The wolf and the games

Hoofdstuk 18

Ik sputter hard tegen, maar zonder enig resultaat. Het beest trekt me gewoon net zo hard mee.

Mijn keel wordt helemaal dichtgeknepen door zijn klauwen. Mijn longen schreeuwen om zuurstof, maar ik kan het hen niet geven. Ik probeer mezelf gerust te stellen. Dat het allemaal goed zal komen, Eric zal me komen redden en alles wordt weer oké. We zullen gewoon onze reis vervolgen en er zal ons niets overkomen.

Maar ik kan ook doodgaan, in de klauwen van dit monster. Ik zal doodgaan aan verstikking, en misschien is doodgaan wel het beste wat me kan overkomen in deze situatie, want ik verwacht niet veel van Eric, Foxy of Bastiaan. Het is midden in de nacht en ik ben zonder enige goede rede weggegaan om die beer te achtervolgen. Ik wou dat ik twee keer over die beslissing had gedacht. Dan zou ik waarschijnlijk nu lekker rustig bij Eric liggen slapen.

Ik hoor een gegrom. Ik kan het slecht horen, mijn hart is naar mijn oor verhuist en klopt als een bezetene. Het gegrom kwam van verderop, waar ik heen getrokken wordt. Misschien wordt ik wel een of ander feestmaal, bedenk ik me ineens. Het zou me niets verbazen als dat zou gebeuren. Ik zit een arena, dus ik kan wel wat verwachten. Wat dacht ik dan? Dat ik lekker in het zonnetje zou liggen met een heerlijke cocktail naast me of zo?

De klauwen snijden in mijn huid en ik laat het begaan, sputter niet meer tegen en negeer de pijn als gevolg van mijn poten die over de harde aarde schuren. Ik word nu letterlijk over de grond geslepen, maar het kan me geen ene moer schelen. Nu ik op het punt dood sta te gaan kan ik beter aan de leuke dingen denken die ik de afgelopen tijd heb beleefd.

Ik denk aan Eric, die zijn tong die avond over mijn vacht liet glijden. Oh, wat was dat een fijn gevoel. Ik wou dat ik het nog een keer mee kon maken. Ik denk aan mijn moeder, die me altijd verhaaltjes voorlas voordat ik ging slapen. Mijn moeder, die me geleerd heeft om een wolf te zijn, die me geleerd heeft te jagen.

Ik voel een steek in mijn buik als ik aan haar denk. Nu zal ik haar nooit meer onder ogen kunnen komen. Nou ja, de kans was sowieso al klein geweest. Mijn overlevingskansen zijn niet echt groot of zo. Zo goed ben ik er nou ook weer niet in.

Opeens houdt het geschuur onder mijn poten op en voel iets zachts onder mijn poten. Het is zacht als zijde en strijkt langs mijn hele lichaam. Water.

Waarom bevind ik me in het water? Wat moet ik hier nou weer?

Het beest sleurt me het water in, steeds dieper. Op een gegeven moment voel ik de bodem niet mee en zak ik helemaal onder. Door de snelheid kom ik steeds weer boven, maar ik kan geen adem halen met die klauwen om mijn keel.

Mijn longen doen pijn, steken zo erg dat ik het liefst nu dood zou gaan. Ik zie de maan boven me niet meer, door alle zwarte vlekken in mijn blikveld. Ze worden vermengd met allerlei mooie kleuren. Rood, geel, groen en paars. Ik doe alsof het bloemen zijn en ik in een grasveld lig. Ik doe alsof ik mijn hoofd in de bloemen duw en hun geur opsnuif. Dit weerhoudt me tenminste om eraan te denken dat ik elk moment het leven kan verlaten.

Dan verslapt de grip van het monster, en op dat moment trek ik zo hard ik kan. Wanneer ik bevrijd ben zuig ik een hele teug zuurstof mijn longen in en ik watertrappel om niet kopje onder te gaan. Ik zie weer en dan is het ineens duidelijk waar ik ben. Ik bevind me in een meer en de kant is hier niet ver vandaan. Als ik achterom kijk zie ik het monster op een klein eilandje staan. Maar het vage silhouet maakt nog niet duidelijk wie of wat het is. Hij kijkt me alleen met stomheid geslagen aan.

Zo snel als mijn lichaam dat toestaat zwem ik weg. Het water glijdt langs me heen en mijn huid wordt nat door mijn dikke vacht heen. Onder mijn poten voel ik van alles zwemmen, vissen waarschijnlijk.

Na wat een eeuwigheid leek bereik ik de kant. Er gaat een gevoel van vreugde door me heen als ik weer op vaste grond sta. Maar het is geen moment om feest te vieren nu. Dat monster zit waarschijnlijk achter me aan om me weer mee te sleuren.