Silent Chase (Cita Tucana Series #1)

Epilogue

"It's never enough, Julian."

That was my last words on him before I walked away. Habang humahakbang ako papalayo, sobra ang naging pagpigil ko na huwag siyang lingunin muli.

It's painful to see him cry. I never thought he would cry so hard. I am just comforting myself, thinking that it will be better for us. Nakapagdesisyon na'ko, iyon ay iwan siya.

Simula noong araw na pumunta kami sa sementeryo, doon kusang bumadha iyong konsensiya na lumukob sa puso ko. How can we still be together, knowing that he have this pure anger and hatred towards me and my Dad?

I knew it was my Dad's fault. That's what Mom told me, kinwento niya sa'kin kung bakit mas pinili nilang manirahan sa Manila kaysa sa Cita Tucana. I thought it was just a choice, little did I knew my Dad hides the deepest secret that will affect everything.

Gusto kong umuwi sa Manila para komprontahin si Dad. Simula pa talaga nung kalagitnaan, sinabihan na akong lilipat muli ako pabalik sa Manila. Hindi ko alam kung anong dapat kong gagawin.

Sa unang pagkakataon, natakot ako sa magiging desisyon ko. Sa unang pagkakataon, nahihirapan akong sundin kung anumang iniuutos ni Dad. Ayokong iwan si Julian mag-isa doon.

Naalala ko pa nung araw na hinalikan niya ako. Sino ba naman kasing hindi maiirita, napaka-lambing niya sa'kin tapos sasabihin nilang jowa niya si Juliette?

I never thought I would always have those butterflies in the stomach, just like how would Sofia interpret to me whenever her boyfriend would kiss her. Siguro ay wala na akong mahihiling pa. Kinakaya niyang ihatid-sundo ako at pinupuntahan pa talaga niya ako sa mismong bahay ko sa tuwing malalate akong magising.

I never thought he would actually join Mister Campus dahil lang pumayag ako. I overheard their conversation, ang narinig ko lang ay simula pa noon hindi pumapayag na sumali si Julian sa mga ganoon.

Sabagay, bakit nga naman nila pipilitin eh bakla nga siya? Pero minsan, naisip ko na sana hindi na lang siya bakla. Naramdaman ko kung paano siya naging sobrang maalaga, lalo na noong unang araw ng mga klase ko.

He would technically hold my hand whenever there will be no metal bar on top of that freaking vehicle. Natatakot ako dahil baka masubsob ako, pero mabuti na lang at pinapayagan niya akong sumandal sa kaniya dahil medyo nahihilo din ako sa amoy.

It was my first time riding on a public vehicle. Sa una ay talagang naaasiwa ako pero noong nakita kong nagliwanag ang mukha niya, napilit akong sumama na sumakay rin doon.

And there he was, walking like a model with his motorcycle rider costume. Ngayon ko lang masasabing laglag-panga ako noong makita ko siya.

I didn't know, gwapo pala talaga siya? He's even freaking hot while dancing and doing that body roll, halos mabingi pa yung tenga ko sa mga tili ng nasa likuran ko.

Mas lalong lumakas ang tibok ng puso ko noong kusa niya akong tinignan noong huminto siya sa paglalakad. He winked cutely at ramdam ko tuloy ang pagiging kulay-kamatis ng mukha ko.

Goodness, Twinkle. Get a grip! He's gay! Iyan ang tinatak ko sa utak ko hanggang sa matapos yung mismong pageant pero hindi ko alam kung bakit ang sarap niyang titigan sa mga oras na iyon.

Noong oras nga na sumasagot siya doon sa Q and A, naririnig ko iyong mga bulungan ng iilang babae na nasa likod ko. I mean duh, they were already having a crush on him.

The time that he confessed his feelings on mine, hindi ko talaga alam kung anong sasabihin ko. Will I say I love him too? But...isn't it that fast? I remembered that Sofia was courted by a guy before she actually announced that they are already in a relationship.