Kabanata 31

4.8K 168 59
                                    

31 - Lies

The rain was pouring hard. Nanghihina at nanginginig akong sumilong sa tabi ng bar. Nanlalabo pa rin ang mga mata ko dahil sa mga luhang tumutulo. I took my phone out, shaking, then called Amethyst.

"Sorry, Am.." I wiped my tears. "Can you p-pick me up, please?"

"Asia? Nasaan ka? It's raining hard, are you outside?" She sounded worried.

Nanginig ang baba ko, patuloy pa rin ang agos ng mga luha ngunit hindi ko iyon inalala pa. I need to get out of here.

"I'll f-forward the address to you.."

"Asia! What happened?"

I curled and sat down. Ang ampiyas ng ulan ay napupunta na sa akin dahil sa lakas ng buhos. I bit my lower lip and forced myself not to cry on the phone.

"I'm so c-cold, Amethyst.." I whispered.

Iilang kalabog ang narinig ko sa kabilang linya. Niyakap ko ang sarili ko habang bumubuhos din ang mga luha ko. I don't want to think about what happened inside. I don't think I can process it. I don't think I can accept it.

"Okay, Asia.." she inhaled deeply. "Text me where you are."

Inilayo ko ang nanginginig na cellphone dala ng mga kamay ko sa aking tainga saka pinatay ang tawag. I opened the message of Danica again to find the location. Agad ko iyong finorward kay Amethyst.

I closed my eyes and shivered with cold. Ang sugatan kong paa ay hindi ko na inintindi kahit mahapdi. Iniasa ko ang bigat ko sa katabing pader habang yakap-yakap ko ang sarili ko.

A lone tear fell again. I am in pain but why do I feel numb? I saw him inside kissing another girl but why does my heart could not accept it? My brain knows it but why is this stupid thing in chest is spitting it out?

Almost twenty minutes have passed and I saw Amethyst running towards me. She's wearing a jacket and holding an umbrella. Agad na bumuhos ang luha ko nang makita ko siya. She looked nervous and worried.

"Anastasia!"

I immediately stood up and hugged her. Ramdan na ramdan niya ang panginginig ko dahil sa lamig. I cried hard on her shoulder. Hindi na niya pinansin ang pagiging basa ko.

"You are shaking! What happened?!"

I shook my head and wiped my tears. Hinubad niya ang jacket na suot at ipinatong iyon sa magkabilang balikat ko. I sniffed and tried to stop myself from shaking. Amethyst held my arms tightly and walked me to her car. She opened the door for me before getting inside. Nang makapasok ay pinatay niya ang aircon ng kotse.

Five minutes on the road and she stayed silent. She didn't ask anything. Hinayaan niya lang akong maging tahimik hanggang sa matigil ang panginginig ko. I even saw her glancing at my feet and I can feel the sting now. Patuloy ko lang na niyakap ang sarili ko saka ipinikit ang mga mata ko.

"I don't want to go h-home." Bulong ko.

She immediately nodded at me and smiled. "Okay. Sa unit ko na lang."

Mayroon siyang kinalikot sandali sa kaniyang cellphone bago tumigil sa drive thru. She ordered a lot of food. Nanatili akong nahimik habang pinagmamasdan pa rin ang buhos ng ulan. My eyes stopped being a waterfall. Ang paa ko ay napaka hapdi dahil sa mga gasgas at sugat. Good thing it's not bleeding anymore.

We arrived at her condo unit. Hawak-hawak lang ni Amethyst ang braso ko habang papasok. She brought me to her room and handed me clothes. I forced a smile and continued being silent. Nang maisara ko ang pinto ng bathroom ay hindi ko mapigilang tumulo na naman ang mga luha ko.

It Had to be You (Valdemar Series #2)Where stories live. Discover now