Gebeten door een weerwolf ~Complete~

Gevonden.

-37-


Ik zie dat Chris en Lisa's ogen fel rood worden.
'Jongens!'
Chris en Lisa schudden hun hoofd: 'Niet aandenken!' Zegt Chris.
'Ik denkt dat het beter is dat jullie hier blijven ik ben zo terug.'
Ik ren richting het bloed en kijk tussen de struiken.
Ik zie een oude man op de grond liggen, helemaal onder het bloed.
Ik schrik en verander terug in een mens en ren naar de man toe: 'Meneer, wat is er gebeurd?!' Roep ik geschrokken terwijl ik me mouw van me shirt af scheur en doe om de man's been bind.
Ik zie dat er een heel stuk vlees uit weg is.
Ik ril bij de gedachten.
De man kermt van de pijn: 'Een zwarte wolf...' kermt de man.
Ik ruik een geur, heel bekend, het is zeker weten Jaden geweest!
De man kermt nog een meer van de pijn.
Ik wil me telefoon uit me zak pakken: Niks, shit!
Chris of Lisa hebben er misschien een bij zich, maar ik kan ze niet roepen.
Ik zie dat de ogen van de man langzaam dichtvallen.
'LISA!' Roep ik zo hard als ik kan.
Lisa en Chris komen aangerent in mensenvorm.
Als ze de man zien worden hun ogen felrood, ik heb nog nooit zo rood gezien.
'Chris, Lisa concentreer je, ik heb NU een telefoon nodig!' Roep ik via de link.
Ik zie dat Chris zijn handen in de boomstam achter hem zet om zichzelf af te lijden Lisa zoekt in haar zak en haalt er een telefoon uit, ze rennen dan gelijk weg.
Ik typ: 112 in.
Als ik heb gebeld staat na 5 minuten al een ambulance klaar.
'Gaat het goed komen?' Vraag ik bezorgd.
'Ja alleen deze meneer zal voorlopig niet meer kunnen lopen en daarna zeker weten slechter.' Zegt de vrouw van de ambulance
Ik knik.
De man is wakker en geeft me een hand: 'Dankjewel meisje!' Zegt hij dankbaar.
Ik glimlach en knik, de man word binnen de auto gehaald en de ambulance rijd weg.

Ik ben kapot, maar wil nog steeds zoeken naar Jaden.
Chris en Lisa komen aangerend: 'Je treft het wel steeds hè, je hebt altijd gewonden!' Zegt Chris.
Ik grinnik: Ik ga weer zoeken naar Jaden.' Zeg ik.
'Vind je dat wel zo goed idee, het is 10 uur en het is nu al pikdonker?'
'Ik denk dat Jaden die man heeft verwond, sterker nog ik weet het zeker dus als ik nu ga rennen kan ik hem vinden.'
Chris en Lisa kijken elkaar aan.
'Gaan jullie maar naar huis, ik geef jullie wel een link als ik hem gevonden heb of hulp nodig heb.'
Chris knikt.
'Doe voorzichtig hè!' Zegt Lisa, ze geeft me een knuffel en dan ren ik weg.

'Jaden, waar ben je?!' Zeg ik via de link tegen Jaden.
'Sas, het spijt me ga nou maar naar huis.' Antwoord Jaden.
'Hier kwets je me meer mee Jaden, kom nou alsjeblieft!' Zeg ik.
Hij reageert niet, maar ik ruik hem steeds feller, de geur van zoethout overspoeld me, nooit nagedacht dat wolven allemaal van die bijzondere geuren hebben.
Ik loop langzaam verder als ik hem in de buurt ruik.
Ik draai me rond en kijk om me heen: geen Jaden.
Ik verander weer in een mens, omdat ik steeds dichter bij het dorp kom.
'Jaden?' Roep ik.
Weer geen antwoord.
Ik hoor gegrom achter me.

Ik draai me om en kijk recht in de donkerbruine ogen van Jaden.
'Volgens mij had ik gezegd dat ik niet gezocht wilden worden!' Zegt hij.
Ik glimlach en geef hem een knuffel: 'Ga nooit meer zomaar weg!' Zeg ik boos maar toch blij.
'Sorry schat, maar ik wilden nadenken.'
Ik knik, trouwens als het van jou mag kom ik bij jullie wonen.'
'Volgens Jade en Jacob heb ik dezelfde gave als Lisa en Chris.'
Er verschijnt een grote glimlach op Jaden's gezicht.: 'Dat is geweldig!' Zegt hij lachend.
'Kom we gaan naar huis.' Zegt hij.
Ik sta -zogenaamd- boos met me armen over elkaar: 'Ik vind dat jij het goed moet maken!' Zeg ik.
Hij glimlacht en geeft me een kus: 'Je hebt een rit achter op mijn rug naar huis verdiend, spring maar achterop.'
Ik lach en spring achter op zijn rug, en zo gaan we maar huis.
Ons huis.