He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 49

Pov Chris:

De dagen zijn lang, de nachten zijn kort. Ik krijg ieder uur een enorme dosis mentaal verdovende middelen zodat ik mijn magie niet kan gebruiken, maar het heeft bijwerkingen.

Ik val niet in slaap. Tenminste, bijna niet. Om het uur wordt ik toch weer wakker gemaakt dus langer dan 20 minuten aan een stuk door slapen kan niet. En dat maakt je kapot.

Overdag wordt ik gemartelt. En zo niet, dan hoor ik het gegil van Monique en Rebekah die worden gemarteld. Verder heb ik niet veel familie meer, Alfa Caiden heeft ze vermoord. De weinige die hebben kunnen ontsnappen zullen een nieuwe identiteit moeten aannemen.

Verder krijg ik 1 schep water in een honden waterbak voor 2 dagen. Het is vrij vernederend om daar uit te drinken, maar het kan niet anders aangezien de bak in de grond is vast gemetseld. Zo kan je hem ook niet als wapen gebruiken.

Het eten is ook niet veel, en vers zeker niet. Iedere dag een homp brood dat zo droog is dat het verpulvert in je mond, een kop ijskoude groentensoep met rottende stukjes groente. En slechts 1 keer in de week zitten er stukjes gehaktbal in de soep.

Op een dag he, op de dag dat ik hier uit kom neem ik wraak. Voor deze vreselijke tijd. Ik neem wraak op Alfa Caiden zelf, niet via Paige want dat is wel heel zielig en zo sneu ben ik niet.

Ik verdoof hem zo met wolfsbane dat we op gelijk niveau staan wat betreft kracht en dan mag de beste wolf winnen. Eigenlijk niet want ik ben een heks en half wolf.

Het liefst maak ik hem langzaam af, zodat hij ontzettend veel pijn heeft en smeekt om genade zoals hij Paige nu ongetwijfelt aan het smeken is om vergiffenis.

O ja, daar nog over, ik kon het niet laten. Zo grappig om te zien hoe Alfa Caiden het enige waar hij om gaf kwijt raakte. Ze vertrouwt hem nu echt niet meer dat weet ik heel zeker.

Ik ken Paige wel een beetje en heb gezien dat vertrouwen belangrijk voor haar is, als ze eenmaal vertrouwt doet ze dat ook blind. Maar wanneer het vertrouwen gebroken is zal het nooit meer worden wat het was. Hoewel Alfa Caiden met de mateband misschien nog wel een klein kansje maakt... jammer.

Diep zucht ik en luister naar nagels die over de muur schrapen in Anthony's cel. Hij telt zoals de meeste mensen de dagen, maar wat hem onderscheid van alle anderen is dat hij oprecht denkt hier uit te komen.

"Geef de hoop nou maar op Anthony. Alfa Caiden heeft nog nooit iemand vrijgelaten, en al zou hij dat doen ben jij de laatste door je liefde voor zijn mate." zeg ik vermoeid.

"Ik ben hier heel snel weg. Ik kan het voelen." antwoord Anthony opgewekt.

Ik rol met mijn ogen, wat hij toch niet ziet. 'Ik kan het voelen.' wauw. Echt, wauw. Dat zijn mooie woorden voor de gevangene die het ergst gemarteld wordt hier. Vergeleken bij hem heb ik het nog best goed.

Pov Paige:

Jezus, komt deze wind rechtstreeks vanaf de noordpool ofzo?! Ik bevries bijna.

Ik ben gaan lopen naar Smidse omdat ik anders te vroeg zou zijn, en ik ben liever wat later.

Als ik wat te laat kom heeft hij al een tijdje in de angst gezeten dat ik helemaal niet kom opdagen omdat ik zo boos ben. Verdient hij. Klootzak. En toch vind ik hem leuk, ugh.

Eenmaal aangekomen bij het café restaurant ziet het er vol uit. Zeker vanwege het koude weer.

Ik duw de deur open en zie gelijk dat Caiden chagerijnig zit te wachten aan een tafeltje in de hoek.

Niet langer dan een seconde is mijn blik gericht op Caiden, aangezien een ober mijn gezichtsveld in schuift.

Ik heb hem hier al vaker gezien, hij is aardig maar heeft de irritante gewoonte om altijd flirterige opmerkingen te maken als ik met vriendinnen wat ga eten of drinken. Dat doet hij bij alle meisjes die hier komen, knap of lelijk.