Next Eepsilogue.....:':'(
-
[Shin’s Point of View]
Nakatali kaming apatsa magkakalayong silya. Parehong paa’t kamay, maging ang bibig namin. TInanggihan naming ang unang bigay nila ng pagkain pero hindi kami nakatiis. Dalawang araw na kong di kumakain at nararamdaman ko na ang sakit sa mga t’yan ko.
Bantay sarado kami ng bente kwatro oras. Huli nilang pinapakain si Jaja at Kevin dahil alam nila na meron itong mga lakas upang makalaban. Bagama’t alam naming lahat na walang lakas si Kevin sa pinag-gagawa sa kanya. Ang tanging lumalabas lang sa kanya ay pangalan ni Juniel at ni Rei.
“What the hell is going on!?” nakatali ang mga paa namin ni Min kaya hindi kami makagalaw, lahat ng nakabantay sa amin ay naagaw ang pansin sa sumigaw. Boses ‘yon ni Rain. Nilingon ko sila at ang tanging nakita ko ay ang paghagis nila kay Jae sa damuhan.
“Wala s’ya sa kwarto n’ya at may balak pa yatang tumakas?!”
“JAE!” sigaw naming dalawa.
Napayuko lahat ng bantay at itinayo ng dalawa si Jae.
“Wala akong balak tumakas dahil nandito ang mga kaibigan ko.” He answers with gritted teeth. “Kung tatakas ako, di ako magpapakita sa’yo.”
“You know the saying, aanhin mo pa ang damo. Kung wala na ang kabayo?”
Hindi s’ya sumagot. Marahang nilapitan ni Jiane si Jae at akmang sasakalin n’ya ‘to sa leeg.
“Sila ang damo, at ikaw ang kabayo ko. Aanhin ko sila, pag nawala ka. E di ba? Sayo nag-umpisa ‘to? Ikaw ang nagsuplong sa mga pulis kaya nakakulong ang Nanay namin, ‘yung tatay-tatayan ng kaibigan mo at namatay ‘yang Nanay ng girlfriend mo ng dahil din sa’yo! Di ka ba nakokonsensya? Ha?! Nasa’yo ang puso n’ya.”
Gusto kong tumayo ng dahil sa gulat ngunit wala akong magawa kung hindi ang manood.
Tinutukan ni Jiane si Jae ng baril sa dibdib nito.
“Puso n’ya ‘yan. And it feels like she’s alive because of you!”
“H’wag!” parehong sigaw namin ni Min. Tinutukan kaming bigla ng baril sa ulo kaya di na ako nakausap pa.
Gusto kong kumawala. Pero natatatakot ako, nab aka isang galaw lang ng darili ko. Patayin nila ako.
Marahil hinahanap na nila ako, kaming dalawa ni Min. Hindi ko man alam kung paano kami makakatakas dito, pero positibo akong dadating ang oras na may magliligtas samin.
“Shin, I can’t watch this. Jae’s dying.” bulong ni Min. Ipinilig n’ya ang ulo n’ya sakin at pumikit.
Kitang kita ko ang hirap n’ya, puno rin ako ng takot na baka bigla na lang s’yang magcollapse.
“Just kill me. But let them g-go.” Hingal nitong boses. “P-please kill me.” Gumagaralgal ang boses n’ya at alam kong dahil ‘yon sa takot. Pinigilan ko ang sarili kong sumingit sa usapan.
Hanggang sa matapos ang usapan nila. Mahinang pinukpok ni Jiane ang dulo ng baril n’ya sa ulo ni Jae kaya nakatulog ito. At mula sa posisyon naming kanina, ay mariing itinali ulit kami.
“Tomorrow, you’ll see Rei. Pero sa loob na nga lang ng kulungan pagkatapos ng drama. I want her dead; I wanna see her inside the coffin and shoot her head. But I can’t. Ganoon ang ginawa n’ya, gano’n din ang igaganti namin sa kanya.”
Umalis na sila, kahit paglunok ng laway ay hindi ko magawa. Napuno ng pagkasuklam ang dibdib ko, hintayin n’ya lang makawala ako.
‘Lee, Rei, nasaan na ba kayo? Alam ko, darating kayo, dahil may tiwala kami sa inyo’
[Lee’s Point of View]
Nakatanga ako sa isa sa mga terrace ng building, nagpapahangin, nag-iisip ng malalim. Kung sasabak man kami sa sagupaan at mamatay ako,namatay naman akong may pangakong tutulungan ko ang mga kaibigan ko. Dapat nga hindi sila nadadamay dito, dito sa magulong mundo namin. Sa mundong tinakasan naming 6 years ago.
Oo nga, natakasan namin ‘to. Pero ngayon, hindi na namin ‘to tatakbuhan.
“Hey. What’s up?”
“Rae Na..” tawag ko dito.
“Wow, you called me on my real name. Is that a goodbye sign?”
“Don’t talk like that,”
Suminghal s’ya. Malakas na paghinga rin ang nabitawan n’ya. “You’ll never know.”
“Don’t kill someone. Just stay behind my brother Woo Bin.”
“Why? They’re bad people, I can.”
“Don’t.”
“Why?”
“Because I want you to go on with your life, with your new life outside this messy place.”
“Huh? Are you telling me to stop doing this. Don’t you remember I told you when I wanted you to come with me.”
“No?”
“You need to go with us. Or else, you’ll die here. Now you’re saying the same thing to me.”
“That’s different.”
“That’s the same. Even if I hate this workplace, I’d still love it because of the pople I work with. It’s like a Special Force but with different motives. Right?”
Napailing ako. Di ako makapaniwalang gano’n s’ya mag-isip. Siguro, ipinanganak siya para magtrabaho talaga sa ganitong lugar. Pero pwede naman n’yang iwasan ‘to.
“Whatever happens. I’ll be by your side.” Seryosong tinapik n’ya ang braso ko. Para akong kinilabutan do’n.
“What if you died and you appear to be a ghost, and you’re still by my side.”
“Oh, that’s much better huh.”
“Don’t do that!” nagtawanan pa talaga kami sa ganitong sitwasyon. Makalipas ang ilang Segundo ay naging awkward ang tawanan namin. Napalitan ito ng tension.
Inabot n’ya sakin ang baril na dala-dala ni Raven.
Hindi man ako makapaniwala, pero s’ya pa talaga ang magiging kakampi namin sa huli.
“Once a gangster, always a gangster.” Naibulong ko na lang sa sarili ko.
Sa dakong kabila ng terrace ay nakita kong nag-uusap si Kuya Woo Bin at Reina. Sinubukan kong makalapit upang marinig ang pinag-uusapan nila. Nagtago ak upang di nila mapansin. Wala na rin naman si Rae Na dahil iniwan na n’ya ko.
“Are you sure, you’re gonna trust Raven.”
“Eto na kinalabasan, kung ano man ang pwedeng mangyari. Pwede bang samin ka pa rin kumampi? Tulungan mo kami ni Lee. Wala na akong pakealam kung mamamatay na ko, basta iligtas n’yo lang ang mga kaibigan ko, ang kapatid ko. Magdo-doctor pa ‘yun e! Nagdoctor s’ya para sa taong mahal n’ya. Kahit wala na s’ya.”
“Ano bang—“
“Woo Bin. Eto yung gusto ko, sana, sana di ako nagkamali ng nilapitan.”
“Kasama ka namin, malulusutan natin ‘to.” Sinilip ko sila sa butas. Hinila ni Kuya Woo Bin si Rei upang bigyan ito ng—hug?
“Hinde.”
May inilagay s’ya sa likod ng damit ni Rei. Para ‘yong isang maliit na device at hindi ko alam kung para saan.
“Don’t lose it, so I will not lose you.” Bulong nito pero rinig ko pa din s’ya!
“Aish, ano bang ginagawa nila? Pwede naman n’yang ibigay sa sikretong lugar a?!”
“Sounds like a double meaning…”
Nagulat ako ng lumitaw muli si Rae Na sa tabi ko at ginagaya pa ang pwesto ko.
“He loves her?”
“No, he hates her.”
“There’s nothing to hate from her.”
“Nothing? Ugali n’ya, yung sigang tingin n’ya, yung bully mode n’ya sa school dati at pagkpapakitang gilas sakin, I hate her.”
Lumabas sa bibig ko ang mga salitang ‘yon ng may salitang inis, di ko alam kung bakit! Annoying. Alam ko namang di rin n’ya naintindihan.
“Still, you love her.”
“No. Why are you returning back the question?!”
“Because I wanna know.”
“What?!”
“That I was just assuming that you like me too.”
“Eh?! When did I show—“ bigla s’yang sumenyas sakin na tumahimik. Kinuha n’ya ang cellphone n’ya at mabilis na magtype. Binasa ko ‘yon sa isip.
‘They’re listening to us’
‘Tell me you like me, you promised me to forget Woo Bin. So that he don’t care about me anymore’
“Rae Na…” tawag ko sa pangalan n’ya. Napalunok ako. Parang ayaw lumabas sa bibig ko ang salitang ‘I like you’ “I can’t do it. I’m Sorry.”
Tumayo ako at hinila ko rin s’ya patayo.
“Kuya!”
Nagulat silang pareho ng lumitaw kaming dalawa..
“She still loves you!” Seryosong sigaw ko. Hinila ko paabante si Rae Na upang magkaharap sila sa magkatapat na balkonahe. “Ginamit ba naman ako para kalimutan ka. Pero—teka nga, maglayo kayo!”
“Hoy Lee!” saway ni Reis akin.
“Love Her again, don’t Hate her.”
“I don’t hate her. I just want to keep her safe. I just want her to stay away from this.” Sagot n’ya sakin na parang di nakikita si Rae Na sa harap n’ya. “Tell her that I don’t hate her, and I still love her.”
Kitang kita ang sinseridad sa mga mata ni Kuya Woo Bin. Nagkatinginan na lang kami ni Rei at sumenyas na lumayas na sa eksena.
[Reina’s Point of View]
Hindi ko inaasahan na may ikakabit sakin si Woo Bin sa likod ng damit ko. Bumulong siya sakin ng ikabit n’ya ‘yon.
“Don’t lose it, so I will not lose you.”
GPS connector?
“Someone’s listening.” Bulong ko din. Nakadinig kami ng mahinang kaluskos, pero di ko na ito sinigawan pa dahil seroso sila sa pag=uusap. Sina Rae Na at Lee.
“Rae Na.” tawag ni Lee. Mahinang boses na parang may pag-aalinlangan. Ano bang pinag-gagawa nila. “I can’t do it. I’m sorry.”
Napaatras kami ng konti ni Woo Bin ng lumabas sila.
Nagkaaminan man ang dalawa ay parang ging senyas ‘yon ng pamamaalam. Para akong mas lalong kinabahan. Tinapik ko ang braso ni Woo Bin bago umalis at akmang iiwasan sana si Lee pero hinabol n’ya pa rin ako.
“Rei.”
“Kung tungkol na naman ‘to—“
“No, I just wanna say goodluck to us. Sana mailigtas natin sila, dahil pagkatapos nito, ayaw ko ng takasan ang ganitong lugar.”
Ano bang ibig n’yang sabihin?!
“W-what?”
“If I can’t leave this place, we’ll better live it until the rest of my life, without you. That’s the ending point. Kung magtagumpay man tayo, may pamilya pa rin ako. At gusto kong sumama sa kanila.”
“Lee.”
“Pero pinapangako ko muna na magtatagumpay tayo, at kahit kalian wala ka ng gulong maasahan pa. Tutulong din akong linisin ang pangalan mo, nandya’n naman sina Shin at Min di ba? Kilala ko sila. They won’t hold grudges.”
“I know. I know they trust me.”
“As much as I do.”
Nagkangitian kami. Dalawang metro ang layo namin sa isa’t-isa. Kahit di ko man s’ya mayakap alam ko na naramdaman n’ya ang gusto kong iparating.
Tinalikuran na n’ya ko pero may huli pa kong sinabi.
“Tandaan mo Rei, sa panahon ngayon. Trust is better than love!” sigaw ko sa kanya at kumaway s’ya patalikod.
[Lee’s Point of View]
Alas singko. ‘Yon ang oras na dadalhin si Rei sa mansion na sinasabi nila. Hindi kaagad kami makakasugod, dahil malamang ay nandoon sila at ‘yon din naman ang kasunduan.
Bumaba si Reis a itim na Van na sinasakyan nila, mag-isa lang s’ya doon. Wala s’yang dalang baril o kahit ano. Pagkababa n’ya aykaagad s’yang kinapkapan ng dalawang lalaki habang nakataas ang dalawang kamay.
“Please, please . H’wag niyo s’ya munang sasaktan. Papalag ‘yan.” Banta ko sa kanila, kausap lamang ang sarili ko habang nanonood sa malayo. I hacked their CCTV’s with help of Hyun Woo Team. “Do you have a gun, the sniper? Sniper!” tanong ko kay Siwon. Kinuha ko ‘yon at isinilip sa bintana.
“What are you doing?! Don’t interfere!”
“I can’t just watch! I just made you a favour! Just do your job!” sagot ko. Napalakas yata ako ng sagot, pero sana, h’wag silang magalit.
“You n-need to track down CCTV’s in this area so we can escape when the police comes.”
“There’s no need. This was a set-up. And Raven was sure, that their target is not just Rei. It’s the both of us, your group will be in danger.”
Hindi ko alam kung naiintindihan nila ako. Pero okay na’yon, sinagot ko ang tanong nila. Binaba ko muli ang baril at ginawa ang gusto n’yang ipagawa. Binuksan din namin ang TV sa Van na sinasakyan namin, iba sa Van na sinasakyan nina Rei kanina.
“Breaking News: Kakapasok lamang po ng balita at napag-alaman na si Ms. Reina Alcantara ay matatagpuan sa isang mansion sa Laguna. Ang department of Police of Rizal at Laguna ay nagtulong tulong upang matunton ang dalaga at hindi ito makatakas—“
“They’re gonna be here in five minutes. We better change our location.”
“Location?”
“You two stay here, I’ll go there when it’s time. Can I borrow your hand gun? I only have one.”
“S-sure.” Sagot ni Soo Hyun. Binigay n’ya sakina ang hand gun at itinago ko ‘yon sa loob ng damit ko habang hawak ko naman ang isa.
Bumaba ako ng Van at mas lumapit pa sa kanila ngunit sa tagong lugar.
“Where’s Jae?! Nasaan s’ya?!”
“Who’s with you?” tanong ni Jiane habang nakatutok ang baril. Sinipat nito ang ilang lugar ngunit nakaalis na ang Van na sinasakyan nila kanina.
“Ate Rei!”
Boses ‘yon ni Kevin!
“Kevin?! Shin?! Jaymin?! Jaja?!” tawag ni Reis a mga pangalan nila. Hindi ko Makita kung anong lagay na ng eksena dahil nag-iingat din ako. “Where’s Jae?! Saan mo s’ya tinago?!”
“Rain, Jae’s room key?” sumilip akong muli at ibinato n’ya ang isang maliit na towl bag. Inilabas ni Rei ang susi ngunit may isa pa ‘yong laman, ang golden krystal.
“Why don’t we kill her now?! “ Nagulat ako ng sumingit sa usapan si Rain. “Jiane, stop being annoying. It’s tiring.”
Ang ilang baril na nakatutok kay Rei ay tumutok sa ulunan ni Jiane.
“Rain, stop this. Sinisira mo ang plano natin!”
“Wow. Natin?! Kailan mo ba pinakinggan ang mga utos ko. Nakakapagod Jiane,hindi ikaw ang leader ng grupo na ‘to. I’ll kill her, after that, I’ll kill Raven and if you don’t listen to me. I’ll kill you.”
“What the heck—mga traydor nga sila.“
Naibulong ko na lang sa sarili.
Kitang kita ang pagkagulo ni Jiane.
“Go on. Check him. Check him if he’s still alive.”
“You killed him?!”
“No. Sayang ang bala ko. Hinayaan ko na lang, tutal wala na rin naman s’ya e, wala ng saysay para ituloy pa namin ang plano ng babaeng ‘to.” Turo n’ya kay Jiane. “Kung pinatay ka na lang sana namin, e di tapos na.”
“N-no, J-j-jae.”
Please Rei, h’wag kang panghinaan ng loob. Please, maybe it’s a trap.
“Don’t trap me.”
“You know the real answers. He’s dying. Mabuti nga, tinulungan namin s’ya.”
“Tinulungan?!”
“Ate Rei! Don’t believe! H’wag kang maniwala sa kahit anong sasabihin n’ya!”
“Shut up!” sigaw ni Rain. Pati ako nagulat sa sigaw nito at napatingin muli sa unahan. Saka ko lang naramdaman na may tao pala sa harapan ko.
“Oh sht.” Ngumiti ako sa kanya. “Anong meron dito? Promise wala akong gagawin.” Sagot ko sa isa sa mga utusan ni Rain. Ipinagdadasal ko na lang na sana, hindi n’ya ko kilala!
Nakatutok ang baril n’ya sakin at kinasa mismo sa harap ko.
“No, no, don’t shoot. Sige na. Promise, sisibat ako. Mamatay man ako.” Bulong kong muli.
“Mamatay ka man dito sa harap ko.” Napalunok akong bigla. Ang tinatago kong baril sa likod ko na may silencer ay pasikretong ikinasa ko.
“Kahit mamatay ka man, sa harap ko.” Sagot ko sa kanya at binaril s’ya sa— nabaril ko s’ya sa ulo. “Huh?” teka! Teka babagsak s’ya sa harap ko! Bakit baliktad?!
Hindi ko napigilan ang pagbagsak n’ya, kinailangan ko na lang na tahimik na umeskapo malayo sa kalaban.
Nang makakita ako ng lugar na pagtataguan ay chineck ko ang baril ko.
Walang bala.
“Bakit walang bala?”
“I secretly took it off. Nung paalis tayo.”
“K-kuya?!”
“Yes.”
“Did you just shoot that man?!”
“Hmm.” Casual na sagot n’ya na parang walang nangyari! “Papatayin ka n’ya, uunahin ko na.” May hawak nga pala s’yang sniper gun. Pero, hindi lang ‘yon, nasa taas s’ya ng puno!
“Stop acting brave Lee.”
“Rae Na?!” inabutan n’ya ko ng bala at bumalik s’ya sa pagkakatago n’ya sa isang katabing puno na sobrang laki din.
“Raven, over.”
“Still negotiating, Rae Na, over.”
“Police are here, siwon Over.”
Nakarinig na nga kami ng sirena ng pulis sa may di kalayuan, at malamang kumikilos na sina Rain at Jiane upang makatakas.
“They wanna kill Raven too.” Mahinang bulong ko pa din.
“Suspect 1, Raven, Woobin Over.”
“Suspect 1? Ano ‘yon Kuya?”
“Na totoo ang hinala n’ya at kailangan n’ya ring kumilos para mabaliktad ang pangyayari.”
“Target on move, Ahjumma,over.”
Bakit ako, walang walkie talkie?!
“You need this Lee.”
“Yown!” binato sakin ni Rae Na ang isang walkie talkie na hawak n’ya, kumuha s’ya ng bago mula sa maliit na backpack n’ya.
“Target 1 locked, Woo Bin Over.”
“Sinong Target Kuya?!” tanong ko naman. Seryoso s’yang nakasilip sa sniper. Kinakabahan tuloy ako!
“Jiane.”
“Huh? Pero si Rain ang gustong pumatay kay Raven.”
“That’s Raven’s order.”
“Lee, Over, Raven, Rain is the master-mind.”
“Lee, ano bang sinasabi mo? They’re both master mind. I just have to shoot Jiane first.”
“Si Rain muna!”
“He betrayed Jiane, Raven, Lee over.”
“Target 2, locked, Woo Bin Over.”
Parating na ang mga pulis sa direksyon namin ngunit nakarinig kami ng pagharurot ng sasakyan, sasakyan ‘yon ni Raven.
Kaya ba hindi s’ya sumasagot?!
Hinarang n’ya ang mga police at biniso ito upang magpahabol.
Lahat naman ay sumunod sa sasakyan nito. What Raven did, proves that he really want to help Rei.
“Decide Lee.”
“Bakit ako?!”
“You’re the boss.”
“Woo Bin?” reklamo ni Rae Na.
“Can we just go and shoot?” biro ko kay Kuya Woo Bin at bigla na lang s’yang tumalon sa puno, kinuha n’ya ang baril sa likod ko at dinala ‘yon. Isinabit n’ya sa katawan n’ya ang sniper na hawak n’ya.
“Yes Boss!” ngumisi ‘to at inayos ang cap n’ya bago umalis.
“EH! KUYA!”
“Just go Lee!” aya naman ni Rae Na. “Just don’t shoot, you better hide too!”
Tinawag namin ang lahat ng kakampi namin at kinorner sa magkabilang dulo ng daan ang mga myembro ng group na Venom Gang.
“Hey hey hey, saan kayo pupunta? Dapat ang pangalan ng grupo n’yo, hindi venom o secret gang, COWARD GANG! Mga takot!”
“What?! Stop playing around Lee!”
Di ko inasahan ang nangyari! Naiputok ko bigla ang baril ko! Buti na lang sa paanan lang n’ya tumama!
“Did you grow up?”
“I, i-am!”
"Just shoot him." sabi ni Kuya Woo Bin. Nanginginig ang pagkakahawak ko sa baril. Ikinasa ko 'tong muli at nginisian lang ako ni Rain. Napapikit ako ng handa kong bitawan ang trigger.
Naramdaman ko ang paghila sakin ni Kuya Woo Bin pagkatapos ng malakas na impact ng pagputok ko sa bala!
Bigla akong nahilo at sunod sunod na putok ng baril ang narinig ko!
"A-anong nangyari?!"
"Ipinutok mo. Umposa ng gera ang ibig sabihin."
W-wait?!
Sinilip ko sila pero nakatayo pa din si Rain!
"Buhay pa s'ya at wala man lang dugo!"
Bumaril si Kuya Woo Bin. Hila hila n'ya ko sa kwelyo ng damit ko. "W-w-wait!"
"Pinansalag n'ya si Jiane para makaligtas."
Kinilabutan akong bigla!
"N-nakapatay na naman ako..."
Parang naguluhan s'ya sa sinabi ko. "Na naman?!"
"Six years ago, noong nakaengkwentro ko ang tauhan ni Rei."
"And you can't do it. Para kang si Rae Na."
"Rae Na?"
"She already killed someone."
Bumaril din ako kasabay ng pagmanman sa lugar. Ang ilang kasamahan namin ay tumba na, pero mas maraming tumba sa tauhan ni Rain na s'yang sinusunod s'ya.
"She killed her step-father. He's the reason why her mother suicide when she was only a kid. Binalikan n'ya to para maghiganti, noong marunong na s'ya at kaya na n'ya. Pero ngayon, hindi n'ya ulit kinakaya sa mga inosenteng tao. Mabait s'ya, pero sa ganitong sitwasyon ni Lee. It's a lose-lose for both teams. And we are not sure for what's gonna happen."
"Nasaan si Rae Na?"
"Inutusan kong tanggalan ng tali yung apat na tao do'n. Well, I'm bad. Dahil kailangan n'yang lumaban para magawa 'yon.
[Rae Na's Point of View]
They we're surrounded by four men, although the two was the only armed men. I just need to shoot the two, and I can put the two to sleep! Right!
"Hey!" I called them and shoot them directly in their body.
I swallpwed pain.
But, my step-father's face is the only thing that makes me coward. Just until now, He flashed into my mind. But I need to control it.
I just shot the two guy, even if it's not on my plan.
"Have you seen Rei?"
"Sino ka?" asked the guy. I cut the rope between his legs and hands. "I mean who are you."
"Rae Na."
"Huh?"
"Just shut up and lets look for Rei."
She stopped looking at me and help me untie the ropes of the three.
I gave them hand guns, even if they don't know how to use it.
"Can you walk Kevin?"
"How do you know my name?!"
I just smirked and gave them sign to follow me. They barely speech until group of men inside the building snapped in front of us.
The two cute guy hides behind me, while the other two shoots very well.
"Ano ba Min! H'wag mo nga akong siksikin!"
"Nanghihina yung tuhod ko."
"Don't be a coward."
"Hindi ha! Reina!"
Nang maubos namin ang kalaban ay naghati kami ng grupo. Isinama ko ang dalawa sakin at sa kabilang dako naman yung dalawang magaling na bumaril.
"Wala na yata dito, nasa labas sila lahat."
"Huh? EOP."
"What?"
"English Only Please."
"Woah!"
"Min!"
The guy fall on the floor after shooting the man behind us. I gave him a hand to stand up again.
"Coward is not gay. It's just mean that you're being careful about yourself. But this is not only for us, it's for our friends. Okay?"
"Okay." they answered in chorus.
We walked carefully until we meet the last door, it was not open.
We banged the door and it's just open automatically.
We heard someone crying. As if I was watching movie.
I saw her lying on the floor, hugging a guy, shouting 'H'wag kang umalis Jae, nandito na ako, nandito kami ni Lee!'
Her voice was shaking, while crying, that even if I can understand her, it breaks my heart, that I remember doing that with my mom.
"J-jae. R-rei." the two guy fall on the floor and crawl beside Rei.
I swallowed hard again. It was painful watching them. It was heartbreaking.
I prefer to shut off my mouth and leave the room as I hear them crying. I closed the door and watched the hallway outside to protect them.
This is not fair.
Feeling like a coward even if you have the guts to kill people.
And that's cowardness you feel, is because of seeing someone you love, died for no reason.