Demokan Korkut... Karaları kuşanmış, zehir zemberek dili ve sert bakışları ile insanı intihara sürükleyen bir adam.
Ermen Korkut... Nazik, tatlı sert konuşmaları ve insanın kalbinde parendeler attıracak gülümsemesi ile dünyaya aydın bakan bir adam.
...
"Sizi çok özledim!" diyerek sıkıca sarıldı babasına. Ailenin gençleri yıllardır yurtdışında okuyor, çalışıyorlardı ve artık Türkiye'deki işlerin başına geçmenin vaktinin geldiğini düşünerek geri dönmüşlerdi. Ermen geri çekildi ve annesine sarıldı. Kokusunu içine çektiğinde yurduna döndüğünü daha derin hissetti çünkü yuva kokuyordu annesi. Eyrem ve Aykut oğullarının gelişi ile mutlu olmuşlardı. Demokan sırıtarak Ermen'e sarıldı ve sırtını yumruklayarak kahkaha attı. Umut sessizce köşede abisine bakıyordu. Ermen genç kızı görünce bir ıslık çaldı ve hızla kardeşini kucağına alıp, ekseninde döndürdü.
"Abi bırak beni. Başım dönüyor," dese de gülüyordu ve abisine sıkıca sarılıyordu. Aykut'un göğsü kabarmıştı gördüğü görüntü karşısında. Oğullarını böyle meydanda, ayaklarının üstünde gördükçe zevkine zevk ekleniyordu. Ermen geri çekilip, aile fertlerine baktı. Özlemişti ailesini.
"Hadi, hadi yemekler hazır. Süzülmüşsün oğlum," diyen Eyrem'in dudaklarına kapandı, Aykut. Ermen gözlerini kaçırırken, Umut kinayeli bir şekilde öksürerek başını eğdi. Demokan ise kaşlarını kaldırmış ve başını öne eğerken sırıtmıştı. Birden bahçe kapısı gürültülü bir şekilde açıldı, içeriye Önder, Afra ve Gurur girdi. Peşlerinden de Erdener girmişti. Erdener de Brezilya'dan sabahın erken saatlerinde dönmüştü. Yine bir kucaklaşma faslı yaşanırken Erdener'in gözleri doldu. Ne kadar zaman geçmişti böyle karşısındaki genç kızı görmeyeli? Asırlar geçmiş gibiydi sanki. Dalgalı kumral saçları, koyu yeşil gözleri hiç değişmemişti. Ama biliyordu Erdener, o artık kız kardeşti. Bu eve, amcasının nüfusuna girdiği gün kardeş olmuştu ama kalbi kabul etmiyordu bu kardeşliği. Yarlık, yarenlikten başkasını kabul etmiyordu deli yüreği. Başka bir sıfata sığdırsa da gönlü, kimsenin yanında ona böylesine aşkla bakamazdı.
"Nasılsın Umut'um?" diyen Erdener sadece gülümsedi, sarılmak istemedi. Sarılırsa kokusu burnuna değerdi ve unutmak istese de unutamazdı o kokuyu. Gurur, gülümseyerek genç kıza sarıldı ve geri çekilip yanaklarını sıktı. Gurur biliyordu aslında abisinin Umut'a karşı bir şeyler hissettiğini ama dile getirmek istemiyordu. Hep beraber yıllardır değişmeyen yuvalarına girdiklerinde Erdener ve Ermen kimseyi beklemeden yan yana masaya oturdular ve kahkaha atarak Eyrem'in elinden dökülen yemekleri yemeye başladılar.
"Abi! Siz hiç yemek yemediniz mi oralarda?" diyerek kahkaha atan Umut'un sesini duyan Erdener başını kaldırıp kıza baktı. Ne de güzel gülüyordu, her dudak kıvrılışında içi gidiyordu adamın. Gözleri Umut'un yanında oturan amcasına kaydığında kendine çeki düzen verdi. Oysa Aykut o sırada Eyrem'e hayran bakışlar atmakla meşguldü. Kapı açıldığında içeriye Uraz, Taner ve Afra girdi. Peşlerinden Çınar da girdiğinde tüm gençler birbirlerine sarılmışlardı. Yıllarca görüşemeseler bile, yıllar sonra gerçekleşen ilk görüşmede sanki daha dün berabermişçesine yadırgamadan davranabilen adamlardı onlar. Sadece hüznü, üzüntüyü paylaşmak değil; sevinci, mutluluğu canı gönülden, kıskanmadan paylaşabiliyorlardı. Demokan'ın bakışları keskin bir şekilde masadaki gençlerin üzerinde dolandı. Birden hepsi ayaklandığında Aykut hemen ayağa fırladı.
