drinken op heb.'

Ik werp een blik over mijn schouder naar Miles. Hoe lang zou het duren voor Dusty om een wijntje te drinken? Kan ik zijn aanwezigheid zo lang nog verdragen? Maar als ik me als een enigszins normaal persoon wil gedragen, heb ik misschien geen andere keus. Daarom sla ik een zucht. 'Oké. Ik ga er nog eentje voor mezelf halen.'

Goedkeurend klopt Dusty op mijn schouder. 'Zo mag ik het horen.'

Ik laat haar bij Miles achter en loop in een willekeurige richting op zoek naar een bar. Als ik hier dan toch nog even moet blijven, kan ik in ieder geval proberen mezelf te bezatten.