He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 6

Pov Paige:

Mijn beste vriendin van school kijkt me jaloers aan als ik een compliment over mijn naam krijg.

"Ik zou wensen dat ik jou naam had! Het klinkt exotisch maar toch fris, en heeft een prachtige Engelse klank... Je draagt zelfs de naam van een geweldig Teen Wolf karakter!"

Ik lach en schud mijn hoofd.

"Paige sterft al heel jong." zeg ik.

"Ja oké, maar dat moet je niet als voorteken zien. Je had ook Allison kunnen heten. Dus als dat nou alles is..." wuift ze mijn commentaar weg.

"Nou als ik Allison zou heten en met iemand als Scott zou krijgen heb ik het er misschien voor over. Maar vergeet niet, iedereen spreekt mijn naam verkeerd uit en vraagt hoe je het moet schrijven." help ik haar herinneren.

Ze haalt haar schouders op.

"Je naam blijft prachtig."

Paige sterft al heel jong.... zou het nu echt een voorteken zijn? Ik ben hier 1 dag en heb een zware kneuzing bij 2 ribben en mijn hele rug. Niet al te best he.

Met een zucht open ik mijn ogen en kijk op de digitale klok. 4 uur snachts. Ik kan nog even doorslapen dus. Met een zucht draai ik me om, hopend op een betere droom om weer mee in slaap te vallen.

Oké Paige, denk aan iets leuks. Iets leuks zoals....

Wacht. Er klopt hier iets niet. Ik kon me net gewoon omdraaien. Hoort Caiden me niet te wurgen? Of geeft hij me ruimte voor mijn kneuzingen?

Ik kom langzaam en voorzichtig omhoog, dan kijk ik naast me. Geen Caiden.

Ik knip het licht naast het bed aan en kijk de kamer rond, maar geen spoor van Caiden.

Dat betekend dat ik rustig kan slapen! Maar ik ben wel helemaal alleen hier op de verdieping, dus als ik weer eens stik in mijn eigen speeksel kan niemand me redden mocht het nodig zijn. En ik moet bekennen dat ik doodsbang ben alleen in het donker...

Ugh, nu moet ik dus uit bed en rondkijken waar Caiden is. Als ik kan lopen tenminste. Prima hoor, heb ik geen enkel probleem mee. Helemaal alleen door een donker huis lopen waarin ik niet goed de weg ken, echt no problem. Ahum, sarcasme, ahum.

Voorzichtig zet ik mijn voeten buiten het bed op de koele grond. Rillend kom ik overeind.

Steunend op meubels weet ik de deur van de kamer te bereiken, die gelukkig niet op slot is.

Voetje voor voetje, met extreme pijn, schuifel ik de deur door naar de overloop. Ik kan nu kiezen, naar de keuken of woonkamer?

De keuken, dan kan ik een mes pakken om me te verdedigen tegen het donker.

Ik schuifel naar de keuken, en zoek in het donker verwoed naar het lichtknopje.

Verdomme, waar zit dat ding?! Ik vind het hartstikke eng zo, ik ken de keuken hier niet goed en zie helemaal niets.

Opeens floept het licht aan, maar ik had de schakelaar niet gevonden. Hoe...?

"Zocht je die?" vraagt een onbekende jongen, die naar het lichtknopje wijst.

Stomverbaasd en een beetje angstig kijk ik hem aan.

"Ja. Dankje." piep ik.

"Ik ben Tony trouwens, misschien heb je me al eerder gezien? Toen in de zaal met de strijders liep ik naast Caiden. Ik ben zijn Beta." stelt hij zich voor.