LOVE-NAT, isang makulit na love story! ♥ [2 of 2]

Chapter 59-1. Words on a Page

Hello guys! Miss me? I know. Ang tagal kong hindi nakapag-sulat. Anyhow, medyo BAGONG WRITING STYLE ang approach ko sa update na 'to. Baka magulat kayo. Hehe. At saka, medyo fast-track yung approach ko. At ngayon lang ako hihingi ng opinyon niyo. Please TELL ME what you think after reading this chapter okay? Katunayan, na-enjoy kong isulat 'to. Alam niyong OPEN ako sa kahit anong klase ng criticism. So fire away with the comments. XD

THANK YOU din pala sa lahat ng bumati sa aking kaarawan! :) Sorry kung hindi pa ko nakakapag-reply sa inyo isa-isa. Bawi na lang me next time. Hehe. :D

Also, shout out sa mga 4th year accountancy students ng PLV (Pamantasan ng Lungsod ng Valenzuela) especially to Michelle Peñalosa Ricasa, Abigael Planta, Sherraire, Kenia, at Amor. THANKS FOR READING LOVE-NAT. At galingan niyo sa ACCOUNTING. KAYA NIYO 'YAN!!! WOOOT!!! KUDOS!!! POWER HUGS TO Y'ALL!!! <3 <3 

-----------

Love-Nat, isang makulit na love story!

By: Elliedelights

Eleonor Malicsi Dimaculangan

 

Minsan, may mga bagay tayong hindi natin kayang sabihin. May mga bagay tayong hindi natin kayang basta-basta na lang ipagsigawan sa mundo. Sa panahon ngayon, lahat tayo hindi nauubusan ng sasabihin, lahat tayo gustong mapakinggan o mabigyan ng pagkakataong mag-salita.

Siguro ‘yun yung dahilan kung bakit ko naisipang idaan sa nobela ‘yung mga bagay na hindi ko masabi at higit sa lahat, mabigyan ang sarili ko ng isa pang pagkakataon – kahit sa kwento lang, kahit sa kathang-isip lang I wanted to give myself a second chance. Well, that was what I thought.

Minsan kasi, ‘yung mga mahirap sabihin eh mas madaling idaan sa pagsusulat.

Nakakatawa lang kasi pinilit kong pahabain ang istoryang ‘to at sinadya kong paikut-ikutin para lang ‘wag matapos… para may pagkakataon akong balik-balikan ‘yung nakaraan, para hindi ko siya makalimutan... hindi ko nga lubos akalain kung pa’no ko ‘to nagawang katawa-tawa… masaya ko na kahit panandalian lang, kahit sa ilang salita, sa ilang kabanata, sa isang ubod ng habang nobela eh NAPANGITI ko kayo… but I’m sad to say… alam kong sasakalin niyo ko sa gagawin kong ‘to… alam kong hindi niyo ikatutuwa ang mga susunod na mababasa niyo… but I’m really sorry because… I, Eleonor Malicsi Dimaculangan, have reached my limit.

Hindi pala second chance ‘tong binigay ko sa sarili ko. I’ve chained myself to the past – writing this story has been a long journey and I have to admit that it brought me both joy and pain while doing so.

And at this point….

From this very moment…

I know…

I should have done this a long, long time ago but I just never had the courage to do so.

I know…

Yes, I know…

It’s time for me to let go.

------