"EMMA"

Distress

Marahas na pinahid ko ang mga luhang dumadaloy sa mga mata ko.
I am sitting in the corner of the highest TIMEX clock tower in the city.
I guess I'm 50th floor above from the ground, I don't care.
I'm here contemplating about what happened an hour ago.
Rico just saw me turned into a monster.
He saw how I ate the flesh of that man, how I drunk his blood.
He even saw me running away.
Muli na naman akong napahagulhol nang iyak.
I didn't expect na aabot sa ganitong sitwasyon ang lahat.
My life is worse than Christian Grey's, I am a thousand shades of fuckedupness.
I am a monster.
Kinain ko ang isang lalaking nagtangkang gahasain ang isang batang palayboy.
What am I now?
A hero?
Because I just saved that girl?
A monster hero.
Wow..
Halos matawa ako sa sarili kong kamiserablehan.
I know I've been running away from Rico dahil ayokong madamay sya sa mga nangyayari sa buhay ko but part of me wants him to be beside me.
I admit, I really like the guy.
Inamin ko na, hindi ko na babawiin.
I like him because everytime I see him, all I can think about is hope.
A hope for this lifetime.
I am not expecting to be human again but atleast I want to feel like one.
And seeing him every now and then feels normal and human.
He is the force that keeps on pulling me back to this world.
Rico finally figured it out.
Alam na nya na ako ang pumatay kay Albert, there's no need to state the obvious.
He will back away from our mission, I am very sure of that.
He is crazy and stupid if he will not.
Sigurado din akong galit sya sakin, who wouldn't?
I cannot blame him.
He maybe wants to kill me, lalo na ngayon na may kapangyarihan sya.
Pinalis ko ang mga luha sa pisngi ko pero napatigil ako nang mapansin ang mga natuyong dugo sa mga palad ko.
I ate the flesh of a criminal.
My gag reflex suddenly works.
Wow, a first time.
Ito pala ang mangyayari kapag kumain ako nang lalaking makasalanan at kriminal.
I gather all my willpower to stop myself from vomiting.
"Hi"
Napaigtad ako nang marinig ang nagsalita.
Awtomatikong napatayo ako mula sa pagkakaupo.
Standing behind me is a girl with black pixie hair cut, pale complexion and she's wearing all black.
Black shirt, black jeans and black sneakers.
She eventually reminds me of Alice from Twilight, actually she really looks like her.
Pinakiramdaman ko ang tensyon sa pagitan namin pero wala akong maramdamang galit at pagkamuhi sa kanya kaya masasabi kong hindi sya isang babaeng dilim.
I can even feel a tinge of familiarity.
Lumapit sya sakin at natulos ako sa kinatatayuan nang maaninag ang mga mata nya.
Her eyes are gray, startling gray.
Hindi na ako muling nakapagsalita.
I chilly realization crawls beneath my spine.
"Hi, I'm Cristine" sabi nya sakin at inilahad ang isang palad sa harapan ko.
Holy hell!
My mouth drops open and my jaw literally drops to the floor as a silly ridiculous realization hits me.
Ilang minuto ang lumipas ay hindi parin ako nakakibo sa harapan nya.
We are in an awkward silence.
Hindi sya nakatiis kaya sya na ang kumuha sa isang kamay ko.
"I'm Cristine" sabi ulit nya.
"C-cristine?" I mutter.
"Yes, your sleek beautiful flying branch" sabi nya.
And I think I'm gonna faint.
This is not happening!
This is not real!
Paano sya naging tao?
This is impossible!
AH, YOU THINK THIS IS IMPOSSIBLE? LIKE YOU WERE RAISED FROM THE GRAVE AND NOW A MONSTER AND RICO HAVE POWERS? NOW CALL THIS IMPOSSIBLE? my subconscious snarls at me at the thought.
"P-paano?" tanging tanong ko.   
"Ang mga taga bantay, binigyan nila ako nang anyong tao para tulungan ka sa misyon mo" nakangiting sabi nya.
"Para tulungan ako?"
"Yes, hindi pwedeng ikaw mismo ang magpunta sa kweba ng mga babaeng dilim dahil kilala ka na nila, you need someone to sneak out there and pretend to be one of them and that will be me"
"That is your plan? You already have a plan?"
Just wow.
Mabuti pa si Cristine dahil may plano na sya, samantalang ako wala pa.
"Yep, tutulungan kita all the way..."
"Bakit ngayon ka lang..." sambit ko.
Suddenly I feel happier and suddenly I want to hug her.
Niyakap ko sya.
"Thank God, may kasama na rin ako" sabi ko.
"Ah...temporary lang 'to Emma, kapag tapos ka na sa misyon mo, ibabalik na nila ako sa normal"
"It's okay...so this new form, you can shift back to a branch stick right?"tanong ko sa kanya.
She nods.

Maingat na inilapag ko ang sarili sa balkonahe nang kwarto ko.
Alas 3 na nang madaling-araw.
Dahan-dahang binuksan ko ang glass door.
Cristine shifts to human form.
Sinenyasan ko syang huwag gumawa nang ingay dahil baka magising si inang dilim at pumalpak pa ang lahat.
Nang makapasok na kami sa kwarto ko ay iniangat ko ang sarili nang ilang pulgada para hindi tumunog ang mga yabag ko sa sahig.
Kumuha ako nang dalawang backpack at inihagis ko ang isa kay Cristine.
"Lagyan mo nang maraming damit" mahinang sabi ko sa kanya at tumalima naman sya.
I headed to the kitchen.
Tahimik ang buong bahay namin.
I can only hear my own ragged breathing.
Nang makarating sa kusina ay inilagay ko sa bag ang lahat nang can goods na nasa cabinet.
Kumuha rin ako nang plastic bottles at linagyan ito nang maraming tubig.
Kahit hindi ako nabubusog sa pagkaing tao atleast man lang hindi ako masyadong manghina kapag nagutom ako sa gitna nang misyon namin and maybe Cristine eats human food.
I shrug at the idea.
Halos inubos ko ang laman ng refrigerator namin at pinagkasya ang mga laman sa malaking bag na dala ko.
Babalik na sana ako sa kwarto ko nang mapadaan ako sa silid ni inang dilim.
Medyo nakaawang ang pinto nito.
Curiosity hits me.
I poke my head inside the room.
Wala si inang dilim.
Maayos ang kama nito na nagpapahiwatig na hindi sya natulog dito.
The room is clean, neat and eerily silent.
Isinara ko ulit ang pintuan nang kwarto ni inang dilim at umakyat patungo sa kwarto ko.
Cristine is ready with her back pack slung in her shoulder.
"Let's go?" I mouthed at her.
She nods.
Akmang lalabas na sana kami sa balkonahe nang makarinig kami nang mga yabag sa hagdanan paakyat sa kwarto ko.
"Shit!" mahina pero mariin na sambit ko.
Cristine quickly shifts into a branch stick.
Dali-dali naman akong humiga sa kama ko para magkunwaring tulog.
Saan galing si inang dilim?
It seems seconds lang ang pagitan namin.
Itinalukbong ko ang kumot sa katawan ko.
I half closes my eyes.
Narinig kong tumigil sa pintuan ang mga yabag.
Sunod kong narinig ay ang pagpihit nang doorknob.
"Fuck!" narinig kong sambit nang kung sinuman.
Oh shit, kilala ko ang boses na iyon.
Hindi iyon kay inang dilim at hindi marunong gumamit nang ganung salita si inang dilim.
I shuffle underneath the blanket and stand up.
Ilang segundo ang lumipas at tumilapon ang pintuan nang kwarto ko papasok.
And Rico is leaning on the door.
Sira na ang pintuan nang kwarto ko na ngayon ay hinihigaan ni Rico na nakahandusay sa sahig.
Nanlaki ang mga mata ko.
"What are you doing here?!" tanong ko sa kanya.
This is unbelievable.
Bakit sya nandito?
Maybe para patayin ako?
Inihanda ko na ang sarili ko sa gagawin nyang atake.
Sigurado akong papatayin nya ako para maipaghigante si Albert.
He winces before answering my question.
He struggles to his feet.
Eyes wide open with shock, disbelief, amusement, I don't know.
"We need to start the mission" sabi nya.
"You're really are crazy..." I mutter softly.