Demokan Korkut... Karaları kuşanmış, zehir zemberek dili ve sert bakışları ile insanı intihara sürükleyen bir adam.
Ermen Korkut... Nazik, tatlı sert konuşmaları ve insanın kalbinde parendeler attıracak gülümsemesi ile dünyaya aydın bakan bir adam.
...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
2.Bölüm
Yumruklarını iyice sıkılaştırıp öne doğru savruldu. Demokan'ın yakasından tutup dizini kaldırdı ve abisini iki büklüm ederek çimlere devirdi. Omzundan tutarak karnına oturdu, elini kaldırıp gözüne yumruk atacakken birden kendini yerde buldu. Aynı anda boğazını sıkan eller Umut'un nefes almasını zorlaştırıyordu.
"Karşındaki adamın da karnına oturacaksın, öyle mi? Kızım beni deli etme adam gibi mücadele et!" diyerek geri çekildiğinde derin nefesler alıyordu genç kız. Abisi afili bir şekilde yürümeye devam ederken hırslanmış ve hızla ayağa kalkıp Demokan'ın dizine tekmeyi geçirmişti. Kolunu kavislendirip, boynunu kıskacına aldı ve iyice sıktırdı. Demokan'ın esmer teninde bile belli oluyordu nefessizlikten kızardığı. Atik bir hareketle, doğal refleksi olan yumruğunu Umut'un yüzüne indirdiğinde bir feryat koptu genç kızdan. Yere oturmuş, elleri yüzünde çığlıklar atarak ağlıyordu. Canı yanıyordu, hem de çok. Erdener kızın acı çığlığını duyunca yataktan fırladı ve koşarak aşağı indi. Aykut silahını çekmiş sinirle dışarı fırlamıştı. Peşinden de Eyrem ve Erdener ilerliyordu.
"Bu defa senin o elini sikeceğim! Ulan şerefsiz! Bu kızın kaçıncı dayağı lan senden!" diye bağırırken silahın emniyetini açıp Demokan'ın boynuna yasladı. Demokan sıkılı dişleri ve çatık kaşlarıyla karşısındaki babasına sinirle bakıyordu.
"Öğrenecek baba. Kendini dışarıdaki piçlere karşı korumayı öğrenecek. Sen bellisin, ben belliyim. Dost var, düşman var..." dediğinde Aykut derin bir nefes aldı ve sinirle başını sallayıp, silahı geri yerleştirdi beline. Erdener kızı kucağına aldı, eve doğru ilerledi. Mutfağa girip, buz torbasını aldı ve kızın alnına yerleştirdi. Şuan Umut'un canı ne kadar yanıyorsa, Erdener'in canı katbekat daha fazla yanıyordu. Demokan hızla odasına girdi, gömleğini giyip, pantolonunu geçirdi üzerine. Kemerini taktı ve silahını beline yerleştirip ceketini de üzerine çekti. Dolaptaki kravatlara bakarken köpek tasması takar gibi bir de kravat mı takayım? Olacak iş değil diye düşünerek gardırobun kapağını sürükleyerek kapattı. Aşağı inip, mutfağa girdiğinde Umut'un kendine geldiğini gördü ve usulca yaklaşıp saçlarına bir öpücük bıraktı, şefkatle okşadı.
"Kızmadım," diye fısıldayan Umut'a bakmak için eğilse de kız yüzünü Erdener'den tarafa çevirdi. Yine bir buse kondurdu saçlarına ve kendini dışarıya atıp arabasına bindi. Yolları hızla arşınlarken diğer yandan birkaç dakika öncesinde yaşananları düşünmeye başlamıştı. Çok mu yükleniyorum acaba? Ama öğrenmeli kendini korumayı. Benim ona vurduğum gibi birisi ona vursa kalkabilecek mi ayağa? En kötüsü sevdiği, belki de evleneceği adamdan şiddet görecek... Kendini savunabilecek mi? Savunmalı. O benim küçük kız kardeşim, o benim Umut'um. Korkmamalı hiçbir şeyden. Zor be abilik. Zor!
İş yerine ulaştığında hızla ofise girdi ve karşısında çıkan çalışanlara sert bir bakış atıp odasının kapısını açtı. Selim adında genç bir çocuk onu odada bekliyordu. Demokan'ı gören genç adam saygı ile ayağa kalktığında Demokan tebessüm edip, gencin omzundan tutup oturttu. Her zaman yapılan sohbetlerine başladıklarında genç adam hayallerinden bahsetmişti Demokan'a. Atölye açmak istediğini, hatta bir de stüdyo kurmak istediğini söyledi. Demokan akıl verirken, bir yandan da desteğini esirgemediğini ve onu dikkatle dinlediğini anlatıyordu. Konu aileye geldiğinde Demokan önündeki belgeleri kenara iteledi ve genç adamın gözlerine baktı.
