He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 12

Pov Caiden:

Voorzichtig loop ik mijn kamer uit, en kijk nog even om naar het lichaam van mijn slapende mate.

Het is nu 2 uur in de nacht, en tijd om Iwan te vermoorden. Hij verdient het. Hij heeft mijn meisje ooit aangeraakt, en daar zal hij voor boeten.

Ik heb een zwarte broek aan en een donker grijs strak t-shirt waar ik een zwart colbertje overheen heb gedaan. Als je iemand vermoord doe je dat in stijl, heb ik geleerd van mijn vader.

Stil loop ik de gang door en naar beneden. Ik stap net in mijn Porsche als ik me iets bedenk. Deze valt teveel op. Ik heb een van de dump auto's nodig.

We hebben een 2de garage die verscholen staat achter de 1ste, en die staat vol met onopvallende auto's met verschillende nummerborden.

Als je een nummerbord natrekt kom je uit bij een Potloden fabriek in Zweden. Vraag maar niet hoe, ik ga het toch niet uitleggen.

De sleutels van mijn Porsche laat ik in mijn zak glijden, en ik loop de garage uit.

In de 2de garage kies ik een kleine zwarte auto die precies past in de woonplaats van Iwan: klein en armoedig.

Voordat ik weg ga trek ik zwarte handschoenen aan, gemaakt van leer en perfect gevormd naar mijn handen. Ik wil natuurlijk geen vingerafdrukken achterlaten.

Ik stap de auto in en draai de steutels om in het contact. Bah, ik haat auto's met zo weinig ruimte en goedkope stoelbekleding.

Eenmaal onderweg naar Iwan bedenk ik me dat mijn moord op hem heel stil zal moeten gebeuren, aangezien het best zou kunnen dat zijn ouders in de kamer naast de zijne slapen.

Als ik de straat inrijd waar Iwan woont zie ik dat deze auto hier perfect thuis hoort. Er staan nog 3 andere van dit merk hier.

De auto parkeer ik naast een boom die niet ver van Iwan's huis staat. De sleutels laat ik gewoon in het contact zitten, niemand zal dit barrel willen stelen. En al helemaal niet van mij op dit tijdstip. Ik heb minder geduld
's nachts.

Ik stap uit en loop met mijn handen in mijn jaszakken naar Iwan's huis. Als ik zeker weet dat er niemand op straat is en er geen bemoeizuchtige buren van achter het raam naar me gluren loop ik om het huis heen.

Onder een raam die potdicht zit blijf ik staan. Normaal slaapt hij met zijn raam open. Hij voelt aan dat iets hem komt halen.

Waarom zou ik moeilijk doen en een ladder zoeken om omhoog te gaan? Waarom zou ik moeilijk doen en een zuignap uit de auto pakken waarmee je een raam geluidloos uit het kozijn kan halen?

Ik zet mijn klauwen in de houtenplanken die tegen het huis zijn getimmerd, en klim zo omhoog. Voor zijn raam houd ik stil en kijk naar binnen. Hij slaapt.

Met mijn nagel kras ik langzaam over het glas waardoor een knarsend geluid ontstaat.

Iwan schrikt wakker en draait zich alle kanten op om te zien waar het geluid vandaan komt.

Nogmaals kras ik langzaam over het glas. Trillend staat Iwan op en loopt naar het raam toe. Ik heb me verscholen naast het raam, in de schaduw. Hij ziet mij niet maar ik hem wel.

Damn. Hij is minder lelijk dan ik had gedacht. Hij is ook gespierd. En hij wilt Paige terug....

Woede vlamt in me op net als hij angstig het raam open schuift.

"Wwie is daar?" roept hij.

Hij verzamelt al zijn moed en hangt uit het raam om rond te kijken. Zijn ogen blijven hangen op de schaduw waar ik zit en hij rilt. Expres laat ik een dakpan met veel geluid verschuiven.