Elves, de verloren dochter

Elves deel 1

Denk dat je in een bos bent, een met veel bomen en een rivier die aan je voeten ligt. Voel je alsof je je zou voelen als er juist aan jou gezegd geweest is dat je ouders niet je echte ouders zijn. Voel het gebroken hart die in je borstkast verkruimelt is. Voel de zoute, warme tranen die zacht over je zoet roze wangen rollen. De trillende handen die je onrustig naast je houd of kruist, niet wetend wat te doen. Als je dat doet dan ben je een beetje mij. Ik ween, schreeuw, krijs.

Ik ga letterlijk dood vanbinnen. Mijn vader is niet mijn echte vader en mijn moeder is niet mijn echte moeder. Wat moet ik doen? Alle woorden spoken door mijn hoofd. Had ik moeten roepen? Had ik die woorden moeten roepen? Had ik moeten weglopen? Het was allemaal zo snel gebeurd ik wist gewoon niet wat te doen, mijn wereld was in de woonkamer gewoon aan diggelen geslagen en ik, ik was het slachtoffer daarvan. Ik had geschreeuwd, ik had die woorden gebruikt en ik ben hierheen gevlucht. Wat hebben ze me goed voor de gek gehouden, zestien jaar zeggen dat ik hun dochter ben, allemaal gelogen. Hoe konden ze?!

Ik laat me rustig op de pier zakken van het kleine verlaten meer, midden in het bos. Ik doe m'n slippers af en steek voorzichtig mijn voeten in het warme water. Alles in mijn hoofd stopt en ik voel me verbonden met het water. Ik weet dat het raar klinkt en dat vindt ik zelf ook maar het is gewoon zo. Iedere keer opnieuw voel ik me verbonden met het water. Ik steek mijn hele been in het water en al snel volgt mijn hele lichaam. Van mijn ouders mocht ik nooit leren zwemmen, waarom? Dat weet ik ook niet. Ze wouden me soms zoveel niet zeggen dat ik er gek van werd. En iedere keer diezelfde woorden: 'Je zal het later wel te weten komen, nu niet'. Ik haatte het als ze dat zeiden en dat leidde altijd tot een hevige ruzie.

Maar nu ik er over nadenk... oh nee, ik kan niet zwemmen! Ik spartel met al mijn kracht, maar zak steeds dieper naar de bodem van het meer, tot ik met mijn hele lichaam onderwater ben. Plots zie ik van alles voor mijn ogen verschijnen. Het lijken allemaal kleine glinsterende visjes die in een lange rij naast elkaar zwemmen. Ze schitteren als sterren. Het ziet er zo prachtig uit dat ik ze zou willen aanraken, maar mijn hand lijkt niet mee te willen. Een vrouw zwemt plots vlaak voor me, ze heeft een lang wit kleed aan en zelfs haar huid is zo bleek dat het lijkt te schitteren onder de zonnestralen die door het water komen. Mijn hand gaat naar haar, maar wanneer ik aanraak schiet er een hevige pijn door mijn arm.

Ik realiseer me dat de kans dat iemand me hier vind miniem is. En ik voel hoe de laatste slierten lucht zich tussen mijn lippen wringen en verdwijnen in het water.

Ik krijg te weinig lucht, mijn oogleden worden zwaar, het benauwde gevoel in mijn longen wordt ergen, de pijn in mijn arm is ondragelijk en dan ik verlies mijn bewust zijn.

~

Ik open voorzichtig mijn zware ogen.

Ik leef nog?

Boven me zie ik een houten plafond, dus ik moet ergens in een huis zijn. Mijn hoofd bonkt hard en ik voel me misselijk, maar toch probeer ik me recht te zetten. Dat was een slecht idee, want ik begin zwarte vlekjes voor mijn ogen te zien en rustig leg ik me weer neer.

"Voorzichtig meisje," zegt een plotse, rustige, vrouwenstem.

"Je zou het best wat rustig aandoen. Je bent nog wat bleekjes en, nu ik aan je hoofd voel, heb je nog steeds erg koud." Ik voel een warme hand op mijn voorhoofd en vraag me af waar ik ben. Het is duidelijk niet de stem van mijn moeder.

De stem zonder gezicht of lichaam heeft gelijk, ik heb het koud. Ik kruip nog wat dieper in de zachte wollen lakens. Ik doe de moeite niet om te kijken van wie de stem is, want ik lig in een goede positie waar ik lekker warm heb. Dus blijf ik gewoon liggen en val in een diepe, onrustige slaap.