De snelweg naar mijn hart

12

'Dus volgens jou gaat de IHOP helpen om me beter te voelen?'

Met een speelse glimlach op zijn gezicht draait Miles zich naar me om. 'Ik ken niemand die zich niet beter voelt door een bezoekje aan de IHOP.'

Op korte termijn zal ik me er vast goed door voelen, daar ben ik van overtuigd. Maar op de lange termijn? Geen sprake van. Als het zo makkelijk was, zou ik elke dag naar Houston rijden voor de beste pannenkoeken ter wereld.

Een serveerster wijst ons op een zitje bij het raam en we nemen plaats. Ik gris meteen de menukaart uit de houder in het midden van de tafel weg. Ondanks dat ik toch al bijna honderd procent zeker weet wat ik ga bestellen, wil ik toch even kijken. Bovendien heb ik zo een excuus om een gesprek met Miles te ontwijken.

Onderweg hierheen hebben we praktisch niks gezegd. Ik werd te veel in beslag genomen door bedenken hoe ik Miles kan uitleggen wat er aan de hand is zonder over te komen als een suïcidale gek. En door me af te vragen of ik het hem wel wíl vertellen.

Helaas heeft Miles daar zo zijn eigen mening over, want hij duwt de kaart iets omlaag zodat hij me aan kan kijken. 'Ik meende wat ik net zei. De IHOP is een prima therapie. En ik kan het weten, want ik heb hier al heel wat uren doorgebracht.'

'Proficiat daarmee.' Ik kan er niks aan doen dat het er zo sarcastisch als wat uitkomt. Natuurlijk geloof ik nog steeds niet dat deze plek iets op kan lossen. Dat zou hetzelfde zijn als toveren en magie bestaat niet.

Ik weet het zogenaamd maken van een keuze nog een paar minuten te rekken, simpelweg door te doen alsof ik hier nog nooit geweest ben. Elke optie op de menukaart neem ik zorgvuldig door. Pas als ik elke letter op het ding gelezen heb, schuif ik het geplastificeerde papier in Miles' richting.

'O, ik weet het al,' reageert die nonchalant. 'Ik zei toch dat ik hier al heel wat tijd heb doorgebracht?'

'Stoer hoor,' mompel ik terwijl ik de kaart terug in de houder zet. 'Nou vertel, hoe gaat een eenvoudig pannenkoekenrestaurant precies helpen bij het weer op de rit krijgen van mijn leven?'

'Eenvoudig?' Miles schudt afkeurend zijn hoofd. 'Probeer jij maar eens de beste pannenkoeken ter wereld te bakken. Maar goed, de kauwbeweging stimuleert de hersenen, vandaar dat ik mijn levensproblemen altijd graag overdenk onder het genot van iets lekkers. Misschien dat het voor jou ook werkt.'

'We zullen zien.'

'Dat gaan we zeker.' Miles vouwt zijn handen in elkaar en buigt zich voorover terwijl hij me aankijkt. 'Om te beginnen ga je me precies vertellen wat er allemaal aan de hand is. Alle details, niks mooier maken dan het is. En dan zien we wel verder.'

Achterdochtig neem ik hem in me op. 'Waarom help je me? Ik ben een vreemde voor je. Er is geen enkele reden waarom je dit zou moeten doen.'

'Laten we het erop houden dat jouw opa mij ook heel erg geholpen heeft. Op deze manier kan ik iets voor hem terugdoen.'

'Dus je doet dit eigenlijk voor hem en niet voor mij?' Ik hoor zelf hoe stom het klinkt, maar ik kan het niet laten. Waarom zou hij iets voor mij doen?

'Zo moet je het niet zien. Ik ken je misschien nog niet zo goed, maar hé, je bent Henks kleindochter, dus je bent vast een leuk persoon. En ik maakte me oprecht zorgen om je dit weekend.'

Ik ben geen leuk mens. Ik ben een verschrikkelijk mens. Oké, toegegeven, als ik me goed voel dan ben ik degene die iedereen aan het lachen maakt met slechte grapjes, maar wat heb je daar nou weer aan? Ik maak liever grappen over dingen dan serieuze gesprekken te voeren. Het diepste van mijn ziel hou ik het liefste voor mezelf. Het is dan ook heel wat dat hij me vraagt het hier open en bloot op tafel te gooien. Helaas weet ik ook dat hij mijn beste kans is. Mijn ouders en opa staan veel te dichtbij, die ga ik echt niet alles vertellen. En Dusty is een schat van een meid, maar