Kabanata 15

5.1K 176 106
                                    

15 – Different

"Do you ever think about how are we gonna be when we grow up?"

Kinagat ko ang sandwich ko saka nilingon siya sa tabi ko. Inagaw niya ang kamay ko para kumagat sa pagkain ko bago sumagot.

"Yeah.." he said. "Sometimes."

Mataas ang sikat ng araw kaya naman sa ilalim kami ng puno sumilong ngayong breaktime. I snorted at him when I saw how big his bite was.

"And?" I urged. "Ano sa tingin mo ang mangyayari kapag lumaki na tayo?"

He pursed his lips and looked up. Binuksan ko ang tumbler ko para uminom ng tubig. Matapos iyon ay binalikan ko siya ng tingin.

I don't know why but I've become really curious lately. Lagi kong itinatanong sa sarili ko kung ano bang mangyayari kapag lumaki na ako. What does it feel like to be in highschool? In college? Ano kayang pakiramdam na makapagdesisyon para sa sarili?

And what does it feel like to have a boyfriend? Is it awful?

"I don't know. But I'm sure we'll still be friends."

I smiled widely and nodded. I looked at the sky and remembered something. Iyong iniisip ko na noon pa.

"But I'll understand if you have other friends, you know.." nanliit ang mga mata ko. "Guy friends."

Nanay Josephine knows Ayden. I tell nanay a lot about him. But nanay said that boys and girls has lots of differences. And maybe he'll forget about me soon when he find his new friends.

"I'll have friends, for sure. But I won't forget about you." He surely said.

I rolled my eyes and giggled after. "You will forget me, that's for sure! That's what friends do when they find new friends! They leave."

Parang kumirot ang puso ko nang saktong dumaan si Danica sa bench na inuupuan namin. She's with two other girls. Mukhang iyon na ang mga bago niyang kaibigan kaya hindi na niya ako pinapansin.

Danica and I were friends since kindergarten. We share foods, holds hand when walking with our classmates on fieldtrip, and we hug whenever classes are over. But now, she has new found friends and forgot about me.

I understand her, though. Ngayong 4th grade na kami, she started to be more girly. Lagi na siyang nag-aayos sa klase at palaging nagtatanong sa iba't ibang tao kung maayos na ba ang buhok niya. And I'm still stuck in my period of carelessness. Ang sabi ni Nanay Josephine, nagsisimula na raw iyong magbloom. I got really confused. Bakit ang bata niya pa?

"You always look sad when you see that girl." Ayden stated. "What's wrong?"

I shrugged. "She's my bestfriend before."

Umangat ang kilay niya. "Before?"

I looked at him and pouted. Pinigilan ko ang lungkot at ngumiti na lang. "Syempre! Ikaw na ngayon!"

Tumawa siya at inagaw na naman ang kamay ko para kagatin ang tinapay. I pushed him away from me. Ang laki niyang kumagat!

Iniayos ko ang palda ko nang lumakas ang hangin. Pati ang buhok ko ay nagugulo na pero tinulungan naman ako ni Ayden na ayusin iyon. Kung minsan, may mga estudyanteng tumitingin sa amin pero hindi ko alam kung bakit. They will sometimes whisper that we are too young and I don't get it.

"Ano naman ang costume mo sa Halloween party?" Usisa ko.

Nagkibit-balikat siya saka tumingin sa akin. "I don't know. How about you?"

I sighed. "My mom wants me to wear a princess gown but I want to be a sandwich."

He laughed at me. Kumunot ang noo ko sa kaniya. I rolled my eyes and threw the zip lock of my sandwich on the bin. Nang makabalik ako ay tumigil na siya sa pagtawa.

It Had to be You (Valdemar Series #2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon