A Lust To Love

Chapter 34

***

Kc

Cassie...

I miss him calling me that name. But I miss it more when he called me baby. Nakikilala na niya ako? Tinawag na niya ako sa pangalang iilan lang ang tumatawag sa akin.

"Do you know me?" bigla kung tanong. Kinakabahan ako sa isasagot niya.

"Yah, by your name. You are Katie Cassidy Montero. They called you KC but I prefer calling you Cassie," mahinang paliwanag niya.

"Aaah..."

Yun lang ang nasabi ko. Sa haba ng sinabi niya kanina akala ko kilala niya ako. Nadismaya naman ako. Namayani ulit ang katahimikan sa amin.

"Mind if I ask you. Kailan ka nabulag and what was the cause?"

Nabigla ako sa naging tanong niya. Natigilan muna ako ng ilang sandali. Do I have to answer him? Siguro kailangan ko ng masanay pag may mga bago ako na kakilala ito ang mga tinatanong. Hindi naman sa ayaw kong sagutin. Nakakapagod lang magpaliwanag ng magpaliwanag. Pero iba ngayon. Si Allen mismo ang nagtatanong. Hindi ko naman pwedeng sabihin dito na dahil sa kaniya kaya ako ay nangangapa sa dilim.

" mmmh.. five years ago. Naaksidente lang ako kaya nagkaproblema ang aking mata at hindi na ako nakakita," tipid kong paliwanag sa kaniya.

I have to lie. Knowing Allen, hindi niya matatanggap pagnagkataon. Kaya ngayon ililihim ko muna o kung pwede lang hindi na sana niya malaman.

"I'm trying to speed up about your eye donor. I have one in line but something happened. Kaya hindi natuloy. As I promised I will provide an eye donor for you," paliwanag niya na ipigtaka ko. Bakit naman siya mag-aaksaya ng kaniyang panahon sa paghahanap ng eye donor.

"Why?" I asked him.

"What you mean?" Balik tanong niya. Napabuntong hininga naman ako. Ako unang nagtanong tapos sasagutin ako ng tanong.

"Bakit ka nag-eeffort hanapan ako ng donor. You are not my friend. Sabi mo hindi mo ako kilala. Why?"

"Ah, I'm the one who won the bid against your daughter's painting together with an eye donor," sagot niya.

Hindi ako nakakibo. Siya pala ang nakakuha ng painting ng anak ko. Nahihiwagaan ako, senyales ba ito na may maganda or hindi magandang magaganap sa pagitan namin?

"I love the painting. Everytime I looked at it now, para na rin akong nakikipagtitigan sa sarili kong mga mata. I can't explain but everytime I looked into your eyes on that painting I felt the pain. May parte ng pagkatao ako ang hindi masaya. At may parte ng puso ko ang kumikirot. Also, sa fragments of memory flashed in my head. I sense some familiarity," malungkot niyang sabi.

"May hindi ka ba naalala?" bigla kung natanong sa kaniya.

"What you mean?" Parang nagulat ang boses niya.

"I mean do you have an amnesia?" tanong ko ulit sa kaniya. Nakapa imposible naman kung hindi niya ako nakikilala. Unless may amnesia siya.

"I don't think so. Nakikilala ko naman lahat ng mahalagang tao sa buhay ko. My parents and close friends. Naghahanap pa rin kami hanggang ngayon sa kapatid ko ba babae na nawala,"

Napakunot noo ako sa huling sinabi niya. Hinahanap nila, so alam na pala nila na hindi ako ang kapatid niya? Naguluhan tuloy ako. Gusto ko itong tanungin pa kaso baka magtaka na ito. Gusto ko rin sanang kumustahin si mama Elaine. Huling balita ko nagka nervous breakdown ito. Noong time na in coma siya.

"You will soon find her," mahinang sabi ko na lang sa kawalan na ng masabi.

"I hope so para gumaling na si mommy," sabi nito at sinabayan ng malalim na buntong hininga.