The wolf and the games

Hoofdstuk 2

"Welkom!" roept de man op het podium door zijn gigantische microfoon. Zijn haar is knalblauw en te hoog opgestoken. "Welkom, nogmaals! Doe allemaal je naamkaartje in de kist met jou geslacht."

Ik loop naar voren en prop mijn naamkaartje in de kist waar het vrouwenteken op staat. Iedereen doet hetzelfde, de meisjes bij deze kist en de jongens bij hun kist, maar wel alleen degenen boven de acht en onder de twintig jaar.

"Gypta!" Ik hoor mijn moeder achter me roepen en kijk achterom. Ze staat helemaal achterin de groep van de meiden, samen met de rest van mijn nieuwe roedel. "Niet zenuwachtig zijn!"

Ik knik. Waarom zegt ze dit? Moet ik überhaupt zenuwachtig zijn? Ik heb mijn naamkaartje toch al in die kist gedaan.

Snel loop ik terug naar de plek waar ik eerst stond. De menigte voor me loopt te duwen en te trekken, alleen maar om hun naam in dat ding te krijgen. De jongens zijn nog het ergste. Waarom moeten die toch altijd zo gewelddadig zijn? Het lijken wel adrenalinejunks.

Als iedereen terug op zijn plek staat, begint de man met het overdreven blauwe haar weer te praten. "Ik zal mezelf even voorstellen." Zijn stem is zwaar, alsof hij de baard in de keel heeft. Maar dat kan niet, want hij ziet er nogal oud uit. Dertig, misschien? Hij volgt: "Mijn naam is Cody Grassgreen, maar jullie mogen me gewoon Cody noemen."

Iedereen doet alsof hij lucht is. Ze lopen te klooien en te ouwehoeren en letten totaal niet op Cody, die ik toevallig wel heb kunnen volgen.

Cody trekt zich er totaal niets van aan en vervolgt zijn toespraak weer. "Vandaag is de dag dat we vier tributen meenemen, twee jongens en twee meisjes, evenals de overige vijftien districten. In totaal hebben we dan vierenzestig deelnemers, met allemaal hun eigen specialiteit." Ja, dat wisten we al, goed genoeg. "Experts hebben het afgelopen jaar ontzettend hard gewerkt aan een nieuw gebied vol nieuwe gevaren. En wij tolereren dat heel erg."

Een aantal anderen hebben nu wel de aandacht van Cody, maar sowieso de helft snapt het nog niet helemaal volgens mij. Ze gieren van het lachen en verstoren Cody's toespraak.

"Hé jullie!" Cody schreeuwt wijzend naar een aantal jongens in de groep jongens. Ze kijken hem niet-begrijpend aan. "Ja jullie. Ik zou maar luisteren als ik jullie was, anders kan het weleens heel slecht aflopen met jullie."

Opeens heeft iedereen zijn aandacht. Ze gaan rechtop staan en kijken hem doordringend aan.

"Goed zo," zegt Cody tevreden. "Mag ik nu verder?"

De anderen knikken.

Cody wijst opeens naar de deur. "Zometeen starten we met de kiesceremonie, maar eerst wil ik jullie voorstellen aan een van mijn favoriete vrouwelijke beroemdheden. Dames en heren, mag ik u voorstellen aan Jasmin Newland!"

Nu iedereen zijn aandacht heeft klappen ze ook allemaal, en ik doe mee. Er komt een vrouw binnen met lang blond, krullend haar. Haar lippen zijn knalrood en te groot voor haar gezicht. Ook heeft ze veel te veel oogschaduw op en de mascara maakt haar ogen groter als dat ze eigenlijk zijn. "Hallo allemaal!" Haar stem is zo hard dat ze niet eens door de microfoon hoeft te praten. "Ik ben Jasmin. Ik ben degene die de kiesceremonie regelt."

Een aantal mensen klappen, maar niet iedereen. Ik sta gewoon stil, als een hark die scheef tegen een schuur aan is geplaatst. Rechtop staan is mij nooit echt gelukt.

"Ik wil graag starten met de kiesceremonie," zegt Jasmin met haar veel te harde stem. "Ik geef jullie een tip. Wordt niet hysterisch als jullie naam wordt geroepen. Kom gewoon rustig naast me op het podium staan." Ze loopt naar de kist van de vrouwen. "Zoals altijd gaan vrouwen voor." Ze steekt haar hand in de kist en trekt er een blaadje uit.