Playful Hearts

Chapter 46

**

Chapter 46

Bigla akong nahiya sa mga sinabi ko sa kanya. Bakit ko nga ba naisipan na sabihin iyon, gayung alam ko namang hindi siya magtetake advantage lalo na't desperada na ako sa mga oras na 'yun.

Nakakahiya. Sobrang nakakahiya.

Umuwi na si Louise dahil may gagawin pa daw siya, samantalang ako naman ay naiwan dahil biglang dumating si Tita Serene. Dito na din siguro ako magpapalipas ng gabi, sa kasamaang palad ay magkasama kami sa iisang kwarto ng bratinellang bata. Hindi na din ako nagreklamo kay Tita dahil nakakahiya naman kung sasabihin kong, 'Tita, ayaw ko kasama ang kutong lupa na iyan pwede bang sa kwarto na lang na iba.'

Hindi din naman pwedeng kay Kaien ako dahil mapapatay ako ni Daddy kapag nalaman niyang nakitulog ako sa kwarto ng lalaki. Oo nga't malaki ang respeto niya sa akin pero torture naman iyon sa ego niya.

Binato niya ako ng unan, "What's the real score between you and my onii-chan?"

"You don't need to know, you're not even our family." Iritado kong sagot.

"I need to know, I'm her little sister!" reklamo niya.

"So what? Do you think I care?"

"You really need to care, because I don't like you!"

I smiled, "We're even, my dear. I don't even like you, too."

"So that's your real attitude?" She questioned the way how I talk to her.

Napatawa ako sa kanya, "So what? Any problem with my attitude?"

"Mama, must know it! She must cancel that wedding right away! She must do something about this stupid arrangement! Onii-chan, can't marry someone who is fake!"

I laugh, hindi ko talaga makita kung anong pinuputok ng butsi ng batang 'to pero kung ano man 'yon, babaguhin ko ang ugali niya the way I want. Naturuan ba ito ng tamang asal at ganyan niya ako kausapin? Parehong-pareho sila ni Kaien, but Kaien never cussed, hmm. Well, he cussed pero limitado mo lang na maririnig sa kanya.

At isa pa, ni minsan hindi ko pineke ang sarili ko sa iba at maluwag kong tinanggap ko ang lahat. Tinanggap ko kasama na ang sakit ko at kung kelan ako mawawala dahil alam ko tapos na ang misyon ko at nagawa ko ng lahat. Nagawa ko na nga ba? Either way, I am happy and contented as long as I have him.

"Go ahead, it won't affect me, btw."

"You crazy bitch!" Mura niya.

"Little lady, don't cussed. It doesn't suits in your personality."

"You don't even care! I hate you for stoling something who is precious to me! I hate you for being with my big brother! I hate you because you existed in my big brothers life!" She shouted.

May nagbukas ng pinto at iniluwa nun si Kaien kasama si Tita, "Napatakbo kami bigla dahil sa sigaw ni Ema." Pag-aalalang tanong ni Tita. "What happen?"

Tiningnan ko lang sila at ngumiti, "Nothing po, we have a little chitchat here and I'm happy Ema didn't like me."

Napangiwi naman si Tita at nilapitan ni Kaien si Ema.

"I don't get it." Sabi pa nito. "Kaien, talk to Arika and give Ema to me."

Binigay naman niya si Ema, "You two, talk. Okay?"

"Let's go Ema." Sasagot pa sana si Ema ng hinawakan na nito ang likod niya at tinulak para maglakad.

Nanatili kaming dalawa ni Kaien. Umupo ako sa kama na pwesto ko at umupo din si Kaien sa harap ko, supposedly na kama ni Ema.

"What happen?"

"I don't know, either. Pinagsisigawan niya akong ayaw niya sa akin dahil kinuha kita sa kanya."

Nagpakawala siya ng isang buntong hininga, "That brat..."

"Bakit ba ganyan ang ugali niya?"

"Ampon ni Tito... Pinaalaga sa kamag-anak sa Japan. Ewan ko bakit naging ganun!"

"You mean, Alexus?! Ampon ni Alexus? Hah? Pwede ba 'yun? Minor pa lang si Alexus 'di ba?"

"As if, Tito is 20. Sa Japan 'yun nagtapos ng high school as transferee. Iba ang curriculum nun dito. At nagrepeat lang siya ng college dito." What the? Seryoso? Ang tanda na pala ni Alex, baby face kasi. I thought nasa 18 or 19 lang.

"So Ema uses Alexus name?" Tumango siya.

"Ema Marie Santos, iniwan ng magulang sa tapat ng bahay namin dati, saktong natuwa si Alexus kaya ayun."

"Wala akong paki, sa kwento ng batang 'yun ang problema ko ay bakit galit na galit siya sa akin?!"

"She hated everyone, she hated to be with someone especially with Alexus because Alexus returned in Philippines and leave Ema with our relatives."

"SO ANONG KINALAMAN KO?!"

"Ema is the closest girl to me, she's my baby girl. And my mom, she used to call her mama. Siguro 'di niya lang matanggap na may bagong babae na sa buhay ko. She even confessed to me, the moment you sneak in my room." What the hell? Paano naman 'yun? Nagconfessed si Ema nung oras na dapat ay hihingi ako ng sorry sa kanya?

Napailing na lang ako, "What a brat."

Nagkibit-balikat na lang siya. "Anyway, dito na lang ako matutulog."

Nagulat ako sa sabihin niya, "HAH? Bakit?"

"Wala gusto ko lang, masamang humingi ng quality time sa girlfriend kong panget?"

Nagpout ako, "Pangit ba ako? Hindi naman eh."

"Pangit ka, flat screen pa ang hinaharap mo, maliit ka pa!" Napatingin naman ako sa sarili ko.

Binato ko siya ng unan na malapit sa akin. "Hoy ang kapal mo naman! Sapakin kaya kita dyan! Anong flat? Hawakan mo pa, eh! Tama lang din ang height ko para sa isang college girl ano! Ang kapal mo!" Reklamo ko. "Ikaw nga mukha kang octopus na nagiging bean sprout dahil sa mga porma mong bulok!"

Tumawa lang siya. "Ang weird mo, bakit ba ako nagkagusto sayo." Narealized na ba niya agad na 'wag ako?

"Kasi nadala ka sa charm ko?" Sabay peace sign ko.

Lumapit siya sa akin at hinilamos ang kamay niya sa mukha ko. Inalis ko naman ito agad.

"Stupid! Why did you do that?"

"To tease you."

"Napakaweird mo talaga!"

"Same as my girlfriend." Sabi pa niya at kumindat.

Mahal na mahal ko talaga ang lalaking 'to... more than anything else. He complete my life. He complete the missing piece of me.

"Kaien, what if tomorrow I died? What will you do?" Biglang tanong ko. Hindi ko alam kung bakit pumasok din ito sa isip ko. Handa na ba akong pag-usapan ang buhay ko? Ang buhay bilang may sakit ko?

"How can you say something like that? Its not even funny!"

"Paano lang naman. As if mangyayari."

"No one can tell, but don't do that stupid stunt again!"

"Duh, it's not even a stunt, asshole!" Napasapo na lang siya sa noo niya.

"Arika, ang sinasabi ko lang naman ay huwag kag magjoke ng ganyan dahil hindi nakakatawa. Kinakabahan ako." Bakas sa mukha niya ang takot at pangamba.

"Are you afraid of losing me?"

Are you really... really afraid of losing me?

You must accept whole heartedly the reality, Kaien. No one can tell...

-

A/N: Hehehe! 14 Chapters to go... This story will bid a goodbye. ♥