He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 8

Pov Paige:

"Paige sterft heel jong... het was wel een voorteken."

Mijn beste vriendin kijkt me aan met tranen in haar ogen. Ze omklemt stevig mijn hand, alsof dat mijn leven nog gaat redden.

"W...w wat is er aan de hand? Ga ik dóód?" vraag ik verbijsterd.

Ze begint nu te huilen, haar lichaam schokt ervan.

"Je gaat dood Paige, je gaat doohood....." snikt ze in lange halen.

Schrik slaat me om het hart. Ik ga dood.

Wacht... wát?! Hoe kan mijn beste vriendin hier zijn, Caiden houd me verre van al mijn vrienden en familie!

Misschien is dit een droom....

"Is dit... een droom?" vraag ik schor.

Ze stopt met huilen en wrijft in haar ogen.

"Paige, geloof je me als ik zeg dat dit een waarschuwing van je onderbewustzijn is?" antwoord ze.

Ik knik. "Ja, ik geloof je. Ik geloof je altijd."

Ze staat resoluut op en er brandt een nieuwe hoop in haar ogen.

"Je kan dit misschien nog overleven Paige. Open je ogen en praat met die mate van je. Als hij zo doorgaat ben je straks echt dood."

Ik knik en ze laat mijn hand los.

Ik schiet overeind in Caiden's bed. Alweer.

Godverdomme! Ik ben hier pas een dag of 3 en ik wordt ontelbaar vaak wakker. Dat is een slecht teken.

Ik wordt me bewust van de pijn en val met een kreun terug in bed. Nu wordt ik me ook bewust van het donkere figuur naast me op de bedrand.

Caiden zit met zijn handen in zijn haar in het niets te staren. Hij is gewond. Er zit een grote bloedvlek op zijn arm.

Mooizo. Ik hoop dat wat hij ook heeft, het flink pijn doet. Hij verdient het na alle pijn die hij mij aandeed.

"Paige... alsjeblieft geloof me als ik zeg dat het me ontzettend spijt." begint Caiden het gesprek.

Ik zwijg en sluit mijn ogen.

"Het was mijn schuld dat ik je bijna vermoorde, maar het was je eigen schuld dat ik je aldoor opzij moest duwen en dat je hele lichaam nu beurs en blauw is." gaat hij verder.

Nu vliegen mijn ogen open en komt mijn ingehouden adem er in een harde stoot uit. "WAT?!"

"Je hoorde me wel. Het spijt me. Ik had nooit mogen denken dat jij me echt veraden had. Maar je kan zelf bedenken dat je nooit tussen 2 vechtende wolven moet springen." zegt hij met een ongeduldige zucht.

Ik ga rechtop zitten en negeer de pijn die door mijn hele lichaam stroomt.

Gelijk draait hij zich om zodat hij me terug kan duwen in de kussens.

"Raak me niet aan!" gil ik.

Hij lijkt ervan te schrikken maar wordt dan boos.

"Ik raak je aan als ik dat wil, want je bent van mij!"

Ik schud boos mijn hoofd en voel dat er tranen aan komen.

"Weetje wanneer mensen van elkaar zijn? Als ze iets heel bijzonders delen, dat heet echte liefde. En weetje wat ik voor jou voel? Niets. Als je die brandende haat wegdenkt dan." zeg ik met tranen in mijn ogen.