Raven University

Wakas

We're finally in Wakas of Raven University! I never thought I would finish a story in the mystery/thriller genre. It was quite a journey, and I am so happy to share it with you. I hope this story gives you fun and thrill, just like what I feel while writing this. I am so satisfied to drop the last part, and I hope you are too.

I'm still thinking if I'll write a second book for this story. Because I know the ending will give you some questions that I'm planning to answer in the next book. Pero kung meron man, hindi pa sa ngayon at baka ilang taon pa ang lumipas bago ko 'yon maisulat.

Thank you so much for reading Raven University!! See you in my next stories!!

Wakas:

Hinawi ko ang kurtina at glass door ng veranda. I wrapped a towel in my waist. It loosened on my waist when I walk. Hindi na ako nag-abala pa na sikipan iyon at nagpatuloy sa paglalakad.

Bahagyang sumasayaw ang kurtina dahil sa malakas na ihip ng hangin. Nang mabuksan iyon ay agad na sumalubong sa akin ang malamig na simoy ng hangin pang-gabi.

I walk outside and leaned against the railings. Nang nag-angat ng tingin ay nakita ko ang buwan, bilog na bilog kaya malakas ang liwanag na binibigay nito sa madilim na kalupaan.

Inaasahan kong marinig ang lagaslas na tunog ng hangin, but instead of hearing the sounds of nature, I hear the sounds of car's engine and noise of the people below the establishment.

Kumunot pa ang noo ko dahil hindi sanay na iyon ang marinig. Nakasanayan ko na naturan na tunog ng kalikasan ang mapapakinggan pero hindi iyon ang bumati sa akin. But when I realized that we're here in the real world now and not in the Raven University anymore, I inhaled a breath.

Naninibago ako sa mundo na hindi nakagisnan ng ilang taon. When we escape in the University, hindi pa ako sanay na makakita ng mga bagong tao at makipag-usap sa kanila. Lalo na ng makakita ng mga nagtatayugang modernong establisyamento at sasakyan.

May katiting na pangungulila akong nararamdaman para sa lugar na nakagisnan pero agad kong pinilig ang ulo para kalimutan iyon.

Even I miss that place; I swear I'd instead adjust here than go back there.

That is hell.

Naninibago lang siguro ako. Sa paglipas siguro ng ilang araw na pananatili ay makakasanayan ko na rin ang ganitong lugar at bagong buhay. I will managed to adjust soon. Lalo na at magkasama naman kami ni Khaleerine.

I smiled when I said her name in my mind. Her name is sweet as candy on my lips. It's so sweet and smooth.

Khaleerine Sathariel Ellary Fedalquin- Acerden.

That's quite a long name, but it soothes her perfectly. The side of my lips curls up more.

I am looking at some of the small establishments beside this hotel. Hindi kalayuan rito ay mga ilaw ng mga sasakyan mula sa malawak na kalsada. I can see the busy people below. Paroon at parito ang lakad, iba't-ibang direksiyon ang patutunguhan.

Noon puro mga nagtatayugang puno na may mayayabong na mga dahon lang ang makikita ko. Isang libangan ang makikipagtitigan sa mga uwak na matalas ang mga mata. But now I am staring at the city lights, car lights and stars.

Tahimik lang akong pinagmamasdan ang bagong paligid nang bigla akong mapatuwid ng tayo nang may mga braso na biglang pumulupot sa bewang ko. My gaze went to a familiar fair and beautiful fingers and the side of my lips rose. Mabilis kong hinawakan ang kamay niya.

She leaned her forehead on my back, and I bit my lower lip when I felt her warmth. I intertwined our fingers on my tummy.

"Khaleerine..." I called her and I cursed silently when she gave me butterfly kisses on my back. Mas lalo akong napatuwid ng tayo sa ginagawa niya. I cursed mentally.