Taming The Beast (Ruthless Series #1)

Kabanata 33

"Let me go, Lewis. Aalis na ako." Matigas kong sabi at pilit na kumkawala sa hawak nya.

"No, Leviathan. You've been a bad girl for years, you lied to me and I am so mad at you. I'm angry on everything that you've done years ago." Matalim ang tinig na iyon ni Lewis.

I am horrified hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. Was it because I push Ylena before even though she is pregnant? B-but she started it. At mas malala ang inabot ko not knowing that I am pregnant too. Kung iyon man nga ang ikinagagalit nya.

'I am pregnant with your son that time too, Lewis.' Nais kong isa tinig pero hindi ko magawa.

Wala sa sariling naktitig lang ako sa mukha ni Lewis. He's jaw lock, matalim ang kanyang mga tingin at mahigpit na hawak ang braso ko.

"I will not stop until we are even." Patuloy sa pag-igting ang kanyang panga hanggang sa unti-unti lumuwag ang hawak nya.

I want to get that chance to escape but my feet are glued. Hindi ko magwang ihakbang ang mga paa ko mula sa kinatatayuan ko. May malamig na kamay ang humawak sa aking braso at hinila ako papalabas.

Pinapasok ako ni Lucas sa sasakyan. Nanghihina ako sa lahat ng narinig ko. Indi ko alam kung maiiyak ba akko, matatakot o mababaliw.

Lucas drive fast. It was so quiet, and I am surpressing my self not to cry. My tears keep running down my cheeks. Hinyaan ko an gang mga ito na magtuloy tuloy ang daloy. I didn't bother myself to wipe it.

Everything that he said, that I heard hurt me. The sight of him with my half sister. The way he accused me about that thing that I did not do. And the thought of him wanting his revenge because of what I have one to the love of his life years ago. Lahat iyon masakit. Lahat iyong pinapasakit ang dibdib ko, unti-unti dinudurog ito at pinapag pira-piraso.

Hindi ko na napigilan at napahagulgol na ako. I've never cry like this for years. Parang lahat ng sama ng loob at hinanakit ko ay naipon at ngayon ko ibinubuhos ang kahat ng iyon.

I am sure that I looked divastated. I can feel the soreness of my eyes, but I can't still help t, but to cry.

Napakiramdaman ko ang paghinto ng sasakyn dahil sa traffic. Paulit-ulit na pinindot ni lucas ang busina, habang mababakas sa mukha nya ang galit at inis. He keeps on doing it pero hindi pa rin naming nagawang umusad mula sa trapiko. Napahampas na lamang si Lucas sa manibela. I am silently crying while loking at him.

"Hindi ka dapat nakipag sayaw sa kanya. You should not talk to him. Look what happened. Dapat ay lumaban ka. You should've have told him na kasal na tayo and we already have family. Paano kung maghinala sya? What if he wil get Kenzie with us?!Fvck" galit na sabi ni Lucas at mulang hinampas ang manibela.

Napahikbi na lang ako sa nakita ko. I saw how Lucas pulled his hair out of frustration. Hindi ko na napigilan ang sarili ko na magtuloy-tuloy sa paghikbi dahil sa nakikita.

"Shhh..." I feel Lucas hands embraced me.

"It's my fault. I should've not asked you to go with me. Ako ang nagdala sa iyo sa party na iyon. Hindi dapat kita iniwan. I should not answer that call. Shhh I'm here. I'm sorry. It's not your fault shhh. It's my fault." Ani Lucas at tuloy tuloy na hinahalikan ang tuktok ng ulo ko at hinahaplos upang pakalmahin ako.

Umiling-uling ako. I want to tell hm that it's not his fault pero walang ibang lumalabas sa bibig ko kundi hikbi.

Napakapit ako ng mahigpit sa braso ni Lucas at humagulgol. Tuluyan ng nagiba ang matayog na pader na itinayo ko para hindi masaktan.

It is true that you won't know what will happen, not until it happened. I've planned everything that I will do if I will see him, but everything that I've planned vanished.