Amidst The Vying Psyches

Kabanata 38

Serenity Hiraya

Natulak ko si Steven nang makarinig kami ng malakas ng tili.

"I'm gonna have grandkids, soon! I'm so happy!" We heard his mom cheer.

Napatalikod ako sa kanila dahil sa sobrang hiya. Hindi ko naman alam na nanonood pala ang mga kamag-anak ni Steven. Lahat sila ay parang nanonood ng teleserye habang nakatingin sa akin.

"Sana may apo na ako next year!" Masayang sabi ni tita na malaki pa ang ngiti.

"Ma!" Saway ni Steven na namumula rin ang mukha at tainga.

Inakbayan niya ako at agad kong itinago ang mukha ko sa kanyang dibdib.

Oh my fucking gosh, nakakahiya.

Gusto ko na lang bumuka ang lupa at kainin ako nang buo.

"Let's get inside. Ang daming chismoso rito," bulong niya sa akin bago ako inakay papasok sa bahay nila.

"Take it slow pala, huh?" Nang-aasar na tanong ni Josiah nang madaanan namin siya.

I glared at him and Steven gave him a dirty finger as well.

"Galingan mo, Steb! Baby girl daw gusto ni tita!" Sigaw ng isang pinsan niya nang makarating kami sa loob.

Kung titingin siguro ako sa salamin ay kamatis ang makikita. Sobrang daming kahihiyan ang nangyari ngayong gabi.

Tahimik kaming dalawa nang makarating kami sa kuwarto niya. Wala naman halos pinagbago roon, mga iilang gamit lang siguro. Kung dati ay pumupunta kami rito nang bukas ang pinto, ngayon ay ni-lock pa talaga niya.

Para akong tuod na umupo sa couch na katabi ng gitara niya. Siya ay lumakad-lakad sa loob na parang na-s-stress.

"I'm so—"

"Can sit the fuck down? Nahihilo ako sa'yo," pinutol ko ang sasabihin niya.

Mabilis siyang umupo sa dulo ng kama bago kami binalot ng katahimikan.

"I-I'm sorry for how my family acted... I know it puts you in an embarrassing position."

"It's okay. I-I... I just... I-I can't—" I cannot form my words right.

Because of that, he approached me before he asked me to stand.

When I got back on my feet, he quickly wrapped his arms on my waist before letting me rest on his chest.

Ramdam ko ang pagtaas at pagbaba ng dibdib niya kasabay ng kanyang paghinga.

The silence covered us both. We were just standing there, in the middle of a dark room, embracing each other.

"It's okay, hirang. If you're pressured because of what I said, I'm sorry..." he apologized as he rubbed my back.

"It's not that... it's just..." I feel overwhelmed, not because of stress or negative emotions, but because of happiness.

I cannot believe what's happening right now.

"I'm sorry," I said in a soft voice before encircling my arms on his waist and buried my face on his chest even more.

"Hmm? Why?"

"I-I'm sorry..." my voice broke. "For everything, Steven."

"Shhh," inalo niya ako. "I've already forgiven you."

My heart melted when I felt him kiss my hair. I tightened my hug as I burst out crying.

"I missed you," I sobbed. "I-I miss you so much. A-and I'm so happy today. You made my heart happy, Steven."