He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 34

Pov Paige:

Vaag ben ik me bewust van hoe ik in het ziekenhuis gedeelte van het Pack huis op een bed gelegd wordt.

Ik heb mijn ogen wel open maar de beelden komen niet echt helemaal door. Alsof ze vertraagt zijn.

Het maakt me niet zo heel veel uit wat ze met me gaan doen, ik wil gewoon dat het bloeden stopt. O en mijn shirt mag niet omhoog want dan ontdekken ze de pijlen met zilveren punt...

"Alfa, het medicijn wordt bereid en is in enkele minuten klaar voor gebruik. De Luna heeft een grote bloeding in haar hersenen, veroorzaakt door een combinatie van een paniekaanval en het doodgaan. De schok van wat ze gezien heeft daar boven kan ook mee geholpen hebben." zegt een dokter tegen Caiden.

Caiden gromt luid naar hem en ik schrik op. Wat respect loos naar die dokter! Dat sloeg echt nergens op.

"Ik zei dat er een vrouwelijke dokter moest komen. Negeren jullie een bevel?!" gromt Caiden.

Joehoe, ik ben momenteel nog aan het dood gaan, richt je aandacht op mij en niet op het grote boze Alfa spelen.

Ik hoop echt dat wat Chris ook gegeven heeft helpt. Anders ga ik zo maar dood, en voor wat... een paar herinneringen.

Niet lullig bedoelt! Ik ben namelijk heel blij dat ik weer weet hoe het écht zit, maar als ik daar nu voor dood ga waren het wel hele dure herinneringen.

En ik moet blijven leven om de rol van Chris in dit geheel te ontdekken. Hij doet dit met een reden, maar welke weet ik nog niet precies.

Caiden kaffert de dokter nog wat verder uit tot ik mijn hand uitstrek om de zijne te pakken zodat ik zijn aandacht trek.

Gelijk laat ik zijn hand los als ik me bedenk dat daar wel heel veel bloed op zit maar Caiden pakt de mijne weer stevig vast.

De dokter werpt me een dankbare blik toe en maakt van het moment gebruik om snel weg te vluchten.

"Ik ga dood he?" vraag ik aan Caiden.

Hij dwingt zichzelf te glimlachen en zijn hoofd te schudden waarop ik mijn nagels in zijn hand druk.

"Wees eerlijk. Alsjeblieft." zeg ik.

De glimlach verdwijnt onmiddelijk en hij kijkt me triest aan. Even denk ik een traan te zien maar die is zo snel weer weg dat ik me afvraag of ik het me verbeelde.

"Als dat spul van Chris niet werkt wel... de dokters weten niet wat ze anders kunnen doen." zegt Caiden stilletjes.

Wow, zo heb ik hem nog nooit meegemaakt. Hij lijkt bijna verdrietig.

Goh, Caiden heeft emoties naast woede en jaloezie. Dan is dit moment toch nog érgens goed voor.

"Nou, ik wil niet dood gaan zo bedoel ik het niet, maar ik weet nu wel de waarheid. Het is wel goed zo, dan heb ik al dat drama niet meer." zeg ik zuchtend.

Ik voel me vreselijk en kom ook zo over denk ik. Toch blijf ik praten, misschien is dit wel het laatste gesprek dat ik voer. Dat klinkt echt gek.

Caiden gromt zacht. "Zeg dat nou niet. Het zal werken."

"Dus je wilt me nog niet dood?" vraag ik opeens onzeker.

Hij heeft me zelf wel eens vermoord, hoe kan hij het uberhaubt erg vinden als ik dood ga? Omdat ik zijn mate ben?

"Natuurlijk wil ik je niet dood, jij bent het enige op aarde waar ik om geef. Ik wil de tijd stil zetten en eeuwig samen leven met jou. Ik wil jou marken en de band voltooien, ik wil met je trouwen en je iedere dag zoenen en je irriteren als ik me verveel. Paige, ik hou van je." zegt Caiden intens.