Demokan Korkut... Karaları kuşanmış, zehir zemberek dili ve sert bakışları ile insanı intihara sürükleyen bir adam.
Ermen Korkut... Nazik, tatlı sert konuşmaları ve insanın kalbinde parendeler attıracak gülümsemesi ile dünyaya aydın bakan bir adam.
...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Aldıracağım baba! Erdener istemiyor işte, ben de onun istemediği her şeyden vaz geçerim!" diyerek bağırdı eli karnındayken. Demokan gözü dönmüş bir vaziyette saçlarını sertçe çekti. Hızla kapıya yöneldiğinde Aykut koşarak onu belinden tutup çekmişti fakat Demokan hırsla kendini öne atıyordu. Artık eski gücü yerinde olmayan Aykut zorlanıyordu fakat oğlunu yine de bırakmıyordu.
"Bırak! Baba bırak, kardeşimi hamile bırakıp, sonra da istemiyor çocuğu! Bırak baba!" diyerek karnındaki elleri itmeye çalışıyordu. Aykut oğlunu biraz olsun sakinleştirdiğini düşünerek bıraktığında Demokan yeniden hareket etmişti ki Eyrem çatık kaşlarla karşısına geçti.
"Bu onların kararı, Demokan!"
"Anne! Sen ne dediğinin farkında mısın? Umut oyuncak bebeklerinin bacağı koptu diye ağlayan kız! Canımdan can gideceğini bilerek nasıl izin veririm!" diye hiddetle bağırdığında Eyrem oğluna sıkıca sarıldı. Sırtını sıvazladığında Demokan dolu gözlerini kapıya dikip derin bir nefes aldı ve annesine sarıldı. Umut koltukta otururken sessizce akıyordu damlalar gözlerinden. Aykut sakallarını sıvazladı. Erdener yaralıydı bu konuda. Annesi onu bırakıp gitmişti de bu sebepten mi istemiyordu? Yoksa başka bir şey mi vardı işin içinde? Fevri davranmak istemese de kızının gözünden akan yaşlar onu zorluyordu.
"Umut! Doğur lan! Doğur o çocuğu! Ben bakarım ikinize de! Gerekirse evlenmem, yemem içmem, köpek gibi çalışırım bakarım size! Sen yeter ki iste ben sevdamdan da aşkımdan da vaz geçer bir ömür kulun kölen olurum. Doğur o çocuğu!" diyerek kardeşinin ellerini avuçlarının içine alıp, önünde diz çöktü ve parmaklarına birer öpücük bıraktı Demokan. Kardeşinin gözlerindeki o bakış kanını kaynatıyordu. Umut abisinin avuçlarının içindeki ellerini usulca çekmek istese de Demokan inatla bırakmıyordu. Demokan'ı önünde diz çökmüş bir halde görmek tüm aileyi şaşırtmıştı. Yıllar boyunca Umut ile tabiri caizse kedi köpek gibi dalaşmış, her defasında ona bağırarak aşırı tepkiler vermiş, sevgisini pek göstermemişti. Şimdi içindeki sevgiyi öylesi büyük bir patlama ile göstermişti ki Duygu'dan, aşkından daha fazlası olarak kendi yaşantısından vaz geçeceğini söylemişti. Umut kimsenin, özellikle de Demokan'ın böyle bir tepki vereceğini düşünmemişti. Babasının kızacağını, annesinin onu kollayacağını, Ermen'in destek olacağını ve Demokan'ın üzerine yürüyüp bir güzel döveceğini düşünmüştü fakat yanılması kalbinde parendeler attırmıştı.
Aileye sonradan katılmak, bir kan bağının olmaması, iki abinin kendisini kabul etmemesi daha minicik bir kızken düşünmüştü en son. Bu Korkut evine adımını attığında düşündüğü her şeyin birer hurafe olduğunu kimsenin onu dışlamadığını, sanki öz evlatları gibi sevdiğini görmek için uzun yılların geçmesine gerek kalmamıştı. Erdener'in o zamandan bu zamana kadar ki duruşu, yanında oluşu, zor anında yardımına koşması sevgili iken daha da güçlenecek diye düşünürken aslında Erdener'in bu kadar korkak olduğunu hesaba katmamıştı. Şöyle bir düşündü. Erdener'i bu eve geldiğinden beri tanıyordu da aslında hakkında hiçbir şey bilmiyordu. Daha yeni öğrenmişti Afra'nın öz annesi olmadığını. Daha fazla şey mi vardı öğreneceği?
