He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 52

Pov Paige:

Ik schiet mijn laatste zilveren pijl naar de groep Rogues, die steeds dichterbij komen.

Een van de Rogues wordt vol in zijn nek geraakt door mij en valt piepend neer, bloed spuit alle kanten op en gelijk wordt ik overmand door schuldgevoel.

Ik wil wel stoppen en hem helpen maar blijf rennen. Als ik nu stop sterf ik dezelfde dood als Emily. Langzaam en pijnlijk in stukjes uit elkaar getrokken worden.

Ik sprint zo hard als ik kan tussen de bomen door en heb mijn boog stevig vast in mijn handen, bang dat ik hem verlies en helemaal niets meer heb.

Het is heel vreemd maar ik weet niet waarom ik hier ben en hoe ik hier ben gekomen. Ik ben er gewoon en het gebeurt.

Opeens doemt er een brede rivier op in de verte, waar een ontzettend ruige waterstroom door dendert. Dat zal ongetwijfeld niet goed voor me zijn, maar die Rogues springen er niet óók in denk ik.

Zij maken de beslissing voor me door op een haar na tanden in mijn enkel te zetten.

In een paar grote sprongen ben ik er en spring zo de woest kolkende rivier in.

Foute keuze. Heel erg foute keuze. Dat weet ik zodra ik onder water getrokken en geduwd wordt door de stroming.

Hoe erg ik het ook probeer, ik kom niet boven. In het water liggen grote rotsen met scherpe punten waar ik tegenaan bots door de stroming.

Mijn adem wordt steeds minder en minder, de zuurstof raakt op!

Helemaal in paniek trap ik met mijn armen en benen alle kanten op in de hoop ergens aan te blijven haken en naar boven te komen.

Maar nee. De zuurstof raakt op en mijn longen lijken wel te ontploffen.

Uiteindelijk open ik mijn mond als reflex voor zuurstof. En er loopt geen water naar binnen. What the fuck..?

Mijn ogen gaan open. Ik kom overeind en kijk angstig door mijn kamer.

Snel knip ik het lampje naast mijn bed aan en scan de kamer met mijn ogen. Alles lijkt hetzelfde. De klok geeft half 6 aan.

Gerustgesteld knip ik het lampje weer uit in de hoop weer zo snel mogelijk in slaap te vallen met een betere droom.

Ik droomde zó echt, ik voelde gewoon hoe erg ik een tekort aan lucht had, de pijn in mijn longen was echt!

De stilte is zo angstaanjagend dat ik helemaal gefocused ben op ieder geluidje en dus door de ringtone van mijn mobiel die op mijn bureau ligt een halve meter de lucht in schiet.

Mijn hart bonkt luid en snel sta ik op om mijn telefoon te pakken. Er zijn niet veel mensen op dit tijdstip al wakker, en al helemaal niet in de winter. Ik kan niet veel mensen bedenken die me nu gaan bellen.

Er waait een frisse luchtstroom door mijn kamer, afkomstig van het openstaande raam, wat goed voelt op mijn plakkerige lichaam. Angstzweet.

Ik sta inmiddels voor mijn bureau en kijk op de display van mijn telefoon.

Caiden Night

Geen profielfoto. Nog steeds. Dan ben je zo knap dat het bijna niet te geloven is en neem je geen profielfoto. Zonde.

Snel neem ik op.

"Paige?! Ben je wel oké?! Ik kon je paniek voelen, het was bijna alsof je geen lucht kreeg!" roept Caiden gelijk zodra ik opneem.