HYBRYDA: POTOMEK i ZAKAZANA MIŁOŚĆ

ROZDZIAŁ 11

Duszę się. 

Próbuje złapać oddech, ale ktoś mi to utrudnia. Nie widzę twarzy napastnika, chcę obudzić leżącego obok Kola, ale go tam nie ma. Patrzę spanikowanym wzrokiem w czarną otchłań, a do moich uszu znów dociera ten przeraźliwy śmiech. Otwieram szeroko oczy i łapie się za gardło. Łapczywie pragnę powietrza. Rozglądam się niespokojna po pokoju, ale nikogo nie widzę. Zerkam na zegarek i od razu przecieram twarz dłonią. 

Piąta.

Wzdycham, zerkam na twardo śpiącego szatyna i opadam ponownie na poduszki. Kiedy mój oddech jest, już spokojniejszy przysuwam się delikatnie i wtulam w bok wampira. Wdycham jego zapach i od razu się uspokajam. Zamykam oczy i ponownie odpływam w ramiona morfeusza. 

Tak mi się przynajmniej wydawało. 

~~~~

Otwieram oczy i od razu je mrużę. Mam wrażenie, jakby nad moją twarzą stała lampa. 

- Bello. - słyszę ciepły głos. Zdecydowana odwrotność paraliżującego mnie śmiechu Ayi. Otwieram oczy i nie mogę uwierzyć w to co widzę. W to kogo widzę. Osuwam się na podłogę, a po mojej twarzy zaczynają spływać gorące łzy. 

- Jak? - łkam - Jak?! Robiłam wszystko, by się z tobą zobaczyć. Przywołanie, świece, zaklęcia. Sięgnęłam nawet po czarną magię! - krzyczę do siebie - Dlaczego właśnie teraz? - szepcze. 

Chłodna dłoń ściera moje łzy i przyciąga mnie w swoje ramiona. Kołysze mną delikatnie w czułym geście. Geście, na który straciłam, już nadzieję. 

- To cholernie trudne. - wyznaję, kiedy tylko się uspokoiłam.

- Wiem skarbie, wiem. - całuje moje czoło - Ale dajesz sobie świetnie rade. - zapewnia i gładzi moje włosy swoją dłonią.

- Nie prawda. Uciekłam. Na siłę chciałam pozbyć się uczuć, które są moje. Moje i tylko moje. 

- Masz rację kochanie. Te uczucia należą do ciebie. Cieszę się, że je zaakceptowałaś.

- Zrobiłam to za późno. - wyrzucam sobie.

- Nie mogę się nie zgodzić. - uśmiecha się - Na pewno oszczędziłabyś sobie wiele cierpień. - stwierdza. Patrzę w jej oczy i zaczynam się głośno śmiać. Kiedy się uspokajam coś zaświtało mi w głowie.

- To o to chodziło? - pytam a ta się uśmiecha - Nie mogłam w żaden sposób cię wezwać, bo się blokowałam?

- Nie mogłaś mnie wezwać, bo moc przodków po mojej ofierze jest zbyt potężna. A uczucia, które odrzucałaś stały się twoją blokadą. Ścianą przez, którą nie mogłaś się przebić. - tłumaczy - Bello, moc którą do tej pory dysponowałaś to ledwie początek twoich możliwości. Rozumiesz? Fakt,że jesteś sobowtórem, tylko wzmacnia twoje możliwości. 

- I stawia na szczycie listy do odstrzału.

- To prawda, ale dasz sobie radę. Masz po swojej stronie wielu ludzi, którzy zrobią dla ciebie wszystko Bello. Pozwól im na to. Pozwól im działać. A zwłaszcza swojemu ojcu. On cię potrzebuje, tak samo jak ty jego. 

- A my oboje potrzebujemy ciebie mamo. - wtrącam.

- Już niedługo, skarbie. Wytrzymajcie jeszcze trochę. - prosi. 

- Dobrze. Obiecuję. - zapewniam z uśmiechem. Spojrzałam w oczy mojej mamy, tak piękne i duże, jak moje własne i to chyba jedyny moment, kiedy jestem wdzięczna za bycie jej sobowtórem. To cud, że mogę być tak piękna, jak ona.