Elves, de verloren dochter

Elves deel 9

Ik voel een plots gewicht in mijn handen, wat zou het zijn? 

"Nu mag je je handen er uit halen." Ik haal heel voorzichtig mijn handen uit de opening. Er ligt een kleine boek in mijn handen, een boek?

 "Dit geeft mijn geheime kist jou. Waarom zal je zelf wel ontdekken." Wat? Geheime kist? Dat heb ik toch niet gevraagd? 

"Jonkvrouwe, ik raad u aan om het boekje te lezen en alles te leren wat er in staat. Mijn geheime kist geeft namelijk voorwerpen die helpen om je doel te bereiken. Ik denk echter wel dat je een gevaarlijk doel hebt." Gevaarlijk? Hoe kan een koning zoeken nu gevaarlijk zijn? Ach, wat maakt het uit? 

"Mijheer, mag ik u nog een laatste vraag stellen?" vraag ik beleefd.

"Natuurlijk, vraag maar." Ik denk even na over mijn woorden. 

"U weet waarschijnlijk al wat mijn doel is, maar waarom noemt u het gevaarlijk?" Nadat hij even nadenkt, zegt hij: "De Wrede Koning wil zijn troon helemaal niet afstaan en ruimt alle elven uit de weg die zijn plannen in de weg staan. De Wrede Koning is overal, je zal er nog van schrikken." ik knijp mijn ogen tot spleetjes. 

"Welke plannen?"

"Oeps, zei ik plannen?" hij wordt zenuwachtig.

"Ja, ik heb je het duidelijk horen zeggen." Hij kijkt naar zijn tenen, om mijn blik te vermijden. 

"Zou u het willen uitleggen?" vraag ik verder, hij weet dat ik het heb gehoord. 

"Ja, maar op één voorwaarde. Je moet me beloven het aan niemand verder te vertellen. Het is namelijk strikt vertrouwelijk." Nu praat hij weer normaal? Daar heb ik maar één woord voor: onverklaarbaar.

"Goed, maar mag ik het wel aan mijn medereiziger vertellen?" hij twijfelt even.

"Alleen hem," hij stopt even en vervolgd dan, "Ik ben te weten gekomen dat de Wrede Koning van plan is om de rechtvaardige troonopvolgster op te zoeken en haar uit te schakelen." Ik kijk geschrokken naar hem. Meent hij dit nu? 

"Daarmee bedoel je dus dat de prinses van de koning en de koningin niet dood is en er nog een kans is om een nieuwe koningin te hebben?" Dit is buitengewoon.

"Ja, zoiets."

"Maar dat is toch geweldig?" roep ik bijna uit. 

"Ja, dat misschien wel, maar niet voor jou." en de stemming verandert weer.

"Hoe bedoel je?" vraag ik, helemaal niet mee met zijn logica.

"Jij zoekt namelijk ook naar hen, maar dit om het hier weer beter te maken. De Wrede Koning wil ze uitschakelen. Jullie twee doelen zijn tegenstrijdig en herinner je nog wat ik vertelde over de Wrede Koning?" Ow, dit is inderdaad niet goed voor mij. 

"Het is dus van levensbelang dat niemand weet dat je dit doet, of anders, kunnnen er ernstige gevolgen komen." Ik moet de woorden niet horen om te weten dat dit niets goed is! 

"Ok, wat moet ik dan doen, als ze dat wel te weten komen?" vraag ik in angst. 

"Je mag vooral niet laten blijken dat je dat ook echt doet. Als ze toch op pad gaan om jullie uit te schakelen. Zouden jullie er voor moeten zorgen dat jullie jullie krachten goed kunnen beheersen en gebruiken." Wat? Edmund gaat me straks wat moeten uitleggen. Wat voor kracht zou ik hebben? Door al mijn gedachten ben ik helemaal weg van de wereld en hoor dus ook niet wanneer de oude man iets tegen me zegt. 

"Hoor je me wel?" zegt hij op een beledigde toon. 

"Nee, sorry, zou je het kunnen herhalen?" Hij kijkt me even boos aan en herhaalt dan wat hij had gezegd. 

"Hier, een zalf voor de wonde van je vriend, dit zal de zwelling laten verdwijnen en de pijn verzachten. En nog veel succes met het zoeken naar de koning en de prinses." Hij overhandigd me een klein ovaalvormig potje en wijst me de weg terug naar buiten. Hoe lang moet ik daar wel niet hebben binnen gezeten? Het is al bijna donker en ik haast me naar het Liliumhotel. Ik ren de trappen op, waardoor ik buiten adem op de bovenste verdieping aankom. Ik slenter, naar adem happend, naar de deur van onze kamer en klop er hard genoeg op zodat Edmund me wel zou horen. 

Het duurde even, maar dan doet Edmund de deur open en kijkt me vragend aan. Ik zie dat hij moeite heeft om op zijn benen te staan. 

"Ik leg het je wel uit," zeg ik buiten adem, "Maar zou ik even op adem mogen komen?" Hij zegt niets, maar laat me wel binnen. Ik ga op het bed zitten en doe mijn ketting af, die met het boek aan. Na zo'n vijf minuten niets te hebben gezegd barst Edmund uit met wel duizend vragen.

"Waar was je? Ik was dood ongerust! Wat heb je allemaal gedaan? Waarom duurde het zo lang? Ooit gehoord van verwittigen? En waarom heb je een boekje en een ovalen potje in je handen? Moet ik het boek vergroten zodat je het kunt lezen?" Rustig aan, denk ik bij mezelf. Ik moet glimlachen omdat hij van super ongerust naar behulpzaam is gegaan in twee seconden. Ik denk even na en begin dan met al zijn vragen te beantwoorden. 

"Ik was bij een oude man die me met van alles heeft geholpen. Ik ben over vanalles dingen te weten gekomen. Ik wist zelf niet dat het zo lang ging duren. Het spijt me dat ik je niet verwittigde, maar je was juist in slaap gevallen. Dat boekje is iets dat ik heb gekregen, net zoals dit ovalen potje. Het ovalen potje is speciaal voor je wonde en ja, zou je dat willen doen?" Zo, nu kan hij niet meer klagen. Hij kijkt me met grote ogen aan. 

"Edmund, zou je het erg vinden als ik je wonde insmeer met de zalf? Hij zei dat het tegen de pijn en de zwelling helpt," hij knikt.

"Ok, maar wil je alsjeblieft behoedzaam zijn, de wonde doet echt veel pijn!"

"Ik zal mijn best doen." Ik wrijf traag de zalf over de wonde en ga dan terug op het bed zitten.