Good Boys are Bad Boys || Hemmings {vervolg GGABG}

Thirty-six

Acacia POV

Natuurlijk vindt ik het verschrikkelijk dat niemand nog iets tegen Luke zegt. Dat heb ik niet gewild, helemaal niet. Ik wou niet dat onze ruzie iedereen zou beïnvloeden. Maar wat kan ik er aan doen? Niet veel, denk ik.

Buiten aan de bussen staan enkele fans te wachten achter hekken, en de jongens van One Direction lopen er naartoe. Ook de namen van 5 Seconds of Summer worden geroepen, waardoor hun ook naar de hekken toelopen.

Solange, Janny, Vesna en Taylor zitten bij ons op de bus, samen met 5SOS. Aangezien de rit niet zo heel lang is en er niet worden geslapen, past het wel. De koffers worden in de bus gezet, en wij stappen alvast in.

"I don't get it how you can sit on a bus with him." Zegt Taylor zacht en kijkt me aan. Ik haal mijn schouders op.

"He probably won't talk to me anyway." Ik bijt op mijn onderlip en laat mijn rugzak op de grond zakken, waarna ik in een zetel ga zitten.

"Yeah, but still. C'mon, what he did to you is-"

"Tay, I know what he did." Zucht ik. "And to be honest, it's just something between Luke and me, okay?"

"Sorry." Zegt Taylor meteen. "I didn't mean to-"

"It's okay." Breek ik haar af, geen zin om nog langer over dit onderwerp door te gaan. Solange merkt dit ook duidelijk op en draait zich naar Vesna.

"So, Vesna." Zegt Solange grijnzend. "You and Ashton, huh?" En gelukkig begint iedereen Vesna met vragen te bestoken. Ik luister er vaag naar, maar mijn gedachten zijn er niet echt bij. Ik neem mijn rugzak van de grond en zet die op mijn bovenbenen, waarna ik in het voorste zakje naar mijn telefoon zoek. Maar voor ik mijn telefoon vindt, raken mijn vingertoppen iets kouds. Voorzichtig trek ik het uit het zakje en in mijn handen heb ik de ketting die ik van Luke heb gekregen, net voor hij vertrok. In een boze bui heb ik het uitgetrokken en door de kamer gegooid, maar Ashton moet het in mijn rugzak hebben gestoken. Ik maak een vuist om de ketting en slik moeizaam. Nee, nee niet huilen.

"I'm going to the toilet." Zeg ik mompelend, niet zeker of iemand me heeft gehoord. Janny kijkt me bezorgd na, maar ik glimlach klein naar haar en loop naar de mini-badkamer van de bus. Ik doe de deur achter me op slot en laat me tegen de deur aanzakken.

En de tranen beginnen zowat meteen over mijn wangen te lopen.

Godverdomme, wat mis ik hem. Ik open mijn vuist langzaam en kijk naar de ketting. Zijn naam glinstert een beetje in het vage licht van de badkamer. Ik weet nog de dag dat hij vertrok, hoe hard ik hem heb gemist, en nu is dat gevoel er weer.

Ik ben best wel blij dat Ashton duidelijk wist dat ik die ketting niet echt wou weggooien, en dat hij ze voor mij heeft bewaard.

Waarom lijken mijn gevoelens voor die idioot niet te verdwijnen? Maar hij heeft me zoveel pijn aangedaan. Hij had het me zo beloofd, en toch.

Ik ben zo in de war, en ik heb geen idee wat ik moet doen. Ik hou van hem, nog steeds, maar ik haat hem voor wat hij heeft gedaan.

Een zachte klop op de badkamerdeur onderbreekt mijn gedachten.

"Just, one minute!" Roep ik en veeg met de muis van mijn hand snel onder mijn ogen.

"Acacia?" Mijn ogen worden groot. Natuurlijk staat hij voor de deur. Ik sta op van de grond en trek de deur open.

"Uhm, hey Luke." Zeg ik awkward en wil voorbij hem lopen, maar zijn hand grijpt naar mijn pols.

"Acacia, what's wrong? Were you crying?" Vraagt hij bezorgd.

"No, I'm fine." Mompel ik en kijk naar de grond.

"Acacia, I know you. What's wrong?" Vraagt hij zacht. Ik kijk langzaam naar hem op en kijk dan naar de ketting in mijn hand. Luke lijkt het ook te merken en volgt mijn blik. "You ... You still have that." Fluistert hij zacht.

"Of course." Mompel ik.

"But why? Don't you hate me?"

"I hate you. But I love you." Zucht ik. Luke zijn ogen worden groot en een kleine glimlach komt op zijn gezicht.

"You love me?"

"Yes." Zucht ik. "You're an idiot." Mompel ik.

"I love you too." Glimlacht hij. De manier waarop de woorden zijn mond verlaten, doet me alles vergeten. Alles wat hij heeft gedaan, alles wat ik heb gezegd. Voor even lijkt het alsof er niets aan de hand is, en we nog steeds gelukkig zijn.

En daarop reageert mijn lichaam door de afstand tussen onze lichamen te overbruggen en mijn lippen op de zijne te plaatsen.