[Zawgyi]
<စစ္သူႀကီးေရာက္အလာကို ေစာင့္ဆိုင္းျခင္း>
ယဲြ႕လန္ စားစရာတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ သူမက နဥ္ရႈကိုေျပာေလ၏။
"မမေလး...အိမ္ေတာ္မွာ တစ္ေယာက္မွမရွိေတာ့တာေၾကာင့္ ဒီအေစခံက ေခါက္ဆဲြနည္းနည္းပဲလုပ္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။"
နဥ္ရႈက အစားအေသာက္ေခ်း(ေဂ်း)မ်ားတဲ့သူမဟုတ္တာေၾကာင့္ ယဲြ႕လန္ယူလာတာကိုစားလိုက္ၿပီးေနာက္ ေျပာလိုက္သည္။
"မင္းလည္း မင္းစားဖို႔ စားစရာနည္းနည္း ရွာသင့္တယ္။"
အဲ့ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ သူမဗိုက္ကိုပြတ္သပ္လိုက္ၿပီး စစ္သူႀကီးေရာက္အလာကို ေစာင့္ဆိုင္းေနလိုက္သည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားၿပီး သူမ ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အိမ္ေတာ္ကို ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာေလ၏။
ဒီဘက္ကိုဦးတည္လာေနတဲ့ က်ယ္ေလာင္တဲ့ေျခသံေတြကိုပင္ သူမၾကားနိုင္ေနသည္။
ဘမ္း! တံခါးက တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ကန္ဖြင့္ျခင္းခံလိုက္ရၿပီး ၾကမ္းေပၚကိုျပဳတ္က်သြားကာ ဖုန္လံုးႀကီးတက္လာေစသည္။
နဥ္ရႈ ဆံြ႕အသြားေခ်ၿပီ။ သူတို႔ တံခါးကိုပံုမနွန္အတိုင္းပဲဖြင့္လို႔မရဘူးလား? လူအမ်ားႀကီးက ဘာေၾကာင့္မ်ား တံခါးကိုကန္ဖြင့္ရတာ ႀကိဳက္ရတာလဲ?
နဥ္ရႈ ခံုေပၚမွာပဲဆက္ထိုင္ေနရင္း အထဲကိုဝင္လာတဲ့လူေတြကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ေရွ႕ဆံုးကေလ်ွာက္ဝင္လာတဲ့သူက သံခ်ပ္ကာအက်ႌကိုဝတ္ဆင္ထားကာ ရဲရင့္ၿပီး အာဏာျပည့္တဲ့ေအာ္ရာကို ထုတ္လႊတ္ေနသည္။ သူအခန္းထဲကိုဝင္လာတဲ့အခိုက္အတန္႔မွာပဲ ေသြးနံ႔က ေလထုထဲမွာျပည့္နွက္သြားသည္။
နဥ္ရႈ ထိုလူကိုၾကည့္လိုက္သည္။ သူက... မုယန္မုန္႔ရဲ႕ ပထမဆံုးလူ စစ္ထူခ်င္းယီြ!
"ဝိုး...စစ္သူႀကီး...ဒီမွာ အလွေလးတစ္ေယာက္ရွိတာပဲ။"
"လွလိုက္တာ...။"
"သူမက တကယ္လွတယ္။"
သူမကို စဲြလန္းေနတဲ့ရံြစရာအၾကည့္ေတြနဲ႔ ၾကည့္လာတဲ့လူေတြကို နဥ္ရႈျမင္တဲ့အခါ သူမစိတ္ထဲမွာ က်ိန္ဆဲသံေတြျပည့္နွက္သြားသည္။ မတိုင္ခင္ကလည္း သူမ တစ္ခါမွဒီလိုဆက္ဆံတာကို သေဘာမက်ေပ။
ဒါက သူမကို အၾကည့္နဲ႔အဓမၼက်င့္ေနသလို ခံစားရေစသည္။
ထင္ထားသလိုပဲ...သူမက ရိုးသားျဖဴ စင္တဲ့ အေျမာက္စာဇာတ္ေကာင္ေနရာနဲ႔ ပိုသင့္ေတာ္တယ္။
"အကုန္လံုး ထြက္သြားၾက။"
စစ္ထူခ်င္းယီြက သူ႔ေနာက္မွာရွိတဲ့စစ္သည္ေတြကို အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ သူ႔ေလသံက ေလးနက္ကာ ေအးစက္ၿပီး သားနားတည္ၿငိမ္မႈေတြပါဝင္ေနသည္။
သို႔ေသာ္လည္း စစ္သည္ေတြက သူတို႔ေရွ႕မွာ နဥ္ရႈလိုအလွေလးရွိေနတာေၾကာင့္ ထြက္သြားဖို႔တြန္႔ဆုတ္ေနၾကသည္။ စစ္သည္တစ္ဦးက အရိုအေသေပးကာေျပာလာသည္။
[T/N : ဒီေနရာမွာ လက္သီးေပၚမွာ လက္ဝါးတင္ၿပီး အရိုအေသေပးတာကိုေျပာတာ။ တရုတ္ေတြအရိုအေသေပးရင္ အဲ့လိုပံုစံမ်ိဳး။ ရႈပ္မွာစိုးလို႔ ျဖဳတ္လိုက္တာ။]
"စစ္သူႀကီး...သူမက သုန္ဟြာျပည္္ရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားတဲ့အလွေလး မုယန္မုန္႔ျဖစ္ရမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုေတြက တစ္ညလံုးအလုပ္ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္သူႀကီး....ဘယ္လိုထင္ပါသလဲ?"
[T/N : အဓိပၸါယ္ကေတာ့ သူတို႔ကို အလွေလးနဲ႔အပန္းေျဖခြင့္ေပးပါေပါ့။ ငိုးမနွာဘူးေတြ။]
"ဒီစစ္သူႀကီးက ထြက္သြားလို႔ေျပာေနတယ္!"
စစ္ထူခ်င္းယီြက သူ႔ခါးဆီက အ႐ြက္ျပားဓားရွည္ကိုဆဲြထုတ္ကာ ေအးစက္စြာေျပာလိုက္သည္။
"ဘာလဲ? ဒီစစ္သူႀကီးေျပာတာကို မင္းတို႔ထပ္ၿပီးနာခံဖို႔မလိုေတာ့တာလား? ဒါမွမဟုတ္...စစ္တပ္အမိန္႔ကို ဖီဆန္ခ်င္တာလား?"
စစ္သူႀကီးက ဒီအလွေလးကိုသေဘာက်ေနၿပီး သူမရဲ႕ပထမဆံုးအႀကိမ္ကိုလိုခ်င္ေနတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္သြားေတာ့သည္။
တံခါးဆီက လူအားလံုးရဲ႕အၾကည့္ေတြက နဥ္ရႈဆီမွာပဲ ေကာ္လိုကပ္ေနသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုလ်ွင္ သြားရည္ေတြပင္က်ေနလိုက္ေသးသည္။
ဒါေပမယ့္လည္း စစ္ထူခ်င္းယီြရဲ႕တည္ရွိမႈေၾကာင့္ သူတို႔မွာ ဒီအလွေလးကိုထိဖို႔ အခြင့္အေရးတစ္စက္မွမရွိေခ်။
စစ္ထူခ်င္းယီြက ျမင့္မားတဲ့နာမည္ဂုဏ္သတင္းရွိတာေၾကာင့္ သူတို႔က သူ႔ကိုအလြန္ပင္ေၾကာက္ရံြ႕သည္။ တြန္႔ဆုတ္ေနတာေတာင္မွ သူတု႔ိက စစ္ထူခ်င္းယီြနဲ႔ နဥ္ရႈတို႔ကို နွစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားေလ၏။
......
Noteေတြက ရွင္းစရာရွိတဲ့နားမွာရွင္းတာ ပိုေကာင္းမယ္ထင္လို႔။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကလည္း ေမ့တတ္တယ္ေလ။
.....
[Unicode]
<စစ်သူကြီးရောက်အလာကို စောင့်ဆိုင်းခြင်း>
ယွဲ့လန် စားစရာတစ်ချို့နဲ့ပြန်ရောက်လာတဲ့အခါ သူမက နဉ်ရှုကိုပြောလေ၏။
"မမလေး...အိမ်တော်မှာ တစ်ယောက်မှမရှိတော့တာကြောင့် ဒီအစေခံက ခေါက်ဆွဲနည်းနည်းပဲလုပ်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။"
နဉ်ရှုက အစားအသောက်ချေး(ဂျေး)များတဲ့သူမဟုတ်တာကြောင့် ယွဲ့လန်ယူလာတာကိုစားလိုက်ပြီးနောက် ပြောလိုက်သည်။
"မင်းလည်း မင်းစားဖို့ စားစရာနည်းနည်း ရှာသင့်တယ်။"
အဲ့ဒီ့နောက်မှာတော့ သူမဗိုက်ကိုပွတ်သပ်လိုက်ပြီး စစ်သူကြီးရောက်အလာကို စောင့်ဆိုင်းနေလိုက်သည်။ အချိန်အတော်ကြာသွားပြီး သူမ မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားတော့မယ့်အချိန်မှာပဲ နောက်ဆုံးမှာတော့ တစ်စုံတစ်ယောက်က ဝန်ကြီးချုပ်အိမ်တော်ကို ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာလေ၏။
ဒီဘက်ကိုဦးတည်လာနေတဲ့ ကျယ်လောင်တဲ့ခြေသံတွေကိုပင် သူမကြားနိုင်နေသည်။
ဘမ်း! တံခါးက တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ကန်ဖွင့်ခြင်းခံလိုက်ရပြီး ကြမ်းပေါ်ကိုပြုတ်ကျသွားကာ ဖုန်လုံးကြီးတက်လာစေသည်။
နဉ်ရှု ဆွံ့အသွားချေပြီ။ သူတို့ တံခါးကိုပုံမနှန်အတိုင်းပဲဖွင့်လို့မရဘူးလား? လူအများကြီးက ဘာကြောင့်များ တံခါးကိုကန်ဖွင့်ရတာ ကြိုက်ရတာလဲ?
နဉ်ရှု ခုံပေါ်မှာပဲဆက်ထိုင်နေရင်း အထဲကိုဝင်လာတဲ့လူတွေကို ကြည့်လိုက်သည်။ ရှေ့ဆုံးကလျှောက်ဝင်လာတဲ့သူက သံချပ်ကာအင်္ကျီကိုဝတ်ဆင်ထားကာ ရဲရင့်ပြီး အာဏာပြည့်တဲ့အော်ရာကို ထုတ်လွှတ်နေသည်။ သူအခန်းထဲကိုဝင်လာတဲ့အခိုက်အတန့်မှာပဲ သွေးနံ့က လေထုထဲမှာပြည့်နှက်သွားသည်။
နဉ်ရှု ထိုလူကိုကြည့်လိုက်သည်။ သူက... မုယန်မုန့်ရဲ့ ပထမဆုံးလူ စစ်ထူချင်းယွီ!
"ဝိုး...စစ်သူကြီး...ဒီမှာ အလှလေးတစ်ယောက်ရှိတာပဲ။"
"လှလိုက်တာ...။"
"သူမက တကယ်လှတယ်။"
သူမကို စွဲလန်းနေတဲ့ရွံစရာအကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်လာတဲ့လူတွေကို နဉ်ရှုမြင်တဲ့အခါ သူမစိတ်ထဲမှာ ကျိန်ဆဲသံတွေပြည့်နှက်သွားသည်။ မတိုင်ခင်ကလည်း သူမ တစ်ခါမှဒီလိုဆက်ဆံတာကို သဘောမကျပေ။
ဒါက သူမကို အကြည့်နဲ့အဓမ္မကျင့်နေသလို ခံစားရစေသည်။
ထင်ထားသလိုပဲ...သူမက ရိုးသားဖြူ စင်တဲ့ အမြောက်စာဇာတ်ကောင်နေရာနဲ့ ပိုသင့်တော်တယ်။
"အကုန်လုံး ထွက်သွားကြ။"
စစ်ထူချင်းယွီက သူ့နောက်မှာရှိတဲ့စစ်သည်တွေကို အမိန့်ပေးလိုက်သည်။ သူ့လေသံက လေးနက်ကာ အေးစက်ပြီး သားနားတည်ငြိမ်မှုတွေပါဝင်နေသည်။
သို့သော်လည်း စစ်သည်တွေက သူတို့ရှေ့မှာ နဉ်ရှုလိုအလှလေးရှိနေတာကြောင့် ထွက်သွားဖို့တွန့်ဆုတ်နေကြသည်။ စစ်သည်တစ်ဦးက အရိုအသေပေးကာပြောလာသည်။
[T/N : ဒီနေရာမှာ လက်သီးပေါ်မှာ လက်ဝါးတင်ပြီး အရိုအသေပေးတာကိုပြောတာ။ တရုတ်တွေအရိုအသေပေးရင် အဲ့လိုပုံစံမျိုး။ ရှုပ်မှာစိုးလို့ ဖြုတ်လိုက်တာ။]
"စစ်သူကြီး...သူမက သုန်ဟွာပြည်ရဲ့ ကျော်ကြားတဲ့အလှလေး မုယန်မုန့်ဖြစ်ရမယ်။ ကျွန်တော်တို့ညီအစ်ကိုတွေက တစ်ညလုံးအလုပ်ကြိုးစားခဲ့ရတယ်။ ဒါကြောင့် စစ်သူကြီး....ဘယ်လိုထင်ပါသလဲ?"
[T/N : အဓိပ္ပါယ်ကတော့ သူတို့ကို အလှလေးနဲ့အပန်းဖြေခွင့်ပေးပါပေါ့။ ငိုးမနှာဘူးတွေ။]
"ဒီစစ်သူကြီးက ထွက်သွားလို့ပြောနေတယ်!"
စစ်ထူချင်းယွီက သူ့ခါးဆီက အရွက်ပြားဓားရှည်ကိုဆွဲထုတ်ကာ အေးစက်စွာပြောလိုက်သည်။
"ဘာလဲ? ဒီစစ်သူကြီးပြောတာကို မင်းတို့ထပ်ပြီးနာခံဖို့မလိုတော့တာလား? ဒါမှမဟုတ်...စစ်တပ်အမိန့်ကို ဖီဆန်ချင်တာလား?"
စစ်သူကြီးက ဒီအလှလေးကိုသဘောကျနေပြီး သူမရဲ့ပထမဆုံးအကြိမ်ကိုလိုချင်နေတယ်ဆိုတာ လူတိုင်းချက်ချင်းသဘောပေါက်သွားတော့သည်။
တံခါးဆီက လူအားလုံးရဲ့အကြည့်တွေက နဉ်ရှုဆီမှာပဲ ကော်လိုကပ်နေသည်။ တစ်ချို့ဆိုလျှင် သွားရည်တွေပင်ကျနေလိုက်သေးသည်။
ဒါပေမယ့်လည်း စစ်ထူချင်းယွီရဲ့တည်ရှိမှုကြောင့် သူတို့မှာ ဒီအလှလေးကိုထိဖို့ အခွင့်အရေးတစ်စက်မှမရှိချေ။
စစ်ထူချင်းယွီက မြင့်မားတဲ့နာမည်ဂုဏ်သတင်းရှိတာကြောင့် သူတို့က သူ့ကိုအလွန်ပင်ကြောက်ရွံ့သည်။ တွန့်ဆုတ်နေတာတောင်မှ သူတုိ့က စစ်ထူချင်းယွီနဲ့ နဉ်ရှုတို့ကို နှစ်ယောက်တည်းထားခဲ့ပြီး ထွက်သွားလေ၏။
......
Noteတွေက ရှင်းစရာရှိတဲ့နားမှာရှင်းတာ ပိုကောင်းမယ်ထင်လို့။ ပြီးတော့ ကိုယ်ကလည်း မေ့တတ်တယ်လေ။
.....