Elves, de verloren dochter

Elves deel 11

Hey lezers, ik zit vandaag vol inspiratie dus hier nog een deel! In dit deel komt er een beetje actie, veel lees plezier!  Zeg me wat je ervan vindt! <3 :)

"Hé, je ogen zijn oranje." Merkt hij nuchter op. 

"Echt?", ik loop terug naar de badkamer en kijk in de spiegel. Inderdaad mijn ogen zijn oranje, zou dat zijn omdat ik net vuur heb gemaakt? Zouden mijn ogen nog andere kleuren kunnen krijgen? Dat zou wel merkwaardig zijn. Ik ga terug naar Edmund, maar ga er niet verder op in.

"Ik denk,", begint hij, "dat als er vier elven samen zijn de winter aanbreekt en dat wanneer het vollemaan is samen met een sterrenregen, dat ze (we) de koning zullen vinden." dat klinkt al beter en logischer, maar we zijn nu maar met twee. Wie zijn de twee andere? De legende zei toch dat een elve en een vreemdemling de koning zouden vinden? Zou de legende fout zijn? 

"We zitten nu aan het einde van de zomer, dus is het bijna herfst en niet meer lnag voordat het winter wordt. We moeten zo snel mogelijk de andere twee elven vinden!", zegt hij nadenkend.

"Ja, maar waar moeten we zoeken?" Ik probeerde me te focussen op de kwestie, maar niets nuttigs schoot me te binnen. Ik ben nog steeds in beslag genomen door mijn krachten, of toch één ervan. 

Hoe zouden mijn andere drie krachten zijn? Nee, Aine, denk aan hoe we de twee anderen moeten vinden! 

"Het boek,", schiet me te binnen, "het heeft ons al een hint gegeven over wanneer we de koning zullen vinden, misschien ook over dit." Edmund knikt instemmend.

"Ja, inderdaad, maar het was een raadsel. Makkelijk zal het nooit zijn." verzuchte hij. 

"Beter dan niets zeker", zeg ik en knipoog naar hem. Hij lacht en pakt al hoofdschuddend het boek. Hij opent het boek op een willekeurige pagina, maar dan kijkt hij teleurgesteld.

"Er staan amper letters op de pagina, hoe kan ik dit ooit lezen?" Zegt hij verontwaardigd. 

"Wie zegt dat het op die bladzijde staat?" vraag ik. Hij haalt zijn schouders op.

"Ik denk dat ik het wel kan lezen," dacht ik plots. Denkend aan die keer met Edmunds grootmoeder. "Ik heb het al eens kunnen lezen, met zo weinig letters." Ik concentreer me op de bladzijde en weer verschijnen allemaal letters, symbolen en vreemde tekeningen, die naar hun juiste plaats zweven. Na even wachten, staan alle letters op hun plaats. 

"En zie je iets nieuws?" vraagt Edmund nieuwsgierig. 

"Ja, er staat: Het viertal zal gevormd worden door de twee van de legende, een uit Pyraria en de tweede uit Aquarinthe. Maar ze zullen elkaar niet zomaar tegen komen, het zal een plotse en onverwachte ontmoeting worden." Ik ben een beetje verbaasd over het laatste. Betekent dit iets goeds of juist niet? Ik ben wel blij dat hjet niet weer een raadsel is, dat ik maar half begrijp.

"We zullen best onze route volgen naar Pyraria, maar daarna maken we een tussenstop in Aquarinthe", Zegt Edmund overdreven rustig. 

"Is dat laatste goed of slecht?", vraag ik achteloos. 

"Dat weet ik niet,", zegt hij nu met een zwakke teleurstelling op zijn gezicht. 

"Wanneer vertrekken we hier?", vraag ik. 

"Morgen vroeg,", zegt hij vastbesloten. 

"Ik ga nu even een luchtje scheppen op het balkon,",zegt hij daarna en hij verdwijnt achter het gordijn van het raam. Wat ga ik nu doen? Denk ik. Misschien kan ik nog eens een hoofdstuk lezen. Ik besluit dat het geen kwaad kan om verder mij krachten te ontdekken en lees verder  in het hoofdstuk: 'Vuurelven'. Ik had het namelijk nog niet helemaal uitgelezen.