Elves, de verloren dochter

Elves deel 7

Al kreunend legt hij zijn hand op zijn zijde. Voorzichtig draai ik hem op zijn andere zijde zodat zijn pijnlijke zijde niet tegen het bed ligt. Wanneer ik zijn shirt wat naar boven doe om naar de wonde te kijken, zie ik de grote wonde. Ik kan me niet voorstellen hoeveel pijn hij nu moet hebben! We hebben geen medicijnen of iets anders mee, dus geraak ik in paniek door de gedacht dat de wonde zou kunnen veretteren. 

Wat moet ik nu doen?

Uit wanhoop haal ik een van de flessen water uit en giet er een beetje van in mijn hand. Ik laat het water met een spiraaltje uit mijn hand lopen, boven de wonde zodat het erover kan stromen. Hiermee probeer ik toch een beetje vuil uit de wonde te krijgen. Edmund kreunt bij het contact tussen de wonde en het stromende water. Maar ik stop niet. Hij moet er even tegen kunnen, maar aan de andere kant wil ik hem geen pijn doen. Na een tijdje water over de wonde te laten lopen, stop ik en ga opzoek naar iets om de wonde mee te bedekken. 

Ik kijk rond me, maar zie niets dat ik kan gebruiken. na even na te denken kom ik op een geniaal idee. Ik pak de schaar uit de rugzak van Edmund en snij een stuk van mijn jurk af. Dit zal de grootmoeder van Edmund niet zo leuk vinden, maar ik doe het toch. Mijn jurk komt toch tot aan mijn enkels, dus ik knip er een twintigtal centimeter van af en nu komt de jurk tot ongeveer boven mijn knieën. Ik ga met de stof terug naar Edmund en wikkel het rond zijn zijde. Eerst leg ik het voorzichtig op zijn wonde, dan bind ik de flappen ervan rond zijn middel zodat het niet zou afvallen. 

"Edmund, heb je nog veel pijn?" vraag ik. Maar dat is overbodig, aangezien ik het antwoord wel kan raden. Ik ga naar zijn gezicht en wrijf met een resterend stukje het zweet van zijn voorhoofd. 

"Aine, dankje," fluistert hij bijna. Zijn stem klinkt zo zwak.

"Nee, geen dank. Jij zou hetzelfde hebben gedaan voor mij." ik ga veeg een stukje van zijn haar weg van zijn voorhoofd en geef hem een kusje op zijn voorhoofd. Hij doet zijn ogen toe en valt in slaap. Ik ga naast het bed zitten en val ook in slaap. Waarom weet ik niet maar mijn hoofd doet nog steeds pijn en met slapen word het hopelijk beter.

~

Ik word wakker en open mijn ogen door de zon die door de bladeren komt. Nog in een slaapbubbel ga ik recht zitten en kijk naar het bos waarin ik me bevind. Als de wolken in mijn hoofd verdwijnen besef ik weer wat er voor mijn slaap was gebeurt. Edmund was gevallen en nu heeft hij een grote wonde aan zijn zijde. Ik sta onmiddelijk recht en kijk naar Edmund. Hij slaapt gelukkig nog, hij ademt rustig in en uit. Ik ga naar de rugzakken, hijs ze op en neem ze mee naar Edmunds bed. Ik haal een fles water uit en drink wat water, het koude water doet deugd. Edmund doet zijn ogen open en ik voel zijn blik wanneer ik drink. 

"Moet je ook wat water hebben?" vraag ik. Hij knikt, dus geef ik hem voorzichtig de fles. Hij ligt nog steeds op zijn zijde en sukkelt een beetje tijdens het drinken. Als hij klaar is steek ik de fles terug in een rugzak en ga ik naar de andere kant van het bed. Ik haal heel voorzichtig de stukken stof van de wonde. Maar bij het zien van de wonde hou ik mijn adem even in. zijn wonde ziet er alles behalve goed uit.

"Edmund, we moeten naar Numazia om een dokter te vinden. Je wonde ziet er niet goed uit. Kan je misschien al recht zitten?" vraag ik hoopvol. 

"Een beetje," zegt hij en hij gaat, met een van pijn vertrokken gezicht, recht zitten.

"Goed en kan je nu proberen recht te staan?" Hij neemt mijn handen vast en probeert op zijn voeten te gaan staan. Wanneer hij op zijn voeten staan, sla ik mijn arm rond zijn bovenlichaam om hem te ondersteunen. Ik neem voorzichtig de twee rugzakken en hang er elk één aan een andere schouder. Mayma komt terug rond mijn pols en zo vertrekken we te voet, zonder haast, naar Numazia. 

Bij elke stap die we zetten, merk ik de pijn van Edmund. Hij kreunt soms binnensmonds of ademt diep in. We nemen niet veel pauze, soms gaan we even zitten zodat Edmund op adem kan komen, maar lang duurd het meestal niet. Na meer dan vijf uren, wandelen en soms een beetje vliegen, komen we aan bij een grote sierlijke poort. 

Het is een grote deur met verschillende schilderingen van bloemen op. De stad is omringd door grote stenen muren, waardoor ik nog niets kan zien behalve de enkele daken van de stad. Ik klop op de deur, wel vijf keer. Ik wacht en wacht, maar niemand doet open. Na nog twee keer te kloppen gaat de deur dan uiteindelijk toch open. In de deuropening staat een kleine, mollige elve. 

"Kan ik u helpen, juffrouw en jongeheer?" spreekt de elve ons toe. Edmund recht zijn rug en zegt met pijn. 

"Wij zouden graag een paar keer overnachten in uw prachtige stad." De elve kijkt hem bestuderend aan en zegt dan: "Welkom in mijn stad, geniet van uw verblijf. Ik raad u aan om in het LiliumHotel te verblijven," zegt hij dan met een brede glimlach op zijn gezicht en zet de deur wijdt open. 

Rustig stappen we naar binnen. Wow. Het is echt een prachtige stad, de huizen zijn in pastelkleuren met allemaal een witte deur en overal zie je bloemenstruiken of bloemen. Een groot bloemenveld ligt aan de rechter kan van de stad, waar mensen bezig zijn. De huizen staan in een grote boog rond een groot plein met een fontijn, bankjes en nog meer bloemen. Ik kijk rond op zoek naar het Liliumhotel. Aan de linkerkant van de cirkel zie ik een gebouw met in grote sierlijke letters 'Liliumhotel' opgeschreven. Ik ga er samen met Edmund naar toe en we melden ons aan bij de balie. 

We gaan met de lift helemaal naar boven. Wat ik niet snap is waarom ze ons helemaal vanboven in het hotel een kamer geven, want ik heb nog niet veel elven in het Liliumhotel gezien. Boven aangekomen, staan we in een kleine gang en gaan naar nummer 333. Ik open de deur en kom in een grote kamer met een bed en een deur naar de badkamer. Er staat ook nog een kleine bureau in de hoek van de kamer. Ik leg Edmund voorzichtig in het bed en ga dan zelf ook op het bed zitten. Dit wordt onze kamer voor een aantal dagen. Perfect.