PAP46
Puti agad ang una kong nakita noong iminulat ko ang mga mata ko. Hindi na ako nagulat pa doon. It seems like I'm back to my old hospital room. Ilang segundo rin akong nakatulala lang sa kisame dahil walang pumapasok sa utak ko. I was unresponsive even to myself. And when it struck me, I abruptly tried to sit down, but I failed because of the pain I suddenly felt.
Napapikit ako ng mariin. I groaned loudly.
"Free!" Narinig ko ang malakas na pagtunog ng upuan at ang isang pamilyar na boses. Rinig ko na tumigil ang kanyang mga hakbang kaya muli ko nang binuksan ang mga mata ko. My face is still crumpled because of the pain.
"Zeven..." I called him. Tumingin ako sa paligid. Hindi naman sa disappointed ako na siya ang nakita ko, pero sabihin na lang natin na hindi siya ang inaasahan ko. I know he'd be here, but I expected that Cell would be the one I'll see first.
I push that thought away.
"Be careful," he said. Siya na mismo ang nag-incline sa kama ko para hindi ko na kailanganin pang pwersahin ang sarili ko.
"How about my baby?" I asked the most important thing.
Ngumiti siya saakin. "How are you feeling?"
Binaba ko ang tingin ko sa sarili ko dahil sa tinanong niya. I don't know how I am supposed to answer that. Maayos naman siguro ako? At least at this moment, I can endure some pain. We were informed of what will possibly happen after my delivery, so I guess I'll expect on that...
"I'm okay. Ang baby ko, Zeven?" tanong ko ulit habang pinapanood ko siyang pindutin ang call button na malapit sa kama ko. I didn't know why he had to call for someone's assistance when I said I'm fine pero hindi ko na rin pinigilan dahil baka iyon ang paalala sa kanya.
"Cell's with him," he softly answered and smiled at me.
Ngumiti ako pabalik. Hindi ko alam na pati iyong napakasimpleng mga salitang 'yon ay makakapagpasaya saakin. My baby is being addressed with his own pronoun now.
"I always knew he's a boy."
Kahit hindi pa namin alam kung anong gender niya ay madalas kong ginagamit ang panlalaking pronoun sa kanya. At first, I just unconsciously did it, pero nakasanayan ko na rin.
"Yeah, you wanted a boy, right?"
Tumango ako sa kanya, nakangiti pa rin. Hindi ko alam. I'm so happy even though I know it's yet over for me. It's not like I'll be healed immediately after. But just the fact that my baby is here with us now... god.
"Dadalhin ba nila siya saakin?"
I wonder what Cell named him. Nagkasundo rin kasi kami noon na siya ang magpapangalan sa anak namin. I want him to do it, and he willingly and excitedly said yes. 'Yon nga lang, hindi niya sinabi saakin dahil gusto niya raw akong surpresahin. I'm sure he prepared for a boy and a girl's name. Tinadtaran ko pa nga siya ng banta noon na siguraduhin niyang maayos ang pangalang ibibigay niya!
Well, hindi naman ako masyadong nag-alala doon dahil alam kong bibigyan niya ang anak namin nang may hustisyang pangalan. I just considered how good their names are.
Ngumiti ulit saakin si Zeven. "Hindi pa yata possible ngayon..." mahina ang boses niya noong binigkas iyon. It sounded like he's hesitating to say it, but he has no choice because he can't also think of another answer... or lie to me.
Unti-unting lumiit ang ngiti ko habang pinapanood si Zeven at habang pinoproseso ang kanyang sagot.
"Bakit?"
"They said you need to be checked right after you wake up."
I didn't get it at first because it was so unconnected with the question I asked. Ilang segundo pa ang kailangan ko para maintidihang ang tinutukoy niya ay tungkol doon sa pagpindot niya ng call button kanina.
