ΛΟΥΚΑΣ
Εχουν περασει 3 μερες απο τοτε που αρχισε η διαδικασια. Δεν το εχω κουνηση καθολου απο διπλα της. Της κραταω το χερι και την φιλαω καθε 5 λεπτα. Της μιλαω γλυκα δινοντας της θαρρος αν και δεν νομιζω να με ακουει. Σε λιγες ωρες λογικα θα ξυπνηση. Θελω να πιστευω πως το καψιμο θα αρχιση να υποχωρει σιγα σιγα. Αρκετα τραβηξε μεχρι τωρα. Δεν αντεχω να την βλεπω ετσι. Εχει σταματησει να τρεμει αλλα καθε λιγες ωρες κλαει στον υπνο της.
Γνωριζω πολυ καλα γιατι.
"Ελα.." ακουω τον Στεφανο και γυρναω προς αυτον.
Κραταει ενα σακουλακι αιμα απο αυτα στο νοσοκομειο. Κατα διαστηματα παιρνουμε αιμα απο τα σακουλακια στο νοσοκομειο γιατι χρειαζομαστε το ανθρωπινο αιμα. Δεν εχει πολυ διαφορα αλλα ειναι σαν να μην τρως φρουτα σαν ανθρωπος.
"Ευχαριστω.." του λεω και το περνω.
"Ειναι ωρες να ξυπνηση..τελειωσε." μου λεει και με κτυπαει απαλα στον ωμο.
"Ελπιζω συντομα.."
ΑΡΤΕΜΙΣ
Δεν αντεχω αλλο. Δεν ξερω ποσες ωρες εχουν περασει ή ποσες μερες. Θελω να ξυπνησω αλλα δεν μπορω να νιωσω τα ματια μου. Και γενικοτετα το σωμα μου. Δεν μπορω να το ελενξω.
Υπηρχαν στιγμες που νομιζα πως ακουγα τον Λουκας. Δεν ειμαι πολυ σιγουρη αλλα ακομη και να ειναι στην φαντασια μου ολο αυτο νιωθω καλυτερα. Κρατιεμαι και παλευω ξανα και ξανα στον εφιαλτη που με στειχιωνει 1 χρονο τωρα.
Στα ακρα μου η φωτια αρχιζει να σβηννει. Νιωθω να φευγει αυτο το καψιμο και νιωθω μια κρυα αισθηση. Αυτο σημαινει πως αυτο τελειωννει. Νιωθω τεραστεια ανακουφηση.
Ο Εφιαλτης αρχιζει να θολωννει. Νιωθω τους μυες μου να γινονται δυνατοτερη. Το καψιμο αρχιζει να υποχωρει πλεον και νιωθω την κρυα αισθηση σε ολοκληρο το κορμι μου. Πλεον η καρδια μου γινεται σαν πετρα. Δεν κτυπαει, εχω πεθανει αλλα ξανα γεννιεμαι διαφορετικη.
Και τοτε νιωθω καθε αρτηρια του σωματος μου να μεγαλλωνει και να συστελλεται δυνατα μεχρι που σταματα αποτομα και ανοιγω τα ματια μου.
Ολο αυτο ειναι τοσο καινουργιο. Ορκιζομαι πως μπορω να κανω ζουμ σε ενα κοκκο σκονης. Βλεπω τοσο καθαρα και τοσο μακρια η ακομη και πολυ κοντα. Η αισθηση του χεριου του Λουκας πανω στο δικο μου με κανει να γυρισω και να τον κοιταξω σε αυτα τα καταπρασινα ματια του.
Χαμογελαω...
Αφηννει μια ανασα και προσπαθει να με ψυχολογηση.
"Μωρο μου;.." ρωταει διστακτικα.
Με απιστευτη ταχυτητα τον αγκαλιαζω.
"Πως νιωθεις;" με ρωταει σφυγγοντας με πανω του.
"Νιωθω υπεροχα..μονο που.." απομακρυνομαι απο κοντα του αλλα χωρις να ελενξω την ταχητητα πεφτω πανω στον τοιχο αφηνοντας σημαδι. Εγω δεν πονεσα καθολου.
Απιστευτη αισθηση.
" Ηρεμησε..τι νιωθεις;" προσπαθει ο Λουκας να ερθει κοντα μου.
"Με ενοχλει κατι στο λαιμο μου. Δεν μπορω.." λεω και πιαννω τον λαιμο μου.
Μονο που το σκεφτομαι γινεται χειροτερο. Ανασενω γρηγορα. Ολα αυτα ειναι τοσο καινουργια που δεν ξερω τι να νιωσω. Ολο αυτο το αισθημα οτι κτυπας τοιχο και δεν πονας. Αλλα ταυτοχρονα δεν μπορω να ελενξω τον εαυτο μου.
Τοση ωρα δεν παρατηρησα οτι στο δωματιο ηταν και ο Στεφανος με την Δεσποινα.
"Φιλεναδα;" ρωταω χαμογελωντας. Μου ελιψε μωρε η χαζη μου.
Μου χαμογελαει πισω.
"Χαιρομαι απιστευτα που ξυπνησες." Και ερχεται να με αγκαλιασει.
Μου δινει και ενα φιλι και παει διπλα στον Στεφανο. Πρεπει να μαθω να ελενχω τον εαυτο που πριν κανω ξατι κακο.
"Λοιπον...ας παμε να τραφεις, και να σου μαθω καποια βασικα πραγματα." Μου λεει ο Λουκας.
Αιμα....
Αυτο θελω!
Και τοτε μπαινει στο δωματιο η Χρυσταλλενη. Με βλεπει και γουρλωνει τα ματια της.
"Ξυπνησες;" φωναζει χαρουμενη. Αρχιζει να δακρυζει και βλεπει την Δεσποινα. Δεν καταλαμβαινω.
Χωρις να το σκεφτω παω διπλα της.
"Τι εγινε;" ρωτησα.
Την επομενη στιγμη το μονο που εβλεπα ηταν η αρτηρια στο λαιμο της Χρυσταλλενης. Η ματια μου θολωσε και επικεντρωθηκε εκει. Ο λαιμος μου ειχε καει απο την διψα για αιμα.
Λιγο μονο...
"Αρτεμις;"λεει φοβισμενη και κανει πισω.
"ΛΟΥΚΑΣ!!!!" Ακουω τον Μαρκο και παω να επιτεθω χωρις να το σκεφτω αλλα δυο δυνατα χερια με εγκλωβιζουν στην αγκαλια του και με απομακρυνει. Ο Μαρκος μπαινει ασπιδα μπροστα στην Χρυσταλλενη και εκεινη αρχιζει να κλαει.
"Βγαλτην εξω!! ΤΩΡΑ!!!!!" Ακουω τον Μαρκο και ο Λουκας με βγαζει απο το σπιτι.
Αρχιζει να τρεχει καθως με κρατα ακομη σφυκτα.
"Ασε με...καλα ειμαι.." λεω και σταματα να τρεχει.
Με αφηνει κατω και γυρναω να τον δω. Νιωθει τυψεις λες και αυτος φταει.
Δεν το πιστευω αυτο που εκανα...αυτο που πηγα να κανω.
"Δεν το ηθελα.." κλαψουριζω.
Με κλινει στην αγκαλια του και με φιλαει στα μαλλια.
"Το ξερω καρδια μου. Ειναι φυσιολογικο. Εγω φταιω που σε αφησα να πας διπλα της." Μου λεει γλυκα.
"Δεν θα θελει να με ξανα δει. Ο Μαρκος δεν θα το επιτρεψει να παω διπλα της."
"Οχι μην ανυσηχης. Πρεπει απλα να κρατας αποστασεις οπως κανει η Δεσποινα." Με καθυσηχαζει.
Απλα γνεφω. Δεν εχω αλλη επιλογη.
"Ελα..ωρα να φας."
Ακολουθω και μου διχνει ενα ελαφι.
"Πηγαινε κοντα οσο πιο αθορυβα μπωρεις. Την καταλληλη στιγμη πιαστο και δαγκωσε το." Μου λεει.
Αρχιζω να πλησιαζω και το ελαφι τρωει αθορυβα τα χορτα του. Και τοτε με απιστευτει ταχυτητα το περνω απο το λαιμο και το δαγκωνω. Ρουφαω ασταματητα το κοκκινο υγρο.
Ειναι τοσο νοστιμο....
Οταν πλεων εχει τελειωσει το αιμα το αφηνω κατω και γυρναω να δω τον Λουκας.
Ερχεταο κοντα μου και μου σκουπιζει τα χειλη μου.
"Πως σου φανηκε;" με ρωταει.
"Πολυ νοστιμο.." και μου χαμογελαει.
"Νιωθεις να περνεις δυναμεις; ισως χρειαστης να φας κι αλλο."
"Πιστευω οτι τωρα μπορω να ελενξω λιγο τον εαυτο μου. Τουλαχιστον να μην επιτεθω τοσο ευκολα." Του λεω.
"Χρειαζεσαι πολυ χρονο να προσαρμοστης. Θα ειμαι εδω να σου μαθω τα παντα."
"Φιλα με.." λεω αποτομα.
Κοκκαλωνει μια στιγμη αλλα την επομενη ορμα στα χειλη μου και δινουμε το πιο παθιασμενο και δυνατο φιλι που δωσαμε ποτε.
Με τραβαει πανω του και εγω τραβαω τα μαλλια του.
Αυτες οι καινουργιες αισθησεις ειναι τοσο δυνατοτερες. Νιωθω σαν να μπωρω να τον φιλαω χωρις να αναπνευσω. Σαν να ειναι κατι φυσιολογικο.
🌫🌫🌫🌫🌫🌫🌫🌫🌫🌫🌫🌫🌫🌫🌫