Good Boys are Bad Boys || Hemmings {vervolg GGABG}

A look into the future || 2

July 2020

Ik ben haar kwijt.

Natuurlijk was ik haar hiervoor al kwijt, maar nu is ze echt gewoon weg. Ze trouwt met Brandon, de jongen die haar zoveel pijn heeft aangedaan en ik mocht toen haar oprapen en weer bijeen zetten, de jongen die dezelfde fouten als mij heeft gemaakt, als het bij hem al niet erger was. En nu is zij zijn vrouw.

Natuurlijk had ik eerder naar haar toe moeten gaan, maar ik kon het gewoon niet. Ik wist niet wat ik tegen haar moest zeggen zonder dat ze boos op me zou worden.

En nu is het te laat. Gefrustreerd schop ik met mijn schoen in het zand, maar dat heeft geen effect buiten dat er zand in mijn schoen komt te zitten. Wie trouwt er dan ook op een strand? Het was vast een idee van Brandon. Brandon, de man van de geweldige en romantische ideeën. Voor mij is het eerder : Brandon, de klootzak die de liefde van mijn leven heeft afgepakt.

Ik had naar Ashton moeten luisteren, en ik had thuis moeten blijven. Dit doet teveel pijn. Ik wil nu naar huis, en gewoon wat drinken. Drinken tot ik niets meer voel en van niets meer besef heb. Drinken tot -

"Luke!" Meteen draai ik me om, en daar komt ze aangelopen. Haar witte jurk bij elkaar gegrabbeld, haar schoenen in haar ene hand en de sluier die voor haar gezicht waait. Ik knipper even met mijn ogen. Is dat ... Nee. Dat kan niet.

"Acacia?" Vraag ik verbaasd.

"Luke!" Zucht ze weer en dan valt ze, recht op haar gezicht in het zand. Ik schrik en loop naar haar toe.

"Acacia, are you allright?" Vraag ik lachend en duw de sluier uit haar gezicht, zodat ik haar aan kan kijken.

"Not really." Lacht ze. "I'm laying in the sand with my wedding dress." Ik grinnik zachtjes, en moet bekennen dat het best grappig is. "Maybe you could help me, Giant." Grinnikt ze.

"That's a long time I heard that nickname." Mompel ik zachtjes.

"Just, help me up." Lacht Acacia zacht en steekt hopeloos haar handen naar me uit. Glimlachend pak ik haar beide handen vast en trek haar zo recht.

"Wait, what are you even doing here? Aren't you supposed to get married to that ... Dick?"

"Well, some guy crashed our wedding and said some things that are very true. Why did I forgave him, and not you? To be honest, I don't know. Brandon was just there, and you weren't."

"I still don't understand." Fluister ik zacht. "Did you just ran away from your wedding to tell me this?"

"Kinda. But also to do this." Acacia buigt zich naar me toe en drukt haar lippen op de mijne. Een geweldig gevoel gaat door me heen, een gevoel dat ik al zolang niet meer heb gevoeld, en ik kan niet anders dan met haar mee zoenen. Het is alsof we terug zes jaar in de tijd gaan, toen alles nog goed was. Maar Brandon dan? En - Nee. Niet aan denken. Ik moet er nu van genieten, voor ze zich misschien weer bedenkt. Het voelt raar om mijn handen om haar middel te leggen, om de trouwjurk te voelen die niet is bestemd voor ons huwelijk. Maar ik probeer het te negeren. Langzaam laat Acacia me dan eindelijk los, na nog enkele kleine kusjes op mijn lippen te hebben gedrukt. "I missed that." Glimlacht ze.

"Me too, Love." Glimlach ik naar haar en strijk een pluk haar uit haar gezicht dat uit haar kapsel is ontsnapt. "You look beautiful."

"Thanks." Fluistert ze zacht. "But can we get out of here? I bet they are searching for me, but I don't want to be found." Lacht ze zacht.

"Whatever you want, Love." Glimlach ik. "But just to be sure, you're not going to marry him, right?"

"Nah, I'd rather be with you." Glimlacht ze terug.

"What changed your mind?" Vraag ik nieuwsgierig.

"Brandon never was you. I like, no, I love you. Not him. You've always been the one for me, and you'll always be the one for me. It just took me some time to realize. And almost a marriage." Grinnikt ze. "But, hey, now I'm here with you, and that's all I need."

"Acacia!" Horen we iemand hulpeloos roepen. "Don't leave me here!"

"Let's go." Lach ik. "He's never taking you away again." Ik pak Acacia haar hand in de mijne, met haar andere hand grabbelt ze haar jurk bij elkaar, en samen lopen we weg terwijl de zon onder gaat.

Een eenhoorn zou het echt nu afmaken.