"Je bent de vader, niet waar?" Eistte ik. Wanneer ik het sonogram toonde verkleurde zijn gezicht zo wit als een laken. Hij nam het aan met trillende handen en wreef erover.
"Van waar heb je dit?" vroeg hij, maar er zat geen kracht achter zijn stem, eigenlijk kwam het er moeilijk en zwak uit. Zijn reactie vertelde me alles wat ik moest weten.
Ik beet mijn lip, en probeerde de woeste aanval van tranen en boosheid te beheersen. "Maakt het uit, Ash?" Zijn knieën bogen zich waarna hij op grond viel. Hij schudde zijn blond haar wijd en ik zag dat zijn wangen nat werden van de tranen.
"Oh god," huilde hij. "Het was niet de bedoeling om- We hebben niet.." Hij stopte door het verliezen van zijn woorden.
Ik tuitte mijn lippen en probeerde me koel te houden desondaks de bruisende woede. Hij had Tyler veraden. Hij had Gwen zwanger gemaakt.
"Hoe kon je?" Zei ik, mijn stme was schor en hoog. "Je bent verdomme zijn beste vriend!" Ik zette een stap vooruit. Voor ik het wist vloog mijn hand naar zijn wang, met de volgende klap.
Ash staarde alleen naar mij, de blik in zijn ogen was gezonken en donker. Spijt poelde in zijn ogen. Ik keek naar zijn kaak, naar de rode afrduk van mijn hand. Medelijden zat in een kuil in mijn maag, maar ik beet het weg. Hij wist over Gwen's baby.
Over zijn baby.
Hij wist het.
Al de hele tijd, wist hij precies waarom Gwen zichzelf had gedood. Terwijl iedereen rond hem was aan het lijden, afvragend waarom, en hij had alle antwoorden. Dat is waarom hij wou dat ik ophield met graven. Hij was bang dat ik zijn klein geheimpje ging verklappen.
Hij had gelijk, hij moest bang zijn.
Ik voelde een mix van emoties op het moment: woede, verwarring, droefheid en veradenheid.
Tranen vielen naar beneden over Ash's wangen. Mijn eigen kaken waren droog, maar tegelijkertijd vochtig. Terwijl ik naar hem keek met verontwaardiging, realiseerde ik me iets.
Ik kon hem niet de schuld geven. Helemaal niet. Want zoals ik Tyler had verteld een paar dagen eerder, we konden niemand de schuld geven voor Gwen's dood. Ze deed wat ze had gedaan op haar eigen voorwaarde, niet die van iemand anders. Ash was gewoon een bang, klein kind diep vanbinnen, en hij kreeg voor de schuld voor iemand anders zijn acties.
Maar er was iets wat ik niet begreep en wat ik moest weten. "Was ze zwanger wanneer ze zich ophing?" Ik liet me op mijn knieën vallen zodat ik naast hem zat. Hij zond zijn stralen verdriet uit, maar het maakte niet uit. Ik moest het weten.
"Gwen en ik begonnen ongeveer twee weken voor dat zij en Tyler het uit hebben gemaakt," Zei hij, hij articuleerde elk woord voorzichtig. Zijn stem klonk hees en ruw. "Ik wist dat Tyler van haar hield, maar... Dat deed ik ook." Ik bevechtte de drang om hem door elkaar te schudden, om hem te kwetsen op een of andere manier.
Hij ging verder, al starend naar het donkere hout onder ons. "Ik had blindelings gehoopt dat het op een of andere manier allemaal oké ging zijn, en dat we het hem uiteindelijk gingen vertellen, maar het ging zo snel nadat ze uit elkaar waren gegaan." Zijn gemartelde, blauwe ogen vonden mijn bruine. "Dan kwam ze naar mij en zei ze dat ze zwanger was. Ik freakte."
Mijn hart zonk. Ik wist wat er nu zou komen. "Je hebt haar verteld dat je het niet wilde?"
Zijn vermoeide, rood-gerande ogen vertelde me alles wat ik moest weten, maar hij sprak. "Ik zei haar dat ze het moest fixen."
Fixen.
Alsof het een probleem was dat moest verholpen worden. Het was een baby. Een onschuldige baby. Het had nooit iets mis gedaan, maar plots, was het een probleem dat gefixed moest worden.
"We zijn zo jong." Zei hij en ik wou hem pijn doen juist dan. Ik wou hem zo hard slaan dat hij niet meer goed kon zien. "Haar ogen werden groot en ze zei dat ze het wou houden. Maar ik zei dan dat ik niet zou meehelpen en dat ze haar hele toekomst wegkon kussen."
"Ze zou een alleenstaande moeder zijn met geen vooruitzichten," Stateerde ik. "Klootzak. Zij was alleen en bang, haar hele wereld brokkelde af en jij had het verdomde lef om fix het te zeggen!"
Ik stond dan pas op en hij deinsde achteruit alsof ik hem ging trappen. En ik wou het zo, zo graag. Maar ik deed het niet omdat mijn gedachten alle stippen aan het verbinden waren.
"Ze heeft abortus gepleegd. Tyler pikte haar op in de gietende regen, trillend en huilend. Het vermoordde haar vanbinnen, wat ze had gedaan." Fluisterde ik.
Ash's pijnlijke snikken vulde de lucht en kaatste tegen de muren van zijn huis. Mijn hand schreeuwde in pijn, maar het kon me niet schelen. Ik had genoeg met te doen alsof het dat wel deed.
"Ben je blij, Ash? Ben je trots op wat je veroorzaakt hebt? Want misschien, heel misschien als jij de tijd had genomen om na te denken over welke woorden je uit zo spuwen, zou Gwen leven!"
En wat ik hiervoor had gedacht, over niet de schuld op Ash steken, verkruimelde zich in mijn palmen. Want ik had iets nieuws in mijn handen. De waarheid. Het was een gevaarlijk wapen, in staat te doden. En ik hanteerde het.
Ik eistte hem op om te staan en schreeuwde naar hem.
"Jij vertelt Tyler wat je hebt gedaan. Vandaag. Of ik doe het." En wanneer zijn wanhopige blik mijn woedende zocht, realiseerde ik me dat het me niets deed.
Ik draaide mij gewoon om en ging naar huis.
_
Zes uur later was het park de enige plek waar ik aan dacht om naar toe te gaan. Ik rustte mijn hoofd tegen de koude ketens van de schommel, luisterend naar de zwaarmoedigheid van het krakende metaal wanneer ik naar voor en naar achter bewoog. Ik neuride een traag liedje, en probeerde niet te denken. Ik had veel te veel nagedacht vandaag en al mijn gedachten gingen over Gwen.
Al wat zij was geweest was een schuldig meisje met een dood op haar geweten. De dood van een baby waar zij in mee had gedaan hem te maken, eentje die zij wou houden. Ik stelde mij alle vragen voor waar zij verplicht aan dacht, elke dag.
Hoe zou hij of zij er uit hebben gezien?
Wie zouden ze later worden?
En het had haar opgevreten diep vanbinnen tot het punt waar leven een ding was waar zij niet meer toe in staat was.
Iedereen had gedacht dat ze perfect was, dat ze geweldige dingen zou doen, de wereld zou veranderen. Maar wanneer de stick een plusteken verwerkte waren al die plannen de grond al ingeboort. Wat zouden die mensen nu over haar zeggen?
"Mis?" Ik keek op en ontmoette Tyler's ogen. Zoals die van Ash waren ze rood-omrand. Hij had gehuild. Ik voelde een scherpe pijn in mijn hart boren wanneer ik naar zijn bleke, triestige gezicht keek. Ik forceerde een slap glimlachje. "Hey." Hij stak het pad haperend over, maar uiteindelijk zette hij zich neer in de schommel naast mij. Ik wist dat hij het wist, maar ik wou niets zeggen. We zaten daar in stilte, luisterend naar de vogels die naar elkaar tjilpte.
"Het spijt me," Zei ik uiteindelijk. Ik draaide mijn hoofd en ik zag de zilveren tranen over zijn wangen stromen.
"Mij ook." Zei hij na een tijdje, zijn stem schor. Niets anders was gezegd. Ik wist dat hij gekwetst was en ik wist niet meer wat ik nu moest doen. Ik nam zijn hand en en klemde het met mijn kleine handen. Zijn hand was groot en ruw naast dat van mij. Echte grip was er niet, maar zijn vingers krulde rond de mijne. Het was niet de bedoeling romantisch of verliefd te zijn, maar om een intiem, sympathiek gebaar te tonen. En dat was genoeg.
Ik vroeg niet hoe hij hier was geëindigd, want ik had hem niet gebeld, en ik had er niet voor geëist. Hij wou geen vragen beantwoorden. Maar hij kon luisteren.
"Toen ik dertien was, was ik alleen en onpopulair." Tyler's hoofd draaide mijn kant op en zijn donkere ogen richtte zich op mij. Ik staarde terug naar hem en ging verder. "Ik had niet echt vrienden en de meeste van mijn avonden zat ik alleen te mopperen in mijn kamer, weg van de wereld. Dan ontmoette ik een meisje genaamd Frankie en stelde ze me voor aan een paar van haar vrienden. Ze waren niet de beste of de leukste om mee op te trekken, maar het maakte niet uit. Want ze waren er. Ik wou zo graag ergens toebehoren." Ik wreef zachtjes over zijn hand met mijn duim en staarde naar boven, naar de donker wordende lucht.
"Dan, één keer gingen we met z'n allen winkelen en ik zag een mooi, klein stuk speelgoed. Maar het was duur, dus ik zette het terug op de plank en liep verder." Ik sluitte mijn ogen bij het zien van de herinnering.
"Maar Frankie bracht het terug. Ze zei mij dat ik het gewoon in mijn jaszak zou moeten laten glijden en er mee naar buiten zou moeten lopen. Ik protesteerde, maar zij fronsde en dan zei ze dat ze wel al wist dat ik er het lef niet voor had. En het verlangen om erbij te horen werd enkel groter. Dus ik deed wat ze me vroeg. Wanneer de veiligheidsalarmen afgingen, liepen we alsof ons leven ervan afhing."
Ik stopte voor een seconde, en bedacht mij of ik dit verhaal wou vertellen. Maar ik was al halfverwege en ik kon nu niet stoppen. Dus ik ging verder.
"Frankie en de andere lachtte als gekken wanneer we stopte met lopen. Ze zeiden me dat ik het goed had gedaan. Ik was zo blij, ik voelde me zo geaccepteerd, ik deed alles wat ze van mij vroegen. Het was zelf geen groep vrienden meer, het was een bende. Winkeldiefstal werd een soort routine. Ze zeiden mij dat ik dingen moest meenemen en dat deed ik dan ook. We stalen stomme dingen en begonnen zelf pakken sigaretten mee te nemen. Na een tijdje begon ik ze ook te roken. Maar het bracht meer mee dan enkel dat."
Tyler bleef naar mij kijken en luisterde, zijn hand nog steeds in de mijne geklausterd. "Ik begon mijn eigen spullen te stelen, en toonde ze dan vol trots. Na dat Frankie verhuiste, nam ik haar plaats in als hoofd, we noemde onszelf The Shots. Maar dan, wanneer we aan het stelen waren ging alles wat mis kon gaan mis. Een van de kinderen sloeg een winkelbediende in elkaar, de politie vond ons na dat."
"Ik spendeerde zes maanden in de jeugdgevangenis. Ik was verslaafd geworden aan sigaretten voor ik er naar toe ging en ik had die maanden in de opname doorstaan met de gekende symptomen. Ik voelde me miserabel en ik was alleen op mijn vijftiende verjaardag. Maar een van de werknemers gaf me een dagboek om mijn gedachten in op te schrijven. Dus ik begon te scrhijven. Ik schreef mijn hele verhaal neer, ik startte zelf voor dat ik Frankie had ontmoet. Wanneer ik uit de jeugdgevangenis geraakte, verhuisde ik en mijn ouders naar hier voor een nieuwe start. Mijn hele leven is veranderd. Ik heb dat deel van me achter megelaten."
Ik slikte en staarde in de donkere poel in zijn ogen. "Ik dacht dat je dat moest weten."
Het was allemaal een stormloop geweest. Ik wachtte voor wat hij ging zeggen, maar hij zei niets. In plaats daarvan hief hij mijn hand op naar zijn lippen en kustte het. Dan, keek hij weg in de verte en was het stil.
Maar ik had geen beter antwoord kunnen krijgen.