Damsel In Distress (Sanford Series #4) [COMPLETED]

CHAPTER 4

"KUMUSTA si baby?" nakangiting tanong ni Leandro pagkapasok nito sa ward. Dumukwang ito at hinalikan ang batang nasa mga bisig ni River.

"Puwede ng umuwi," tipid na sagot ng dalaga sa matamlay na boses.

"Tayo nang umuwi kung gano'n." Kinuha nito ang mga bag na kinalalagyan ng mga gamit ng bata at nagpatiunang humakbang palabas. Sumunod dito si River habang karga karga ang kapatid na nilalaro ang kanyang damit at humahagikhik.

Isang malungkot na ngiti ang sumilay sa mga labi ng dalaga, mahal na mahal niya ang bata at hindi kayang tanggapin ng kanyang kalooban na ano mang sandaling ay maaari nitong sundan ang kanilang mga magulang. Hindi niya kakayaning mag-isa.

Itinuon niya ang paningin sa dinadaanan habang nakasunod kay Leandro nang may mahagip ang kanyang mga mata. Napatigil siya sa paghakbang at itinuon ang mga mata sa pasilyong nasa kaliwa niya. Imahinasyon lang niya marahil na nakita niya ang kanyang boss na siyang nagmagandang loob na ihatid siya kagabi.

Itinuloy niya ang paghakbang nang walang makita ni anino nito. Dala lang marahil iyon ng pagod at puyat kaya kung anu-ano na ang kanyang nakikita. And she had been thinking about him lately, she was fond of her boss who had a big heart and warm smile.

"Okay ka lang?" tanong ni Leandro nang makapasok sila sa loob ng taxing minamaneho nito. "Umiyak ka ba?" Tumaas ang kamay niya sa mukha ng dalaga at hinaplos ang ilalim ng mga mata nito.

Nag-iwas ng tingin si River at niyuko ang kapatid na humihikab at kumikibot-kibot ang mga labi. "Puyat lang," kaila niya. Narinig niya ang pagbuntung-hininga ng kaibigan at naramdaman ang intensidad ng mga mata nitong nakatutok sa kanya subalit inignora niya iyon.

"Alam mo namang nandito lang ako palagi para sa inyo, River. Ka-kaibigan kita..." Sandali niya itong sinulayapan at muli ring ibinalik ang mga mata sa kalsada.

"Salamat," usal ni River sa mahinang boses. Naniniwala siya rito, napakabait ng kaibigan niya at nang pamilya nito na handang tumulong sa kanya. Ang pambayad niya sa ospital ay inutang pa niya sa ina ni Leandro. Napakarami na niyang utang sa pamilya, maging sa mag-asawang Felimon.

Lalong naging mahirap ang buhay para sa kanya ng mamatay ang mga magulang. Ni ang upa niya sa bahay ay hindi niya mabayaran ng buo, at ngayon ay kailangan na niyang pag-ipunan ang pera para sa operasyon ng kapatid. May ilang buwan pa siya, subalit saan niya kukuhanin ang ganoon kalaking halaga?

Napapitlag si River nang dumantay ang maliit na palad ng kapatid sa kanyang mukha at doon lang niya napagtanto ang mga luhang nag-uumalpas. Pumapatak iyon sa pisngi ng kanyang kapatid. Naninikip ang kanyang dibdib dahil sa mga hikbing 'di na matapos tapos.

Napansin iyon ni Leandro at itinigil ang taxi sa tabi ng daan. Kinabig nito ang dalaga na hindi napigilan ang mumunting hikbi na kumawala sa mga labi. Siniguro niyang hindi mapipinsala ang batang nasa bisig nito na nakakunot ang noo at gumagawa ng mumunting ingay. "Shh, kakayanin mo, River. Nandito lang ako."

NAPANGIWI siya at marahang minasahe ang nanakit na mga braso. Hindi lang iyon ang masakit sa kanya, maging ang ibang parte ng kanyang katawan.

Ilang araw na siyang nag-o-overtime at sa gabi ay hindi siya masyadong nakakatulog, iyon marahil ang dahilan ng sakit at pagod na kanyang nararamdaman. Mapagod man ang kanyang katawan ay hindi ang kanyang puso't utak.

Hindi niya kayang mag-isa, lalo na ngayong lumala ang kalagyan ng kapatid. Kahapon ay tinawagan niya si Olivia, ang kanyang tiya na nakatira sa probinsiya, upang manghingi ng tulong dito. Sa susunod na linggo ay luluwas ito sa lungsod. Pinagalitan pa siya nito dahil ngayon lang niya nagawang tumawag.

Hindi niya ipinaalam sa Tiya ang totoo nilang kalagayang magkapatid dahil ayaw niya itong mag-alala. Matanda na si Olivia, palagi nitong idinadaing ang pananakit ng mga tuhod at nang sandali itong tumigil doon nang mamatay ang kaniyang mga magulang ay hindi nakayanan ni Olivia ang ingay at pamumuhay sa lungsod.