Anica's POV
Nakaupo ako at nakasandal ang ulo ko sa tuhod ko.
5:30 na pero wala pa din siya. Buti na lang, maliwanag padin. Gusto ko ng umuwi wala naman pumapansin sa akin eh. But I don't know how to go back to the hotel.
'Nasaan ka na ba Kurt?'
May kumalabit sa akin, dali dali akong tumingin at nagbabakasakaling si Kurt yun pero nagkamali pala ako. Isa siyang bata.
"Ate? Bakit ka po umiiyak? Nawawala ka ba?"-Tanong niya.
Tumango ako habang pinupunasan ang aking mukhang nabasa ng luha.
"Ate alam mo bang superhero ako?!"-Nakangiti niyang tanong. At ngayon ko lang pansin, naka pang superman costume siya.
"Superhero?"-Pag uulit ko.
"Opo. Kaya tutulungan kita! Ano po bang hitsura nung kasama niyo?"-Tanong niya. At sinabi ko ang hitsura ni Kurt, pati ang suot niyang damit. Sana naman, matulungan ako ng batang to.
At tama nga, may nakita siya. Nabuhayan ako ng loob, buti pa itong batang ito, tinulungan ako samantalang yung mga taong may edad na tinitignan at hinahayaan lang ako.
"Thank You ."-Sabi ko ng nakangiti at niyakap siya. Jusko! Salamat sa batang ito!
"Sabi ko po sainyo eh. Superhero ako."-Sabi naman niya at ngumiti.
"Tara po sa baba. Nakita ko po siya doon."-Sabi niya. Tumango ako at sinamahan nga niya ako na bumaba. Ginamit namin ang escalator.
At habang nasa escalator kami, may mga nakikita akong rosas sa gilid. Naglakad uli kami at pumunta sa isa pang escalator. At sa escalator na yun, may mga rosas ulit sa gilid.
May white, pink and red. At ang hallway na madadaanan namin papunta sa escalator ay ma mga bulaklak din. Anong meron ngayon? Pero hindi ko na inisp yun basta ang nasa isip ko lang, makikita ko na si Kurt. At ngayon nandito na kami sa baba. Nagpunta kami sa labas, kung saan may terrace ulit.
"Ate. Dito ko pa siya nakita."-Sabi ng bata.
"Nasaan siya?"-Tanong ko at tumingin sa paligid. Wala akong makitang Kurt. Magtatanung sana ulit ako sa bata, pero wala sna siya. Nilibot ko uli ang paningin ko, pero wala talaga.
At nagumpisa nanaman akong umiyak. Lumingon ako sa labas, baka andun lang siya nakaupo. Aalis na sana ako paalis pero, nakarinig ako ng isang malakas na tugtog na nagmumula sa speaker ng mall.
Forever can never be long enough for me,
To feel like I've had long enough with you,
Forget the world now, we won't let them see,
But there's one thing left to do.
Siguro, nagpa music lang ang mall, pero hindi ko alam sa sarili ko at napalingon ako. And as I turn around there are many people standing, wearing white tuxedo and holding a one rose na kulay puti din. Yung iba naglalakad palang at nagpupunta sa kanya-kanyang pwesto.
Now that the weight has lifted,
Love has surely shifted my way,
They are all smiling, marry me,
Today and every day, marry me,
If I ever get the nerve to say hello in this cafe,
Say you will. Mm-hmm. Say you will. Mm-hmm.
Oh my gosh! What's happening?
Together can never be close enough for me,
BINABASA MO ANG
Will Kurt Winchester Stay? ✓ (EDITING)
RomanceWARNING Jejemon alert! I wrote this way back 2015; many typos. Ang mapaglarong tadhana ay pina-tagpo ang dalawang taong magkaiba. Pero sila'y pinag-hiwalay, parehas silang nasktan pero muli silang pinag-tagpo ng tadhana sa kakaiba at hindi mo inaasa...
