De snelweg naar mijn hart

14

Iets meer dan vierentwintig uur later kan ik 'gebruikmaken van het Amerikaanse openbaar vervoer' afstrepen van de lijst met dingen die ik nog nooit gedaan heb. Dusty en ik stappen uit de bus in een bruisend Houston waar veel mensen de werkdag al hebben verruild voor een duik in het nachtleven.

'Kunnen we eigenlijk wel stappen op een dinsdag?' Zodra ik het gevraagd heb, voel ik me stom. Dit is niet het suffe plattelandsstadje waar ik in Nederland opgegroeid ben. Natuurlijk kun je hier op dinsdag stappen. In steden als dit kan dat elke avond.

'Maak je geen zorgen,' reageert Dusty dan ook met een wegwuifgebaar. 'Wij gaan hier de avond van ons leven hebben.'

Dat komt mooi uit, want zo'n avond heb ik al lang niet meer gehad. Over het algemeen zijn mijn avonden dit jaar tot nu toe niet om over naar huis te schrijven. Het zijn voornamelijk de dingen die Dusty ook al beschreef: thuis op de bank GTST kijken met mijn moeder. En als ik pech heb daarna ook nog iets burgertruttelijks als The voice of Holland of Boer zoekt vrouw.

Gelukkig kent Dust hier beter de weg dan ik, wat ook logisch is aangezien zij al haar hele leven in de buurt van deze stad woont. Zo komt het dat we binnen vijf minuten na aankomst in de stad de zware deuren van een club in de buurt van de belangrijkste winkelstraat openduwen. Keiharde muziek, neprook en de geur van alcohol slaan ons in het gezicht.

Grijnzend werpt Dusty een blik over haar schouder. 'Is dit een beetje wat je in gedachten had?'

'Dit is precies wat ik in gedachten had. Niks tegen dorpskroegen, maar hier kun je tenminste dansen. En ze draaien muziek die ik ken.' Dat laatste voeg ik toe zodra ik heb gehoord dat Teenage dream van Katy Perry uit de speakers knalt. Een nummer dat ik sowieso altijd al leuk heb gevonden. Heupwiegend loop ik dan ook achter Dusty aan naar een vrij plekje op de dansvloer.

Zodra het nummer afgelopen is, buigt Dusty zich naar me toe. 'Ik ga iets te drinken halen. Wat wil jij? Bier of iets sterkers?'

Mijn blik schiet in de richting van de bar. Ik heb weinig ervaring met sterkere dingen dan bier. Thuis drink ik meestal safari cola's. Ik heb alleen geen idee of dat hier een gangbaar drankje is in de club en of het net zo onsterfelijk duur is als in Nederland. 'Wat drink jij?'

'Ik denk dat ik voor een wijntje ga.'

Dat wordt hem niet. Ik hou absoluut niet van wijn. 'Doe maar een biertje.'

'Wat jij wilt.'

'Nee, wacht. Als ze Smirnoff ice hebben dan doe dat maar.'

'Oké, komt eraan. Tot zo.'

Pas als Dusty in de dansende menigte verdwijnt, besef ik dat we hier met z'n tweeën zijn gekomen. Wat betekent dat ik nu helemaal alleen sta. Wat moet ik doen? Het voelt zo raar om in mijn eentje verder te dansen, maar eerlijk gezegd voelt het nog raarder om niet te dansen. Een beetje ongemakkelijk begin ik dan ook met mijn armen op de maat van de muziek te bewegen.

Ik kan dit best. Ik ga gewoon op in de massa. De mensen om me heen zijn veel te druk met zichzelf bezig om überhaupt te merken dat hier een meisje in haar eentje staat te dansen. Bovendien zijn de meeste van hen zo ver heen dat ze zich morgen toch niks meer van deze avond herinneren. En het is niet alsof ik iemand hier nog ooit onder ogen hoef te komen. Al deze gedachten helpen me om mijn heupen steeds verder los te gooien.

'Vermaak je je een beetje?' klinkt plotseling een stem zo dicht bij mijn oor dat ik de warme adem die erbij hoort op mijn huid voel.

Geschrokken draai ik me om, om vervolgens oog in oog te staan met de scheve glimlach van Miles. 'Hé, wat doe jij hier?'